Περί Εθνικού Σχεδίου και οικονομικής πολιτικής
Η κατάσταση από την οποία διέρχεται η χώρα και ειδκότερα η ελληνική οικονομία, δεν είναι ούτε νέα ούτε πρωτόγνωρη. Και άλλες φορές στην ιστορική μας διαδρομή περάσαμε από παρόμοια στενά και μάλλον πολύ χειρότερα και καταφέραμε να διέλθουμε νικηφόρα. Η περίοδος μετά τη κατοχή το 1945, για παράδειγμα, έφερε πολύ περισσότερη οδύνη από τη σημερινή και όμως η χώρα στάθηκε στα πόδια της σε σύντομο σχετικά χρονικό διάστημα.
Το σημερινό πρόβλημα έχει δύο πλευρές. Την αντικειμενική και την υποκειμενική. Όταν πάμε να δούμε τις πτυχές της αντικειμενικής κατάστασης, ανακαλύπτουμε πραγματικά μεγάλες ρωγμές στη συνοχή τους αλλά με τη χρήση των κατάλληλων οικονομικών και πολιτικών εργαλείων, μπορούμε να εξασφαλίσουμε επιδιορθώσεις. Όταν όμως πάμε να δούμε την υποκειμενική πλευρά, τότε ανακαλύπτουμε, χάσματα κατανόησης και ερμηνείας της κρίσης, από τους ειδήμονες, που η αντιμετώπιση τους δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Πρώτα απ' όλα και μέχρι τώρα, ακούγαμε από τους πολιτικούς ιθύνοντες να διαπληκτίζονται εγωϊστικά για την εικόνα και τη ταυτότητα της κρίσης. Μερικοί θεωρούσαν ότι η κρίση οφείλεται στην έλλειψη ρευστότητας, μερικοί άλλοι ότι οφείλεται στη διαφθορά των πολιτικών, κάποιοι άλλοι ότι οφείλεται στα υψηλά επίπεδα των αμοιβών της εργασίας και οι περισσότεροι ότι την ευθύνη τη φέρει το αδηφάγο κράτος και το υπεράριθμο προσωπικό που το υπηρετεί.
Μου θυμίζει εκείνη την ιστορία όπου μια ομάδα τυφλών ήταν σκαρφαλωμένη πάνω σ' ένα ελέφαντα και ο κάθε ένας κρίνοντας από το μέρος του σώματος του ζώου στο οποίο καθόταν προσπαθούσε να καταλάβει περί τίνος πρόκειται.