humanact.gr

E-mail Εκτύπωση PDF
Ευρετήριο Άρθρου
Η Κίνα παγκόσμιος ηγέτης: Είναι δυναατόν;
Η Κίνα παγκόσμιος ηγέτης: Είναι δυνατόν;
Όλες οι Σελίδες

Η ΚΙΝΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΗΓΕΤΗΣ: ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ;

 

 Η ηγεσία του Κομμουνιστικού κόμματος της Κίνας, φιλοδοξεί να ηγηθεί των μεγάλων παγκόσμιων δυνάμεων, πριν το τέλος του 21ου αιώνα. Να αντικαταστήσει στη κορυφή της πυραμίδας της διεθνούς ισχύος, τις ΗΠΑ.  Ο στόχος αυτός όσο και αν δεν δηλώνεται ρητώς, όσο και αν δεν κατονομάζεται ευθέως, ωστόσο βρίσκεται μέσα στις γραμμές των αποφάσεων των συνεδρίων του Κόμματος, μέσα στα πενταετή αναπτυξιακά πλάνα και κυρίως αποτελεί βασικό ιδεολογικό εργαλείο προπαγανδιστικής πειθούς, για την απόσπαση συναίνεσης από το κινεζικό λαό στην οικονομική πολιτική που εφαρμόζεται. Στις διεθνείς  σχέσεις, οι επίσημες κινεζικές αντιπροσωπίες δεν θέτουν ποτέ πρώτες το πρόβλημα του ουνιβερσαλισμού. Αφήνουν πάντα στους συνομιλητές τους να θέσουν πρώτοι τη διεθνή σπουδαιότητα  της Κίνας και το καθοριστικό της ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις. Οι ίδιοι κατόπιν, με χαιρέκακη λεπτή ειρωνεία, βεβαιώνουν πως δεν πρόκειται να ακολουθήσουν την ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ, ούτε και των άλλων ηγητόρων που προηγήθηκαν.

Αν εξετάσουμε όμως τις αντικειμενικές παραμέτρους της κινεζικής κοινωνίας και οικονομίας και αν τις συσχετίσουμε με εκείνες των ΗΠΑ, μπορούμε να αποφανθούμε για τη βασιμότητα και ρεαλιστικότητα του στόχου της κινεζικής ηγεσίας ή τη σαθρότητα του.

Πράγματι η Κίνα διαθέτει αρκετούς από εκείνους τους συντελεστές ισχύος που απαιτούνται για την παγκόσμια ηγεμονία. Σε πολλές περιπτώσεις όμως η ισχύς εξουδετερώνεται από αντίπαλους συντελεστές αδυναμίας, αλλά προς το παρών διατηρούν τη δυναμική τους. Το ΑΕΠ αυξάνεται τη τελευταία δεκαετία κατά μέσο όρο 10,48%, τα εμπορικά της πλεονάσματα ξεπερνούν τα 400 δις δολάρια, τα συναλλαγματικά της αποθέματα τα $3 τρις, η αύξηση του πληθυσμού της ελέγχεται και οι οικονομικές της υποδομές βελτιώνονται ασταμάτητα. Αν κοιτάξουμε όμως πίσω και κάτω από αυτά τα επιτεύγματα θα ανακαλύψουμε μια διαφορετική κατάσταση. Το μεγαλύτερο μέρος των εξαγώγιμων προϊόντων της αποτελούν εκροές των μεγαλύτερων πολυεθνικών του κόσμου. Από τις 500 διεθνείς εταιρίες / γίγαντες που υπάρχουν οι 470 δραστηριοποιούνται στις ανατολικές ακτές της χώρας. Είναι αμερικανικές, ιαπωνικές, κορεατικές και ευρωπαϊκές. Οι εξαγωγές τους αποτελούν το 40% του ΑΕΠ της Κίνας. Οι λόγοι που αυξάνουν τον όγκο των επενδύσεων τους στη χώρα αυτή, χρόνο με το χρόνο, είναι η πολιτική σταθερότητα και οι χαμηλές αμοιβές εργασίας. Το συνολικό ανά ώρα μέσο κόστος είναι ένα δολάριο ενώ στις χώρες τους πάνω από 12. Η κοινωνική ασφάλιση πενιχρή και η ελαστικότητα εργασίας απεριόριστη. Επιπρόσθετα ο συνδικαλισμός είναι απαγορευμένος όπως και οι απεργίες. Με άλλα λόγια η Κίνα προσφέρει ένα «εργασιακό παράδεισο» για όποια πολυεθνική εταιρία ήθελε να αυξήσει το κύκλο εργασιών και κερδών της. Κυριολεκτικά οι παγκόσμιες αγορές έχουν κατακλυστεί από κινεζικά προϊόντα ή εξαρτήματα προϊόντων, χαμηλής ποιότητας και τιμής. Ένα μέρος των κερδών που προέρχεται από το εργασιακό ντάμπινγκ, διανέμεται στη κομματική και κρατική γραφειοκρατία, που μεριμνά με ιδεολογήματα του τύπου της «παγκόσμιας ηγεμονίας» να αποσοβήσει ή να αναστείλει τη λαϊκή διαμαρτυρία. Οι ουρανοξύστες, στο Πεκίνο και στη Σαγκάη, οι καθαροί λεωφόροι των πόλεων και τα πολυτελή γραφεία των πολυεθνικών, είναι ένα άλλο αποχαυνωτικό και παραλυτικό προπαγανδιστικό εργαλείο για τον μέσο κινέζο. Η πολιτική αυτή όμως δεν  πετυχαίνει πάντα. Το 2008 οι ανοικτές εξεγέρσεις που καταγράφηκαν, στην αχανή αυτή χώρα, ανήλθαν στις 100.000. Οι κλειστές διαμαρτυρίες είναι ακόμα περισσότερες και διεξάγονται με μορφή κριτικών συζητήσεων εντός των μεγάλων οικογενειών αλλά και με την εκδήλωση αντιθέσεων των τοπικών ηγεσιών με το κέντρο.

