ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ

Θα γυρίσουμε, με το άρθρο αυτό, πίσω, φέρνοντας τον παρελθόντα χρόνο μπροστά, στο παρών, όχι για να ενταφιάσουμε τις ιδεολογίες που περιείχε και οι οποίες τον διαμόρφωσαν αλλά για να αποτιμήσουμε τις αξίες τους, με τον δέοντα σεβασμό.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχουν πλέον ιδεολογίες. Εξανεμίστηκαν με την κατάρρευση του συστήματος του διεθνούς διπολισμού στην ισορροπία ισχύος. Ο ψυχρός πόλεμος μεταξύ των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ, είχε δημιουργήσει τις κατάλληλες ευκαιρίες να αναδυθούν ιδεολογίες, από τα αριστερά και από τα δεξιά του φάσματος, για να συγκαλυφθούν τα ωμά οικονομικά συμφέροντα των κοινωνικών μπλοκ και των φορέων τους.

Δηλαδή ο στόχος των ιδεολογιών ήταν να δημιουργήσουν ένα φενακισμένο κόσμο πάνω από τον πραγματικό και να φυλακίσουν εκεί μέσα τη σκέψη των ενεργών ανθρώπων και τη δράση τους. Σε μεγάλο βαθμό πέτυχαν αλλά η διάλυση του διπολισμού αφαίρεσε από τις μεγάλες δυνάμεις την αιτιολογία για την λεγόμενη πάλη των ιδεολογιών. Με άλλα λόγια, ιδρυτές των ιδεολογιών, όπως ο Μάρξ για παράδειγμα, έπεσαν θύματα των επιγόνων οπαδών τους, που προσάρμοσαν τις αρχές τους στη σκοπιμότητα των συμφερόντων τους, ταξικών ή ατομικών.

Εδώ θα ασχοληθούμε συνοπτικά με τις αριστερές ιδεολογίες και κυρίως με τον μαρξισμό και τις ποικίλες εκφάνσεις του. Ο υπαρξισμός, ο στρουκτουραλισμός και ο νεοθετικισμός της Οξφόρδης, θα περιμένουν μια άλλη φορά.

Ο Κάρλ Μάρξ πεθαίνει το 1883. Η ζωή του δεν ήταν αφιερωμένη μόνο στην επεξεργασία της επαναστατικής θεωρίας του αλλά μεγάλο μέρος της επενδύθηκε και στη πολιτική δράση. Ο Φρήντριχ Ένγκελς πεθαίνει το 1895. Τη χρονιά που επιμελήθηκε την επανέκδοση των κειμένων του φίλου του για την «Ταξική πάλη στη Γαλλία, 1848-1851». Ο γέρο Ένγκελς ήταν ο πρώτος που άρχισε να αναθεωρεί τη θεωρία που επεξεργάστηκε ο Μάρξ, με τη συμβολή του βεβαίως, στα χρόνια της νεότητας. Σκεφτόταν, με αφορμή την ανάπτυξη του συνδικαλισμού και του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος στη Γερμανία, μήπως ήταν δυνατή η κατάληψη της εξουσίας όχι με επαναστατικά μέσα, αλλά μέσω της κοινοβουλευτικής διαδικασίας.

ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΕΙ ΑΞΙΑ ΤΟ ΕΥΡΩ                             

Το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα περνάει δύσκολες ώρες. Η αξία του έναντι του αμερικανικού δολαρίου έχει φθάσει εκεί που ήταν το 2002, δηλαδή λίγο μόνο μετά την καθιέρωση του.

Τι ακριβώς συμβαίνει; Πως μπορεί να εκτιμηθεί το φαινόμενο, πως να αναλυθεί και αν επιτρέπεται να είμαστε αισιόδοξοι για μία αναστροφή.

Οι ισοτιμίες των νομισμάτων εξαρτώνται από την αποτελεσματικότητα των οικονομιών που εκπροσωπούν, της πολιτικής σταθερότητας των χωρών και ακόμα και της ικανότητας των σχετικών πληθυσμών να ασκήσουν θετική δράση για την αντιμετώπιση αρνητικών καταστάσεων. Φυσικά υπάρχουν και άλλοι πιο συγκυριακοί παράγοντες, οικονομικής φύσεως κυρίως, που προσδιορίζουν την συναλλαγματική αξία ενός νομίσματος. Ας πούμε τα μηνιαία ποσοστά ανεργίας ή των πλεονασμάτων/ ελλειμάτων των εμπορικών ισοζυγίων, κλπ.

