ΜΕΤΑΞΥ ΦΘΟΡΑΣ ΚΑΙ ΑΦΘΑΡΣΙΑΣ

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ

Οι Έλληνες νιώσαμε είναι αλήθεια ένα ρίγος εθνικής αξιοπρέπειας να μας διαπερνά μετά τις αρνήσεις της νέας κυβέρνησης να δεχθεί τα χονδροειδή τελεσίγραφα των ευρωπαίων εταίρων. Ήταν αυτό που επανέφερε την ορθολογικότητα στην θέση της γιατί ήδη είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε πως η πραγματικότητα στην Ελλάδα της κρίσης, δεν προσέφερε εναλλακτικές εκδοχές, και πως κοινωνική πραγματικότητα ξαφνικά μετατράπηκε σε μονολιθική ολοκληρωτικότητα χωρίς διαφοροποιήσεις και ποικιλλία εκδοχών.

Η νέα κυβέρνηση της αριστεράς κατάφερε να επιστρέψει στον Έλληνα την απωλεσθείσα αξιοπρέπεια του και να προσφέρει απαντήσεις που τον απενοχοποιούν και ως άτομο και ως σύνολο, τουλάχιστον για τα διαπραχθέντα εγκλήματα ολίγων που επέφεραν την οικονομική κρίση. Επέτυχε να επαναφέρει στην συλλογική μνήμη, η νέα κυβέρνηση, την αυταπόδεικτη αλήθεια αιώνων, ότι υπάρχουν δηλαδή μεγαλύτερες αξίες στο κόσμο όπως εθνική αξιοπρέπεια, ελευθερία στις επιλογές, κοινωνική δικαιοσύνη, αλληλεγγύη των πολιτών, από τις αξίες που αντιπροσωπεύει και εξυπηρετεί η κατοχή χρήματος. Ένα συλογικό πρότυπο βίου εντός του οποίου αναπτύσσεται το άτομο ορθολογικά και το οποίο στρέφεται ενάντια στο νοσηρό ατομικισμό και στον παθολογικό εγωϊσμό που καταστρέφει το συλλογικό. Προβάλλει δηλαδή τον προσδιορισμό του συλλογικού υποκειμένου έναντι του προσδιορισμού του ατομικού υποκειμένου. Συγκρούεται ουσιαστικά με την πεμτουσία του νεοφιλοελευθερισμού και αυτού που κάποτε διατυπώθηκε από την κυρία Θάτσερ ως διαρκές αξίωμα: «όσο και αν προσπαθώ δεν βλέπω γύρω μου καμμία κοινωνία παρά μόνο ανθρώπους».

               ΥΠΕΡ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ

                           ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΠΑΡΑΓΟΝΤΩΝ

 Βλέποντας και ακούγοντας όλους αυτούς που «εκφράζονται» πολιτικά από τις τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα, κλπ., ανακαλύπτεις πόσο επιφανειακά και ρηχά είναι τα «επιχειρήματα» τους και θα πρόσθετα πόσο αντιεπιστημονικά.

Είτε ακουσίως είτε εκουσίως δεν έχουν εντοπιστεί ούτε και εκφωνηθεί τα πραγματικά αίτια της σημερινής κατάστασης στην Ελλάδα ωσάν να μην υπάρχουν ιστορικά δεδομένα. Ωσάν να μην υπάρχει ιστορική «αίσθηση» στην ανάλυση σε μία χώρα που το σημαντικότερο πλεονέκτημα που διαθέτει είναι η ιστορικότητα.

Έχουμε ισχυρισθεί πολλές φορές από τις σελίδες αυτού του ιστότοπου ότι ο  θεμέλιος λίθος που παράγει όλα τα φαινόμενα της παρούσας κρίσης αλλά και όλων των υπολοίπων και όσων ακόμα θα έρθουν είναι η αντιπαραγωγική κατανομή α) των οικονομικών παραγόντων ή συντελεστών, β) του ελληνικού πληθυσμού και γ) των θεσμών πολιτικής εξουσίας.

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΟΥ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥ

Όσοι γνωρίζουν τη θεωρία παιγνίων θα ξέρουν ότι το «δίλημμα του φυλακισμένου» εντάσσεται στο «διαπραγματευτικό πρόβλημα» ανάμεσα σε ασταθώς ισορροπούντες παράγοντες. Σχετίζεται με το ζήτημα της εμπιστοσύνης ανάμεσα στους δρώντες και θεωρεί ότι όταν ο ένας υπόδικος εμπιστεύεται τον άλλον υπόδικο και δεν ομολογούν αμφότεροι εγκληματική πράξη στις αρχές, οι ποινές που τους καταλογίζονται είναι πολύ μικρότερες από εκείνες που θα εισέπρατταν αν ο ένας «κάρφωνε» τον άλλον.

Το βασικό νόημα που εξέρχεται από αυτό το pattern είναι ότι οι διαπραγματεύσεις που οδηγούν σε σύγκρουση διαλύουν όχι μόνο την ισορροπία Nash ανάμεσα στους άμεσους διαπραγματευτές αλλά και στο ευρύτερο περιβάλλον εντός του οποίου αυτοί είναι τοποθετημένοι.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά ο υπουργός οικονομικών γνωρίζει πολύ καλά αυτό το αξίωμα. Οι διαπραγματεύσεις που διεξάγει με τους Ευρωπαίους εταίρους ενέχουν υψηλό κίνδυνο ακριβώς γιατί ο παράγων εμπιστοσύνη έχει σχεδόν εξαλειφθεί.

                           Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Οι επιλογές του ελληνικού λαού ήταν απόλυτα σαφείς και αναμενόμενες. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κίνημα της ευρωπαϊκής αριστεράς κατήγαγε αναμφισβήτητη νίκη αλλά όχι αυτοδυναμία.

Δεν θα εξετάσουμε εδώ τον τρόπο που σχηματίστηκε η νέα κυβέρνηση ούτε τις αναγκαιότητες που επέβαλλαν την συγκεκριμένη δικομματική συνεργασία. Εκείνο που ενδιαφέρει είναι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς αμφιβολία η κυβέρνηση του είναι ό,τι καλύτερο έχει να προσφέρει ο χώρος αυτός. Άνθρωποι έξω από το σύστημα της πολιτικής ακινησίας, με συγκρότηση ευθύνης και συγκρότηση ιδεών. Ωστόσο χωρίς εμπειρία διακυβέρνησης και ίσως χωρίς πλήρη αντικειμενική γνώση των ευρωπαϊκών και διεθνών ισορροπιών. Αντικειμενική γνώση με την έννοια της απώθησης της υποκειμενικής ερμηνείας των πραγμάτων και της ιδεολογικής φορτήσεως.

Η κυβέρνηση είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από θεσμική άποψη από ό,τι είναι το κόμμα. Τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι. Δυστυχώς όμως όπως απέδειξε η εμπειρία του ΠΑΣΟΚ, τα δύο αυτά θεσμικά υποκείμενα ταυτίστηκαν πλήρως ή μάλλον το κρατικό σύστημα απορρόφησε το κομματικό. Το κόμμα οφείλει να ενσωματώνει τα ιδεολογικά στοιχεία στη δράση του ενώ η κυβέρνηση αποκλειστικά τα πολιτικά δηλαδή τις αρχές του κριτικού ρεαλισμού.