humanact.gr

Τρομοκρατία

Η ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ

E-mail Εκτύπωση PDF

Η εποχή της επιβολής των αγορών επί των πολιτικών των εθνικών κυβερνήσεων δημιουργεί μεγάλα φορτία ρίσκου, επικίνδυνα για τους λαούς.

   Η ΝΕΑ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΟ ΜΕΤΑΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ

Ο κόσμος επιβεβαιώνει την περιγραφή που τον εμφανίζει ως ένα άναρχο σύστημα πολιτικών και οικονομικών σχέσεων χωρίς κέντρο παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Τα τελευταία είκοσι και κάτι χρόνια, μετά δηλαδή την ρευστοποίηση της σοβιετικής Ένωσης, η πολιτική ισχύς ενός κράτους δεν επιδιώκεται μέσω των παραδοσιακών εργαλείων της στρατιωτικής υπεροχής, της γεωγραφικής επέκτασης και της στρατηγικής των εθνικών περιχαρακώσεων αλλά μέσω του πεδίου των οικονομικών αλληλεξαρτήσεων και της εξάπλωσης νέων μεθόδων χρησιμοποίησης του χρήματος.

Η μετατόπιση αυτή στις διεθνείς σχέσεις από τη στρατηγική της μιλιταριστικής πολιτικής μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων στη δημοκρατική ανταλλαγή οικονομικών μέσων, οφείλεται κατά πρώτο λόγο στην εξασφάλιση μέγιστης καταστροφικής δύναμης που αποκτήθηκε λόγω των πυρηνικών όπλων. Οι μείζονες δυνάμεις του πλανήτη δεν σκέφτονται πλέον να προβούν στη χρήση εξοντωτικών όπλων γιατί το κόστος θα ήταν ανυπολόγιστο για τις ίδιες και τον κόσμο ολόκληρο αλλά και γιατί μετά από ένα πυρηνικό πόλεμο γνωρίζουν καλά πως δεν μπορεί να υπάρξει νικητής. 

Οι συμβατικοί πόλεμοι που σημάδεψαν τον εικοστό αιώνα απαιτούσαν ραφιναρισμένες στρατηγικές αποδυνάμωσης του αντιπάλου, ικανότητα κινητοποίησης μεγάλου μεγέθους του εθνικού πλούτου και των ανθρώπων, διορατικές δεξιότητες και ικανότητες πειθούς, απαιτούσαν με άλλα λόγια πολιτικούς κυβερνήτες και μορφές ηγεσίας υψηλών προδιαγραφών.

Η κρατική ισχύς αντλούνταν από την στρατιωτική υπεροχή, τους εξοπλισμούς και την ικανότητα κρατικών συμμαχιών.

Στο σύντομο αυτό άρθρο για την κρατική και παγκόσμια ισχύ, θα δούμε ποιες θεωρίες και πρακτικές είναι εν ισχύ, θα τις αντιπαραβάλουμε με την πραγματικότητα για να δούμε αν πράγματι ανταποκρίνονται στα δεδομένα και αν η συνέχιση τους είναι αποδοτική ή σημαίνει κατασπατάληση πόρων για εξοπλισμούς και τα παρόμοια.

Περισσότερα...

ΡΗΞΗ ΜΕΤΑΞΥ ΔΥΣΗΣ ΚΑΙ ΙΡΑΝ

E-mail Εκτύπωση PDF

ΡΗΞΗ ΜΕΤΑΞΥ ΔΥΣΗΣ ΚΑΙ ΙΡΑΝ

Οι εξελίξεις το τελευταίο χρονικό διάστημα στο κόλπο του Περσικού είναι περισσότερο ανησυχητικές από κάθε άλλη φορά.

Οι ανακοινώσεις περί κυρώσεων του Ιράν από τις ΗΠΑ και την ΕΕ, έχουν αναστατώσει τις αγορές πετρελαίου ανά τον κόσμο και οι μεταβλητότητες στις τιμές τόσο του μαύρου χρυσού όσο και του φυσικού αερίου καταγράφουν μεγάλες διακυμάνσεις.

