ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

"Οι εμφύλιες συγκρούσεις έφεραν μεγάλες και αμέτρητες συμφορές στις πολιτείες. Σε καιρό ειρήνης και όταν ευημερεί ο κόσμος και οι πολιτείες οι άνθρωποι είναι ήρεμοι, γιατί δεν τους πιέζουν ανάγκες φοβερές. Αλλά όταν έρθει ο πόλεμος (δηλαδή οι εμφύλιες συγκρούσεις, υπογρ. δική μου), που φέρνει στους ανθρώπους την καθημερινή στέρηση, γίνεται δάσκαλος της βίας κι ερεθίζει τα πνεύματα του πλήθους σύμφωνα με τις καταστάσεις που δημιουργεί.  Για να δικαιολογούν τις πράξεις τους άλλαζαν ακόμα και τη σημασία των λέξεων. Η παράλογη τόλμη θεωρήθηκε ανδρεία και αφοσίωση στο κόμμα, η προσωπική διστακτικότητα θεωρήθηκε δειλία που κρύβεται πίσω από εύλογες προφάσεις και η σωφροσύνη προσωπίδα της αναδρείας. Η παραφορά θεωρήθηκε ανδρική αρετή ενώ η τάση να εξετάζονται προσεκτικά όλες οι όψεις ενός ζητήματος θωρήθηκε πρόφαση για υπεκφυγή. Όποιος ήταν έξαλλος γινόταν ακουστός ενώ όποιος έφερνε αντιρρήσεις γινόταν ύποπτος. Όποιος επιννούσε κανένα τέχνασμα και πετύχαινε τον θωρούσαν σπουδαίο, ενώ όποιος ήταν αρκετά προνοητικός ώστε να μη χρειαστούν τέτοια μέσα, θεωρούσαν ότι διαλύει το κόμμα και ότι ότι είναι τρομοκρατημένος από την αντίπαλη παράταξη. Με μια λέξη όποιος πρόφταινε να κάνει κακό πριν από άλλον ήταν άξιος επαίνου καθώς και εκείνος που παρακινούσε στο κακό όποιον δεν είχε σκεφτεί να το κάνει...Καμμία από τις δύο παρατάξεις δεν είχε κανέναν ηθικό φραγμό, κι εκτιμούσε περισσότερο όσους κατόρθωναν να κρύβουν κάτω από ωραία λόγια φοβερές πράξεις. Όσοι πολίτες ήταν μετριοπαθείς θανατώνονταν απο τη μία ή την άλλη παράταξη είτε επειδή είχαν αρνηθεί να πάρουν  μέρος στον αγώνα είτε επειδή η ιδέα και μόνο ότι θα μπορούσαν να επιζήσουν προκαλούσε εναντίον τους το φθόνο. Έτσι οι εμφύλιοι σπαραγμοί έγιναν αιτία ν' απλωθεί σ' όλο τον ελληνικό κόσμο κάθε μορφή κακίας και το ήθος, που είναι το κύριο γνώρισμα της ευγενικής ψυχής, κατάντησε να είναι καταγέλαστο και εξαφανίστηκε". Θουκυδίδου Ιστορία (3.81-3). 

                                     ΑΜΗΧΑΝΙΑ ΚΑΙ ΑΔΙΕΞΟΔΟ

Το περιβάλλον στη πόλη αυτό το απόγευμα έσταζε υγρασία. Μια παράξενη καταχνιά κάθισε στη ψυχή του σαν προμήνυμα κακών ειδήσεων. Κατέβαινε τη μεγάλη κεντρική λεωφόρο αλλά ένας κόμπος ανέβαινε στο λαιμό του.

Ήξερε ότι αυτή η ασφυξία που ένιωθε προέρχονταν από ό,τι είχε ακούσει λίγο πριν στην μεγάλη αίθουσα των σεμιναρίων. Ομιλητές ήταν εκπρόσωποι κομμάτων και καθηγητές ελληνικών πανεπιστημίων, μέλη τρόπον τινά της κυβερνώσας ελίτ, που αποπειράθηκαν να φωτίσουν το θέμα της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη και πιο πολύ στην Ελλάδα. Το ακροατήριο μεγάλο, ανήσυχο και απειλητικό.

Κοίταζε μπροστά προσπαθώντας να βρει μία γραμμή προοπτικής στον ορίζοντα έστω και αμυδρή έστω και διακεκομμένη αλλά μάταια. Όλα ήταν μουντά, σκούρα γκρίζα και αδιάφανα. Αυτά που άκουσε από τους «ειδικούς» ήταν παρανοϊκά, ήταν ιδεοληπτικά.

                            «ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ» ΑΓΟΡΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ

Οι περισσότεροι βλέπουν τις εξελίξεις των γεγονότων να τους αφήνουν πίσω, με απάθεια και προσποιητή αδιαφορία. Για την ακρίβεια, δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν τις αιτίες δημιουργίας συγκεκριμένων γεγονότων που στην ουσία τους διαφέρουν από όσα γνώριζαν μέχρι τώρα. Άλλοι μη αναγνωρίζοντας το σχήμα με το οποίο εμφανίζονται αυτά, τα καταγγέλλουν και τα εξορκίζουν αποδίδοντας τα σε εχθρικές και συνωμοτικές δυνάμεις.

Ταυτόχρονα η νέα «άγνωστη» σύσταση των γεγονότων δημιουργεί φόβο, εσωστρέφεια και αμυντική επιθετικότητα στις αμαθείς μάζες όπως παλιότερα οι άγνωστες εκδηλώσεις της φύσης.

                   ΡΩΣΙΚΗ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ & ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ

Το αεροπλάνο είχε ήδη “διασχίσει” τον ατλαντικό ωκεανό και σε λίγα λεπτά θα προσγειωνόταν στη διοικητική πρωτεύουσα της Ευρώπης, τις Βρυξέλλες. Αν και δεν ήταν καλά προετοιμασμένος για το μήτινγκ που θα ακολουθούσε με τους συναδέλφους του εδώ στην Ευρώπη για το ζήτημα της Ουκρανίας, δεν ανησυχούσε και πολύ γιατί αυτοί ήταν πάντα περισσότερο απροετοίμαστοι από τον ίδιο.

Τις σχέσεις με τους εταίρους της Αν. Ασίας μπορούσε άνετα να τις διευθύνει γιατί οι Ασιάτες ένιωθαν ένα είδος γενικής και αδικαιολότητης μειονεξίας απέναντι στους Αμερικανούς, οπότε είτε έτσι είτε αλλιώς ήταν πάντα ο ηγέτης των διεθνών σχέσεων της υπερδύναμης.

Εντός της Ε. Ένωσης οι απόψεις των ηγετών όχι μόνο για το πρόσφατο ζήτημα της Ουκρανίας αλλά και για όλα σχεδόν τα διεθνή, ήταν πολλές και μάλιστα ενίοτε και συγκρουόμενες. Δεν ήταν δύσκολο για οποιονδήποτε διαπραγματευτή να ελλίσσεται ενδιάμεσα και να πλειοδοτεί πότε στον έναν και πότε στον άλλον ανάλογα με τις δικές του επιδιώξεις αφ' ενός και να διευρύνει τις διαφορές τους αφ' εταίρου.