Η ηγεσία του κόμματος από την άλλη πλευρά, ελέγχει τη κατάσταση εφαρμόζοντας αυταρχική πολιτική, λογοκρισία και αποκλεισμούς αντιπάλων. Ωστόσο έχει να αντιμετωπίσει εκτός από τη λαϊκή δυσαρέσκεια και τις εσωκομματικές διαφορετικές θέσεις από τις ισχύουσες της ηγεσίας, όπως για παράδειγμα αυτή της ένταξης της χώρας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου.

Το πρωτότυπο ιστορικά μοντέλο που εφαρμόζεται στη Κίνα, «ο σοσιαλισμός της αγοράς», αθεμελίωτο θεωρητικά και κοινωνικά άδικο, δημιουργεί τέτοιου είδους προβλήματα που δεν μπορεί να επιλύσει. Για παράδειγμα οι μεγάλες κοινωνικές και οικονομικές αντιθέσεις ανάμεσα στις ανατολικές ακτές και στις δυτικές και βόρειο δυτικές περιφέρειες, ή με άλλα λόγια ανάμεσα στους αγρότες και εργάτες από τη μία και στα εκπαιδευμένα μεσαία στρώματα από την άλλη, δεν μπορούν να επιλυθούν με έναν κοινωνικά ωφέλιμο τρόπο, σωρεύοντας φορτία κοινωνικής αγανάκτησης. Πρόσφατα η Ακαδημία Κοινωνικών Επιστημών, ανακοίνωσε τα αποτελέσματα μελέτης από τα οποία καταδεικνύεται πως το 10% του πλουσιότερου τμήματος του πληθυσμού κατέχει το 40% των περιουσιακών ιδιωτικών στοιχείων. Το 11ο και 12ο πενταετή αναπτυξιακά προγράμματα που εφαρμόζουν πολιτικές αποκρατικοποίησης επιφέρουν αύξηση της ανεργίας γιατί οι νέοι ιδιώτες ιδιοκτήτες απολύουν εκατοντάδες χιλιάδες ανειδίκευτων εργαζομένων, οι οποίοι πέφτουν σε αφόρητη ένδεια λόγω ανυπαρξίας κοινωνικής πολιτικής και επιδομάτων ανεργίας.

Οι διανοούμενοι και οι ειδικοί αναλυτές, προβάλουν κομψά θέσεις που επικρίνουν, καλυμμένα βέβαια, το ισχύον μοντέλο. Θα πρέπει να αναδιατυπωθούν οι σχέσεις μεταξύ των επενδύσεων, της κατανάλωσης και των εξαγωγών και να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στη ποιοτική εντατική παραγωγή από ό,τι στη επεκτατική ποσοτική. Η εγχώρια κατανάλωση είναι πολύ χαμηλή ενώ η αποταμίευση των μεσαίων στρωμάτων μεγαλώνει συνεχώς λόγω αβεβαιότητας για το μέλλον. Όμοια θα πρέπει να επανεξεταστούν οι πολιτικές που ορίζουν τα πεδία των μισθών, της κοινωνικής ασφάλισης και της πρόνοιας, αν θα έπρεπε να αποφευχθεί η διάδοση εκρηκτικότερων μορφών εξεγέρσεων. 



Dedicated Cloud Hosting for your business with Joomla ready to go. Launch your online home with CloudAccess.net.