Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ, Ο ΣΟΙΜΠΛΕ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΡΕΟΣ

Γνωρίζουμε από την ιστορία ότι οι Γερμανοί δεν φημίζονται για την ευφυή εξωτερική τους πολιτική ούτε για τον οξυδερκή τρόπο με τον οποίο χειρίζονται τις ευρωπαϊκές υποθέσεις. Λειτουργούν κυρίως με τους κανόνες μιας χονδροκομένης πειθαρχίας και της λογικής του τύπου έπαινος / τιμωρία. Έχοντας την αυτοπεποίθηση της ισχυρής οικονομικής δύναμης, οι Γερμανοί πιστεύουν πως αυτό τους δίνει το απαράμιλλο δικαίωμα να μετατρέψουν αυτή τη δύναμη και σε πολιτική δεσποτία, έναντι των εταίρων και συμμάχων χωρών.

Παρ' ότι η τυπική ενοποίηση των δύο Γερμανιών συντελέσθηκε κατά τη δεκαετία του '90, στην ουσία οι διαφορές στην νοοτροπία, στην οικονομική απόδοση, στις αμοιβές και στην κουλτούρα είναι ακόμα ευδιάκριτες μεταξύ των γερμανών και επί πλέον δημιουργούν λειτουργικές δυσαρμονίες εντός της κοινωνίας.

Για την επίτευξη της ενοποίησης οι γερμανοί δεν δίστασαν να καταστρατηγήσουν τα κριτήρια της συνθήκης του Μάαστριχτ, με την ανοχή των άλλων εταίρων, και αφού πέτυχαν τον σκοπό τους, άρχισαν να ελέγχουν και να επιτηρούν όσους έπρατταν το ίδιο, ανταποκρινόμενοι στο πνεύμα του αυταρχικού επιθεωρητή με το οποίο τους προίκησε η παράδοση.

1. Η ευρωπαϊκή καμπύλη της ιστορίας κατά τον 19ο αιώνα δεν εμφάνιζε μεγάλες διακυμάνσεις. Αν εξαιρέσουμε ορισμένες σύντομες περιόδους πολεμικών συγκρούσεων, για εκατό σχεδόν χρόνια και μέχρι το 1914 τα ευρωπαϊκά κράτη γνώρισαν και έδρασαν σε ένα περιβάλλον ειρήνης.
2. Το Ανατολικό ζήτημα ήταν ένα θέμα ανοικτό που “σέρνονταν” για δεκαετίες και το οποίο επηρεάζονταν ευθέως από τις μεταβολές του συσχετισμού των μεγάλων δυνάμεων. Η διατήρηση του συνέφερε πότε την Αγγλία, πότε την Ρωσία και πότε τις ενδιάμεσες συντηρητικές συμμαχίες που εξυφαίνονταν κατά καιρούς. Στο πλαίσιο αυτό υπόδουλοι λαοί όπως οι Έλληνες ή οι Σέρβοι κατάφεραν να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους και να δημιουργήσουν κρατικές οντότητες. Όμως η επιρροή του σουλτανικού διοικητικού και οικονομικού συστήματος ήταν σημαντική και στα νέα κράτη που σχηματίστηκαν.
3. Στο νεοπαγές ελληνικό κράτος καθ' όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνος τα βασικά θέματα που κυριαρχούσαν θα μπορούσαμε να πούμε πως ήταν τέσσερα. Η μακρόσυρτη περίοδος της διανομής των εθνικών γαιών που άφησε η σουλτανική διοίκηση, ο αγώνας για τη νομή της πολιτικής εξουσίας ανάμεσα σε διάφορες πληθυσμιακές ομάδες, η μορφή των σχέσεων της ελληνικής διοίκησης με τις μεγάλες δυνάμεις και το θέμα του εθνικού αλυτρωτισμού. 

ΕΡΤ ΚΑΙ ΜΜΕ: ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ή ΣΚΟΠΙΜΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ;

Τα γεγονότα στο χώρο της δημόσιας ραδιοφωνίας και τηλεόρασης τις τελευταίες ημέρες, απέδειξαν πόσο σαθρές είναι οι ισορροπίες στο κλάδο των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Ιδιωτικά και δημόσια κέντρα  έπαψαν να εκπέμπουν ενημερωτικά προγράμματα και να μεταδίδουν πληροφορίες για τα δρώμενα ανά τον κόσμο, είτε μετά από κυβερνητική απαγόρευση είτε λόγω απεργίας του συνδικαλιστικού οργάνου των δημοσιογράφων. Και όμως η παύση αυτή των μεταδόσεων δεν στέρησε από την κοινή γνώμη το αγαθό της πληροφόρησης. Ηλεκτρονικές εφημερίδες, ιντερνετικά ραδιόφωνα, ξένοι σταθμοί, webtv, κλπ, αναπλήρωσαν επάξια το κενό, αποδεικνύοντας ότι οι συσχετισμένοι παράγοντες στην αγορά των μαζικών μέσων  ενημέρωσης έχουν αλλάξει εκ θεμελίων.

          ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΩΝ ΠΟΡΩΝ

Η διεθνής εμπειρία για την ανάπτυξη περιοχών, περιφερειών και χωρών είναι τόσο πλούσια ώστε μπορεί να αποτελέσει αποτελεσματικό οδηγό για φορείς, οργανισμούς, και κυβερνήσεις που επιδιώκουν να βελτιώσουν, να μεγεθύνουν ή να αναπτύξουν τα παραγωγικά τους αποτελέσματα.

Το ίδιο πλούσια είναι και η επιστήμη της οικονομικής ανάπτυξης, με θεωρίες, μοντέλα, ιδέες, εμπειρικές πρακτικές και στατιστικές μεθόδους, που χρησιμοποιούνται ως εργαλεία επιστημονικής έρευνας, από τις υπηρεσίες του ΟΗΕ, της Διεθνούς Τράπεζας, του ΟΟΣΑ, και άλλων διεθνών οργανισμών, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η υπανάπτυξη, το χαμηλό εισοδηματικό επίπεδο και η φτώχεια πολλών χωρών και περιφερειών.