Το Ιράν δεν δείχνει να «ακούει» τη σκληρή ρητορική των ΗΠΑ και συνεχίζει να επιδίδεται στη βελτίωση της πυρηνικής του τεχνολογίας ισχυριζόμενο πως η χρήση της έχει μόνο ειρηνικούς σκοπούς. Ταυτόχρονα η στρατηγική που ακολουθεί στοχεύει στην ακύρωση της πολιτικής των κυρώσεων μέσω της διάσπασης των χωρών της Ε. Ένωσης. Τροφοδοτεί με πετρέλαιο και μάλιστα με πίστωση τις χώρες που αντιμετωπίζουν κρίση χρέους, όπως η χώρας μας, προσπαθώντας να τις στρέψει εναντίον της πολιτικής του αποκλεισμού και των κυρώσεων που προωθούν οι ΗΠΑ. Η απόφαση της Ε. Επιτροπής να διακόψει τις εισαγωγές πετρελαίου από το Ιράν, θα πρέπει να συνοδευθεί από την ανεύρεση εναλλακτικών προμηθευτών για χώρες όπως η Ελλάδα, η Ισπανία και η Ιταλία. 

Στη περίπτωση όμως που η Ευρώπη καταφέρει να βρει άλλους προμηθευτές και οι κυρώσεις γίνουν βαθύτερες στην πραγματικότητα με μεγάλο κόστος για το καθεστώς του Αχμαντινετζάντ τι πρόκειται να συμβεί; Προφανώς η Περσία θα αντιδράσει και το πιθανότερο είναι να κλείσει τα στενά του Ορμούζ. Δεδομένου ότι τα στενά θεωρούνται το σημαντικότερο oil choke point, γιατί το 35% της θαλάσσιας μεταφοράς πετρελαίου διέρχεται από εκεί, η τιμή του προϊόντος ενδέχεται να αυξηθεί μέσα σε λίγες ώρες κατά 20 – 40 δολάρια.

Αν ο αποκλεισμός των στενών συνεχισθεί για περισσότερες από 72 ώρες τότε το βαρέλι πετρελαίου θα φθάσει τα 150 έως 200 δολάρια. Και επειδή για κάθε αύξηση της τιμής του κατά $1 η τιμή του φυσικού αερίου αυξάνεται κατά 2-3 λεπτά, στην ανωτέρω τιμή του πετρελαίου η αύξηση της βενζίνης θα είναι $6, προκαλώντας τεράστιες επιβαρύνσεις στις παγκόσμιες μεταφορές.

Η κατάσταση όμως στο Ιράν είναι πολιτικά έκρυθμη. Ο Αχμαντινετζάτ βρίσκεται ολοένα και περισσότερο αντιμέτωπος με προβλήματα που οξύνονται μήνα με το μήνα. Ο μεγάλος  πολιτικός του αντίπαλος είναι ο Αγιατολάχ Χομενεϊ και οι κληρικοί. Επίσης στο κοινοβούλιο της χώρας Miglis οι συσχετισμοί αλλάζουν δραματικά εναντίον του. Πολλοί παλιοί υποστηρικτές του βλέποντας τη κρισιμότητα της κατάστασης στρέφονται εναντίον του και το καθεστώς απαντά με φυλακίσεις και διωγμούς.

Το εθνικό νόμισμα – ριάλ- χάνει αξία και σε σχέση με το δολάριο έχει υποτιμηθεί 80%. Οι κυρώσεις των ΗΠΑ – ΕΕ – ΟΗΕ – έχουν αποκόψει τις συναλλαγές του καθεστώτος με τις διεθνείς τράπεζες, με αποτέλεσμα μεγάλη έλλειψη ρευστότητας και συναλλαγματικά προβλήματα. Η Γερμανοιρανική τράπεζα που λειτουργούσε στο Αμβούργο, μετά από πίεση των ΗΠΑ επί των γερμανών, έχει κλείσει, διογκώνοντας τα προβλήματα πρόσβασης του Ιράν στο διεθνές τραπεζικό σύστημα.  Το ίδιο και η δέσμευση των αποθεμάτων του, έχει προκαλέσει δυσπραγία συνέχισης της χρηματοδότησης της Χαμάς και Χεσμπολάχ, κάτι που κάνει κρισιμότερη τη στάση της Σαουδικής Αραβίας και της Τουρκίας.

Το ίδιο σημαντική καθίσταται και η θέση της Ρωσίας και Κίνας, οι οποίες ωστόσο αντιτίθονταν μέχρι τώρα στις διεθνείς κυρώσεις αλλά βλέποντας πως η πολιτική απήχηση του καθεστώτος στη χώρα συνεχώς μειώνεται, αποφασίζουν να προσαρμόσουν τη τακτική τους.  

