Η κοινωνική και οικονομική δομή της πόλης μου.

Στα βόρεια της Ελλάδας βρίσκεται η γενέτειρα πόλη μου. Όπως σε όλους έτσι και σε μένα η συναισθηματική επίδραση που ασκεί ο γενέθλιος τόπος είναι μεγάλη.

Ανεξάρτητα από την ποιότητα των παιδικών βιωμάτων, η πρώτη επαφή με την ποικιλία της φύσης, τις μεταβολές της και με τους “άλλους” δεν μπορεί ποτέ να λησμονηθεί.

Σε κάθε άνθρωπο, η δομή της οικονομίας και της κοινωνίας στην οποία αντίκρυσε τα πρώτα παράδοξα του κόσμου, και τα βίωσε με ένα προσωπικό τρόπο, τον ακολουθεί και στα επόμενα χρόνια, στην ώριμη ηλικία, και πολλές φορές είναι αυτή που διαμορφώνει τα κριτήρια των επιλογών και των απορρίψεων. Τις περισσότερες φορές η διαδικασία αυτή είναι μη συνειδητή, υποδόροια, άρρητη και νοητικά ακατάληπτη σε πρώτο επίπεδο. Για να την φέρεις στο φως θα πρέπει να εργαστείς πολύ δυνατά και για να την ερμηνεύσεις ακόμα δυνατότερα.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΟΓΙΑ …

Και άλλοτε στην ελληνική ιστορία οι καταστάσεις ήταν τραγικές αλλά πάντα υπήρχε μια πειστική αιτιοκρατική ερμηνεία. Μπορούσαν να εξηγηθούν με βάση λογικούς όρους έστω και αρνητικούς. Στη σημερινή περίπτωση, στην περίπτωση δηλαδή κατά την οποία οι Έλληνες έχουμε περιπέσει στη δύνη αντιφατικών επιδιώξεων εν γνώσει μας, τα πράγματα γίνονται ανεξήγητα. Ζητάμε πράγματα που είναι εσωτερικώς αντιφατικά και αμοιβαίως αποκλειόμενα. Καταστρατηγούμε τις βασικές αρχές της τυπικής λογικής για παράδειγμα όταν επιδιώκουμε την παραμονή μας σε μία οικονομική και νομισματική περιοχή όχι με τους κανόνες που εκεί έχουν θεσπιστεί στο παρελθόν και μάλιστα με τη σύμφωνη γνώμη μας αλλά με νέους κανόνες που βολεύουν το δικό μας παρών. Ζητάμε να δεχθούν οι ευρωπαίοι εταίροι 35 ετών και που αριθμούν 18 κράτη / μέλη να υποκύψουν στις αιτιάσεις μας που είναι αφ’ ενός η αλλαγή της οικονομικής πολιτικής της ενιαίας ζώνης και αφ’ εταίρου να προχωρήσουν στη χρηματοδότηση μας με δεκάδες δις ευρώ! Ταυτόχρονα όμως απαιτούμε και τη διαγραφή προηγούμενων χρεών που θεωρούνται βάρος στην πορεία προς την ανάπτυξη την οποία όμως δεν έχουμε προσδιορίσει ακόμα και δεν διαθέτουμε τα μέσα για να την πετύχουμε. Ουσιαστικά εκείνο που τους λέμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε είναι πως και τα νέα δάνεια που ζητάμε να μας χορηγήσετε τώρα, θα απαιτήσουμε να μας τα “κουρέψετε” και αυτά αργότερα.

ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΑΝΑΣΤΡΟΦΗ

Τώρα πια είναι αργά. Πολύ αργά. Η ζημιά που έγινε είναι ανεπανόρθωτη. Οι μήνες που παρήλθαν άκαρποι και άγονοι στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους, στοίχισαν στην ελληνική οικονομία και στα ελληνικά νοικοκυριά ασφαλώς μερικά δις ευρώ. Εκεί που ψάχναμε με το φανό του Διογένη να βρούμε μερικά εκατομμύρια για τις συντάξεις και τους μισθούς, για τα νοσοκομεία και τους αστέγους, εκεί που αναζητούσαμε σταθερό σημείο να πατήσουν τα πόδια μας, ήρθε ένα τσουνάμι αδιαλλαξίας, απειρίας, άγνοιας και ανοησίας και μας γύρισε πίσω. Πολύ πίσω. Η κυβέρνηση αυτή απόδειξε περίτρανα πως δεν ξέρει να κυβερνά, δεν ξέρει να διαπραγματεύεται και δεν ξέρει πως έχουν ρυθμιστεί οι κανόνες των διεθνών σχέσεων. Δεν είναι μόνο η αποτυχία με τους ευρωπαίους που το αποδεικνύει, είναι και οι αστοχίες με τους ρώσους, τους κινέζους, κλπ. Χωρίς πείρα, χωρίς πολιτική ανάλυση για τη σύγχρονη διαμόρφωση του διεθνούς συστήματος και χωρίς σοβαρούς πολιτικούς, πήρε μια ολόκληρη χώρα στους ασθενικούς της ώμους και την οδηγεί σε τραγικό αδιέξοδο. Σιγά – σιγά αρχίζει να χάνει όχι μόνο τους φίλους της στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό.

