ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ΦΙΛΟΔΟΞΙΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ

Η χώρα βρίσκεται πλέον σε τροχιά επαναλαμβανόμενων εκλογών. Μία διαδικασία που είχε λείψει για τέσσερα χρόνια από την Ελλάδα κάτι που δημιουργεί στους Έλληνες ευκαιρίες συμμετοχής στο πολιτικό παιχνίδι όσο και αν αυτό είναι προκαθορισμένο.

Το ερώτημα που τίθεται απ’ όλους είναι τι θα μπορούσαν να προσφέρουν αυτές οι εκλογές και στα τρία αναφορικά τους επίπεδα. Στο υπέρ εθνικό, στο εθνικό και στο τοπικό. Ως γνωστόν τα επίπεδα αυτά βρίσκονται σε διαρκή αντιπαλότητα ως προς την κατανομή των φορτίων εξουσίας που διαθέτουν.

Το πιο ενδιαφέρον είναι αυτό που δεν είναι εμφανώς ορατό από όλους τους συμμετέχοντες παίκτες. Ότι δηλαδή το εθνικό πεδίο που από την πρώτη και την μακρινή ματιά φαίνεται και το πιο σπουδαίο είναι το λιγότερο ισχυρό. Το υπέρ εθνικό και το τοπικό του δημιουργούν ασφυκτικές πιέσεις αφαιρώντας του αρμοδιότητες και εξουσίες που στο παρελθόν τις φύλαγε ως κόρη οφθαλμού.

Για παράδειγμα η οικονομική, νομισματική και δημοσιονομική πολιτική που αποτελούν και τη πιο σοβαρή πολιτική δραστηριότητα μιας κυβέρνησης χαράσσονται πλέον στις Βρυξέλλες και στη Φρανκφούρτη.

ΟΙ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ

Οι ευρωεκλογές βρίσκονται ανάσες μπροστά μας και η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη δεν δείχνει να συγκινείται ούτε και να κατανοεί την κρισιμότητα τους. Οι λαοί των ευρωπαϊκών κρατών περισσότερο ενδιαφέρονται για τις εσωτερικές εθνικές υποθέσεις όπως δείχνουν τα πράγματα παρά για τις ευρωπαϊκές. Είναι αυτό μία απόδειξη ότι έχουν άρει την υποστήριξη τους στο πολιτικό εγχείρημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης; Είναι αυτό μία απόδειξη ότι δεν έχει ακόμα δημιουργηθεί ευρωπαϊκή συνείδηση περί κοινών συμφερόντων; Ή είναι κάτι άλλο; Μία αποστροφή ας πούμε προς ό,τι συμβαίνει στην Ευρωπαϊκή καρδιά δηλαδή τις Βρυξέλλες;

Τον Μάϊο του τρέχοντος έτους θα διεξαχθούν εκλογές για την ανάδειξη της σύνθεσης του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου. Το κοινοβούλιο αυτό δεν έχει εκτελεστικές αρμοδιότητες ούτε βέβαια και νομοθετικές. Οι αρμοδιότητες του είναι γνωμοδοτικές προς πάσα κατεύθυνση χωρίς δεσμεύσεις και ελέγχους. Πολλές φορές έχει εκδώσει αποφάσεις και ψηφίσματα τα οποία όμως δεν έτυχαν πλήρους εφαρμογής ούτε από την Κομισσιόν ούτε και από τις κυβερνήσεις των κρατών / μελών. Περισσότερο μοιάζει να συνιστά ένα χώρο πολιτικών και ιδεολογικών ζυμώσεων ανάμεσα σε διάφορα πολιτικά ρεύματα σκέψης που ευδοκιμούν στην Ήπειρο παρά ένα θεσμικό χώρο με αποφασιστικές αρμοδιότητες, όπως επιβάλλει η διαδικασία της δημοκρατικής εκλογής από την οποία προήλθαν οι αντιπρόσωποι του.