Από την άλλη πλευρά, το καθεστώς του Αχμαντινετζάτ σκληραίνει τη στάση του. Οι πολιτικοί του αντίπαλοι γνωρίζουν απάνθρωπες διώξεις, φυλακίσεις ακόμα και δολοφονίες, ο τύπος είναι υπό τον έλεγχο των «επαναστατικών φρουρών του Συμβουλίου» αλλά οι αποτελεσματικότεροι εχθροί του, δηλαδή η φτώχεια και η ανεργία, συνεχώς αυξάνονται.

Κάτω από τις συνθήκες αυτές, δεν είναι απίθανο ο Αχμαντινετζάτ να προκαλέσει μια ρήξη με τη Δύση προκειμένου να συσπειρώσει όλες τις δυνάμεις του έθνους κάτω από τη ρητορική του ιερού αγώνα εναντίον των δυνάμεων του ιμπεριαλισμού.

Η κρίση συνεχώς κλιμακώνεται δεδομένου ότι καμία από τις δύο πλευρές δεν δείχνει θέληση υποχώρησης. Ωστόσο η καλύτερη στρατηγική για τη Δύση είναι να φανεί περισσότερο διαλεκτική και υποστηρικτική των εσωτερικών δυνάμεων που αντιτίθενται στο καθεστώς του Αχμαντινετζάτ, ελέγχοντας τη παρόρμηση της επέμβασης. Αλλά και οι χώρες του ΟΠΕΚ, ειδικά η Σ. Αραβία η οποία θα πληγεί και αυτή από το κλείσιμο των στενών,  θα πρέπει να ασκήσουν όποια επιρροή τους έχει απομείνει στο καθεστώς προκειμένου να αποφευχθεί το σενάριο της τρομακτικής ανόδου των τιμών πετρελαίου, το οποίο θα στρέψει τον κόσμο προς την αγορά συνθετικού, από άμμο και πίσσα καναδικού πετρελαίου, που είναι φθηνότερο και ανταγωνίζεται με επιτυχία το φυσικό πετρέλαιο.

Αν η στρατηγική της Δύσης, δηλαδή της εσωτερικής αποστεθαροποίησης του καθεστώτος τελικά απαντηθεί με την αντίδραση του ελέγχου των στενών του Ορμούζ, τότε είναι πολύ πιθανό ο κόσμος να γνωρίσει μια διεθνή σύγκρουση που δεν θα μοιάζει καθόλου με όσες προηγήθηκαν στη περιοχή.

Οι γραμμές πόλωσης που θα αναφανούν στον αραβικό κόσμο με τη Δύση, πρώτον θα αναστείλουν τις διαπραγματεύσεις για το Παλαιστινιακό, δεύτερον θα επιβαρύνουν τις προσπάθειες ανοικοδόμησης του Ιράκ και του Αφγανιστάν και τρίτον θα επιδεινώσουν τη κρίση χρέους της ευρωζώνης. Οι οικονομίες της Δύσης θα δουν τους ρυθμούς ανάπτυξης των ΑΕΠ τους να μειώνονται βραχυπρόθεσμα. Η σύγκρουση αυτή, αν εκδηλωθεί, θα πέσει πολύ βαριά πάνω στη Τουρκία, η οποία θα βρεθεί προ θανάσιμων διλημμάτων.

Το Πακιστάν και η Δύση

E-mail Εκτύπωση PDF

Πακιστάν και Διεθνής Τρομοκρατία

(του Γιώργου Τασίογλου – Διεθνολόγου, ειδικού σε θέματα Τουρκίας και Ισλάμ).