Αλλά ούτε και από την πλευρά των εταίρων επιδείχθηκε η κατάλληλη ευαισθησία. Λόγω της μεγάλης εμπειρίας τους θα περίμενε κανείς να δει μία διαφορετική στρατηγική, εφόσον όπως ισχυρίζονται, επιθυμούν να κρατήσουν την Ελλάδα στην ΟΝΕ.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΕΙΝΑ ΤΟΥΣ

Από την ιστορία τους οι Έλληνες, σαν να λέμε από τη φύση τους, είναι ταγμένοι να μάχονται με μεγαλύτερες δυνάμεις απ’ αυτούς. Μια πρόχειρη ματιά στη τελευταία αυτή φάση που διανύουμε, μετά την σύσταση του νεοελληνικού κράτους δηλαδή, μας βεβαιώνει πως η μόνη ήσυχη και σχετικά δημοκρατική περίοδο που βιώσαμε ως Έλληνες ήταν αυτή των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών.

Προς στιγμήν πιστέψαμε πως αφήσαμε πίσω μας τις αδελφοκτονίες, τους εθνικούς διχασμούς, τις χρεοκοπίες, τις μοναρχικές και στρατιωτικές δικτατορίες, τις ξένες πατρωνίες, τις τραγικές εκριζώσεις από πάτρια εδάφη, τις απώλειες εδαφών στην Κύπρο, τους πολέμους και τις κατοχές, και πως εισήλθαμε σε μία περίοδο ειρηνικής διαβίωσης και δημοκρατικής ξεγνοιασιάς. Δυστυχώς δεν ήταν έτσι. Για άλλη μία φορά η Ιστορία μας ειρωνεύτηκε.

Η σημερινή κατάσταση της οικονομίας και κοινωνίας, αν συγκριθεί με αυτήν που επικρατεί στις ανάλογες με την Ελλάδα χώρες και περιοχές, είναι απελπιστικά τραγική. Όχι τόσο στο πεδίο της οικονομίας, το οποίο σχετικά εύκολα επουλώνει τις πληγές του, όσο στις κλίμακες της κοινωνίας και τις σχέσεις μεταξύ τους. Απουσία συνοχής, έλλειψη εμπιστοσύνης, αξιακός ισοπεδωτισμός, ατομικός απομονωτισμός και ανυπαρξία πολιτικού οράματος, είναι στοιχεία, δυστυχώς όχι συμπτωματικά, που συνυπάρχουν και δημιουργούν δομικές απειλές για το μέλλον αυτού του τόπου.

Δεν ισχυρίζομαι πως η κατάσταση δεν είναι αναστρέψιμη. Είναι και μάλιστα εντός εύλογου χρονικού διαστήματος. Απλώς απαιτείται η εκπλήρωση ορισμένων προϋποθέσεων οι οποίες οφείλουν κατ’ αρχήν να κατανοηθούν ενιαία από εκείνους που ηγούνται σε κάθε μίκρο και μάκρο επίπεδο του δημόσιου και ιδιωτικού βίου. Οι προϋποθέσεις αυτές αφορούν στον τρόπο με το οποίο επικοινωνούν και δραστηριοποιούνται οι πολιτικές δυνάμεις, στον τρόπο με τον οποίο λαμβάνει γνώση των κρίσιμων καταστάσεων ο ελληνικός λαός και στον τρόπο με τον οποίο ασκεί την εξουσία του το κράτος. Χωρίς να αναλύω περαιτέρω τις διαστάσεις των τριών αυτών λειτουργικών πεδίων, θα υπογραμμίσω πως η κοινή τους βάση οφείλει να είναι οι αξίες της εντιμότητας, της δικαιοσύνης και της υπευθυνότητας και ο κοινός στόχος η παραγωγική και πολιτισμική ανασυγκρότηση της χώρας.