Κάθε κεντρική τράπεζα εφαρμόζει μία συγκεκριμένη πολιτική για την σταθερότητα του νομίσματος της. Η πολιτική αυτή εξαρτάται από πολλούς παράγοντες μεταξύ των οποίων και η σημασιολογική προτεραιότητα που δίδει η ηγεσία της στον πληθωρισμό ή στην ανάπτυξη.

Η αμερικανική ομοσπονδιακή τράπεζα φαίνεται πως αντιλαμβάνεται διαφορετικά την τρέχουσα συγκυρία από ό,τι η Ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα. Αυτό σε ένα βαθμό είναι λογικό γιατί το αμερικανικό δολάριο ασκεί παγκόσμια ηγεμονία ως αποθεματικό νόμισμα ενώ το ευρώ όχι.

Ο αμερικανός κεντρικός τραπεζίτης Τζερόμ Πάουελ έχει επιδοθεί στην αύξηση των επιτοκίων κατά 75 μονάδες βάσης το τελευταίο χρόνο και προτίθεται να τα αυξήσει περισσότερο (180 μ.β) τους επόμενους μήνες. Αντίθετα η Λαγκάρντ δεν δίδει μεγάλη σημασία στην αύξηση των επιτοκίων γιατί ενώ εν μέρει η αύξηση αυτή μπορεί να αντιμετωπίσει τον υψηλό πληθωρισμό ενδεχομένως από την άλλη να εισάγει την ευρωπαϊκή οικονομία σε μία παρατεταμένη περίοδο ύφεσης. Συνεπώς το δίλημμα είναι πληθωρισμός ή ύφεση. Και στις δύο περιπτώσεις, στις ΗΠΑ ή στην Ε. Ένωση, η αύξηση των επιτοκίων, ο πληθωρισμός και η ύφεση είναι καταστάσεις που σημασιολογούνται διαφορετικά από τις ηγεσίες τους.

Η κεντρική διαφορά είναι η εξής: η οικονομία της ευρωπαϊκής ένωσης βρίσκεται πιο εκτεθειμένη στη διεθνή αγορά, δεδομένων των μεγάλων εξαγωγών της από την αμερικανική. Η μείωση της ισοτιμίας του νομίσματος της θα αυξήσει τις εξαγωγές διατηρώντας τα εξαγωγικά της προνόμια ενώ η αύξηση της αξίας του αμερικανικού δολαρίου μέσω των επιτοκίων θα δράσει έτσι ώστε να προκαλέσει μεγαλύτερες εισροές κεφαλαίων στις ΗΠΑ. Κεφάλαια από την Ευρώπη οδεύουν προς τις αμερικανικές κεφαλαιαγορές με αποτέλεσμα την μείωση της αξίας του ευρώ. Αυτό όμως δημιουργεί ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών που όμως αντιμετωπίζονται από τα εμπορικά πλεονάσματα.

Το παιχνίδι θα τελειώσει όταν λήξει η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Συνέπεια της ενεργειακής διαταραχής είναι ο πληθωρισμός στην Ευρώπη και όχι ενδημικό οργανικό φαινόμενο της Ευρωπαϊκής οικονομίας. Αυτός είναι και ο λόγος που η Λαγκάρντ δεν θέλει να προκαλέσει ύφεση με μία αύξηση των επιτοκίων που θα αυξήσει το κόστος του επενδυτικού κεφαλαίου και ενδεχομένως να διακόψει πολλά επενδυτικά προγράμματα των κρατών μελών. Αντίθετα ο πληθωρισμός στις ΗΠΑ δεν επηρεάζεται από τον πόλεμο αλλά ενδημεί ως φαινόμενο εντός της οικονομίας. Ως εκ τούτου η εφαρμογή του κανόνα Taylor διαφέρει ως προς την εφαρμογή της νομισματικής πολιτικής από τις δύο κεντρικές τράπεζες.

Η αύξηση των επιτοκίων της αμερικανικής ομοσπονδιακής τράπεζας ενισχύει την αξία του δολαρίου γεγονός που βοηθάει στην αντιμετώπιση του πληθωρισμού χωρίς να προκαλεί ύφεση λόγω της εισροής κεφαλαίων από την Ευρώπη ενώ η αντιμετώπιση του πληθωρισμού στην Ευρώπη μόνο με την διακοπή του πολέμου μπορεί να αντιμετωπιστεί. Διαφορετικά το φαινόμενο του στασιμοπληθωρισμού θα απειλεί τις ευρωπαϊκές οικονομίες όπως και το αυξανόμενο χρέος θα συγκρατεί τους ρυθμούς ανάπτυξης των οικονομιών.

ΝΟΤΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΣΙΑ : Ο ΝΕΟΣ ΠΟΛΟΣ 

Ο ίδιος ο πλανήτης από οικονομική και γεωπολιτική σκοπιά βρίσκεται σε μεγάλες αναταραχές αυτή την περίοδο. Η κρίση πετρελαίου, φυσικού αερίου, άνθρακα και τροφίμων είναι πολύ σφοδρότερη από εκείνη που γνώρισε ο κόσμος τη δεκαετία του εβδομήνατα. Η κρίση τότε είχε περιορισμένες διαστάσεις και αφορούσε μόνο το πετρέλαιο και ήταν ωστόσο ικανή να εκτινάξει σε νέα ύψη τα επίπεδα χρεών στο δυτικό κόσμο και ιδιαίτερα τα εξωτερικά χρέη της Λατινικής Αμερικής με επίκεντρο το Μεξικό. Ο πληθωρισμός και οι διαταραχές στα ισοζύγια πληρωμών πολλών χωρών είχαν δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες για μία σοβαρή μείωση του βιοτικού επιπέδου κατά τη δεκαετία του ογδόντα. Η παρούσα πολυδιάστατη κρίση είναι περισσότερο απειλητική και γι' αυτό οι προσπάθειες που καταβάλλονται είναι να παραμείνει στα οικονομικά πλαίσια και όχι να επεκταθεί στο πεδίο των στρατιωτικών συγκρούσεων μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων. Κατά την τελευταία εικοσαετία από την μία πλευρά η λανθασμένη γεωπολιτική των ΗΠΑ και απο την άλλη η ανάδυση και ενίσχυση χωρών όπως η Κίνα, η Ινδία, η Ρωσία και η Βραζιλία συνέστησαν ένα πλαίσιο αξιώσεων που αμφισβητεί  τη μονοπολική δομή της παγκόσμιας ισχύος. Οι χώρες αυτές αποπειρώνται να δημιουργήσουν ένα είδος αντί ηγεμονίας έναντι της αγγλοσαξωνικής κυριαρχίας παρά τις διαφορές και ενίοτε τις αντιθέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ τους. Αποπειρώνται να φέρουν σε εφαρμογή ένα πολιπολικό σύστημα παγκόσμιας διανομής οικνομικών και πολιτικών παραγόντων που θα τίθετα σε αντιδιαστολή με τις ΗΠΑ κυρίως. Δεν είναι βέβαιο ότι θα γίνει αυτό εφικτό. Και γιατί οι χώρες αυτές δεν καταφέρνουν να αθροίσουν μεγαλύτερη ισχύ από εκείνη της ατλαντικής συμμαχίας και γιατί μία πολυπολική δομή ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι ρέπει περισσότερο προς τις επιλογές των συγκρούσεων. Ο σημαντικότερος παράγοντας που τροφοδοτεί τις αξιώσεις πολυπολικότητας είναι η βούληση της Κίνας να ηγεμονεύσει οικονομικά και πολιτικά στη περιοχή της νοτιοανατολικής Ασίας. Ο πλούτος αυτής της περιοχής είναι τεράστιος και οι αμερικανοί δεν προτίθενται να τον εγκαταλείψουν στα σχέδια των κινέζων. Οι εξελίξεις είναι δυναμικές και είναι αυτό το στοιχείο που αυξάνει τη μεταβλητότητα και την ένταση στις διεθνείς σχέσεις. Εκείνο όμως που έχει σημασία και θα πρέπει να υπογραμισθεί είναι ότι η αύξηση του πλούτου της περιοχής, ακόμα και της ίδιας της Κίνας, είναι μεγαλοπρεπές επίτευγμα των ΗΠΑ και γενικότερα του δυτικού κόσμου. Αφού επένδυσαν τεράστια κεφάλαια στην περιοχή και αφού έφεραν αποτελέσματα ανάπτυξης δημιουργώντας μεσαίες τάξεις σε πολλές από τις χώρες εκεί, ως αποτέλεσμα της κερδοσκοπικής απληστίας τους, τώρα αγωνίζονται να διατηρήσουν την απειλούμενη ηγεμονία τους ένανται των χωρών που ενίσχυσαν. Φαίνεται πως η μάχη θα είναι σκληρή και οι ΗΠΑ δεν θα εγκαταλείψουν την περιοχή όπως εγκατέλειψαν το Αφγανιστάν και τη Μ. Ανατολή. Κάτω απο το πρίσμα αυτό, οι διαστάσεις του οποίου θα φανούν παρακάτω, θα πρέπει να αναγνωσθεί και η πρόσφατη επίσκεψη Πελόζι στην περιοχή και όχι στην εγωϊστική ξεροκεφαλιά της όπως γράφτηκε.