                  ΜΑΚΡΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΕΝΤΟΠΙΣΜΟΥ ΚΡΙΣΕΩΝ   

                           ( πρωτοδημοσιεύθηκε στο Capital.gr) 

Το οικονομικό σύστημα έχει λάβει παγκόσμιες διαστάσεις. Αυτό είναι γνωστό εδώ και καιρό. Οι εθνικές οικονομίες έχουν ένα αρκετά μεγάλο μέρος των δραστηριοτήτων τους που εξαρτάται από τις εθνικές οικονομίες άλλων χωρών. Αυτή η πραγματικότητα δεν σχετίζεται μόνο με το παγκόσμιο εμπόριο αλλά και με τις διαδικασίες παραγωγής εμπορευμάτων. Το σύνθετο πλέγμα των εξαρτήσεων που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία πενήντα χρόνια κάνει την κατάσταση των διευθετήσεων ακόμα πιο πολύπλοκη. Το παγκόσμιο πεδίο εντός του οποίου έχουν ορισθεί οι θετικοί αλλά και οι αρνητικοί παράγοντες των εξελίξεων δεν είναι εύκολο να διευθετηθεί από ένα μόνο κράτος ή έστω μία ομάδα κρατών. Η έλλειψη παγκόσμιου θεσμικού βραχίονα με αξιοπιστία και εμπειρία που θα παρεμβαίνει εκεί όπου εντοπίζονται κρίσεις και ανισορροπίες των οικονομικών δυνάμεων κάνει ακόμα πιο δύσκολη την πραγματικότητα των οικονομικών συναλλαγών και των  παραγωγικών δραστηριοτήτων. Πολλές φορές οι αιτίες των εκτροπών και παρεκτροπών στο καθολικό επίπεδο βρίσκονται στις επιτυχίες που σημειώνονται στο μερικό επίπεδο από τις μεγάλες ή και μεσαίες πολυεθνικές εταιρίες.  Δηλαδή μία δυναμική ισορροπία στο επί μέρους επίπεδο μπορεί να οδηγήσει σε ευρεία ανισορροπία στο γενικό επίπεδο. Με άλλα λόγια ο μερικός ορθολογισμός οδηγεί σήμερα, σε αντίθεση με ό,τι εισήγαγε ο Άνταμ Σμίθ, στο γενικό ανορθολογισμό. Είναι δύσκολο να επιτευχθούν συνθήκες γενικής ισορροπίας των οικονομικών δυνάμεων ακόμα και όταν πρόκειται για τον εθνικό χώρο πόσο μάλλον για τον παγκόσμιο. Αυτό αποτελεί μία από τις βασικότερες αντινομίες του διεθνούς συστήματος.

ΧΩΡΙΣ ΠΥΞΙΔΑ 

   Το περιβάλλον στη πόλη αυτό το απόγευμα έσταζε υγρασία. Μια παράξενη καταχνιά κάθισε στη ψυχή του σαν προμήνυμα κακών ειδήσεων. Κατέβαινε τη μεγάλη κεντρική λεωφόρο αλλά ένας κόμπος ανέβαινε στο λαιμό του.

Ήξερε ότι αυτή η ασφυξία που ένιωθε προέρχονταν από ό,τι είχε ακούσει λίγο πριν στην μεγάλη αίθουσα των σεμιναρίων. Ομιλητές ήταν εκπρόσωποι κομμάτων και καθηγητές ελληνικών πανεπιστημίων, μέλη τρόπον τινά της κυβερνώσας ελίτ, που αποπειράθηκαν να φωτίσουν το θέμα της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη και πιο πολύ στην Ελλάδα. Το ακροατήριο μεγάλο, ανήσυχο και απειλητικό.

 Κοίταζε μπροστά προσπαθώντας να βρει μία γραμμή προοπτικής στον ορίζοντα έστω και αμυδρή έστω και διακεκομμένη αλλά μάταια. Όλα ήταν μουντά, σκούρα γκρίζα και αδιάφανα. Αυτά που άκουσε από τους «ειδικούς» ήταν παρανοϊκά, ήταν ιδεοληπτικά.