Εισαγωγή

Η πολύ πρόσφατη εκτέλεση του Οσάμα μπιν Λάντεν από αμερικανούς πεζοναύτες στην πόλη Abbotabad του Πακιστάν, έφερε στην επιφάνεια για μια ακόμη φορά, το θέμα της εμπλοκής του κράτους αυτού με τη διεθνή τρομοκρατία. Σε σημείωμά του στο περιοδικό Newsweek (16 Μαΐου 2011), με τίτλο «Επικίνδυνο Έθνος» ο γνωστός γάλλος φιλόσοφος Bernard-Henri Lévy, μεταξύ άλλων σημειώνει, «το Πακιστάν, περισσότερο από τη Βόρεια Κορέα, το Ιράν ή τη Συρία είναι η πλέον επικίνδυνη χώρα στον κόσμο. Γιατί; Επειδή οι μυστικές του υπηρεσίες έχουν διαβρωθεί από τη φιλοσοφία του τζιχάντ. Επειδή ο πατέρας της πακιστανικής βόμβας Abdul Quadeer Khan υπήρξε μέλος της Lashkar-e-Taiba, μιας ομάδας τζιχαντιστών που υπήρξε συστατικό στοιχείο του πρώτου κύκλου της αλ-Κάιντα και επειδή τα ανώτατα στελέχη της οργάνωσης αυτής βρήκαν πάντοτε καταφύγιο και προστατεύτηκαν από το Πακιστάν».

Στο άρθρο που ακολουθεί γίνεται μια προσπάθεια διερεύνησης της κατηγορίας αυτής - η οποία έχει αρκετές φορές διατυπωθεί από διαφορετικές πηγές - με συνοπτική αναφορά στην ιστορία και φιλοσοφία των διαφόρων οργανώσεων που έχουν αποδεδειγμένη δράση στο φαινόμενο της πρόσφατης παγκόσμιας τρομοκρατίας.

Ιστορική αναδρομή

Παρότι η συντριπτική πλειοψηφία των μωαμεθανών της Νότιας Ασίας ασκούν διάφορες παραλλαγές ισλαμισμού Σουφιστικής[i] παράδοσης, η περιοχή αποτέλεσε την κοιτίδα μιας μειονότητας πουριτανικών κινημάτων που αντιστέκονται σε μη-ισλαμικές επιρροές ή στη μη-μουσουλμανική διακυβέρνηση. Τα περισσότερα κινήματα του τζιχάντ, δηλαδή του ιερού πολέμου κατά των απίστων, έχουν αναπτυχθεί εντός αυτών των ισλαμικών ακραίων κινημάτων. Στους καιρούς μας, το τζιχάντ έχει χρησιμοποιηθεί από το πακιστανικό κράτος για την εμπέδωση της όχι απολύτως καλά καθορισμένης εθνικής του ταυτότητας, έναντι της Ινδίας. Ο καθοριστικός ρόλος του Πακιστάν ως πεδίο δράσης κατά τη διάρκεια του αντί-σοβιετικού τζιχάντ στο Αφγανιστάν δημιούργησε ένα πλέγμα αλληλοϋποστήριξης μεταξύ των μαχητών του τζιχάντ και του πακιστανικού στρατιωτικού κατεστημένου καθώς και των πακιστανικών μυστικών υπηρεσιών, κάτι που ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο από την κρατική υποστήριξη του τζιχάντ κατά της Ινδίας, στις διαφιλονικούμενες μεταξύ των δυο κρατών, περιοχές Τζαμού και Κασμίρ. Συγκροτήθηκαν στο Πακιστάν διάφορες ομάδες μαχητών του τζιχάντ, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, με δράση αρχικά στην περιοχή αλλά με απώτερο στόχο την παγκόσμια εξάπλωση τους, όπως θα δούμε στη συνέχεια.

Οι πηγές του Ισλαμισμού στη Νότια Ασία

Μέχρι την πτώση της αυτοκρατορίας Mughal το δέκατο όγδοο αιώνα, οι επικεφαλείς των βασιλείων της νότιας Ασίας, οι υπήκοοι των οποίων ήταν ινδουιστές στην πλειοψηφία τους, ήταν μουσουλμάνοι άρχοντες. Οι ανάγκες της μουσουλμανικής κυριαρχίας σε ένα μη-μουσουλμανικό περιβάλλον απαιτούσαν θρησκευτική ανοχή εκ μέρους των αρχόντων και σε έναν σχεδόν αναγκαίο συγκρητισμό στη θρησκεία που ακολουθούσαν οι τοπικοί μουσουλμάνοι. Ανόμοια με τη Μέση Ανατολή, η Σαρία[ii] δεν είχε απόλυτη εφαρμογή στη μικρή ήπειρο της Ινδίας, παρότι μουσουλμάνοι κληρικοί και λαϊκοί κατείχαν μια προνομιακή θέση.

Περισσότερα...

Dedicated Cloud Hosting for your business with Joomla ready to go. Launch your online home with CloudAccess.net.