ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΡΧΗ….

Ο μύθος του Σίσυφου είναι γνωστός σε όλους. Κάτι σαν ειμαρμένη συνοδεύει για πολλά χρόνια την πορεία της Ελλάδας μέσα στους αιώνες. Μετά την σύσταση του νεοελληνικού κράτους οι δεκαετίες που κύλησαν απέδειξαν ότι για να επιτευχθεί κάτι καλό έπρεπε προηγουμένως να συμβεί ένα τεράστιο κακό. Άφθονο αίμα Ελλήνων πότισε επιτεύγματα που ανύψωσαν την Ελλάδα εθνολογικά και γεωγραφικά στο σημείο που βρίσκεται σήμερα. Αλλά ποιοι ήταν οι σημαντικότεροι σταθμοί της διαδρομής; Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια, περνάμε στην συνταγματική μοναρχία. Επεκτείνεται η χώρα με την προσάρτηση της Θεσσαλίας και Άρτας, όπως και με την Ιόνιο πολιτεία. Κατόπιν, τον οικονομικό αρχιακό εκσυγχρονισμό που επιχείρησε ο Τρικούπης, διαδέχεται η χρεοκοπία και ακολουθούν οι πόλεμοι με την Οθωμανία. Το κίνημα στο Γουδί φέρνει τον Βενιζέλο από την επαναστατημένη Κρήτη, και εγκαινιάζεται μία νέα περίοδος για τη χώρα. Οι Βαλκανικοί πόλεμοι απελευθερώνουν τη Μακεδονία και την Κρήτη ενώ ο Α’ παγκόσμιος πόλεμος βρίσκει τη χώρα με την πλευρά των νικητών όπου και επανακτά τη δυτική Θράκη αλλά χάνει την Σμύρνη και τα νησιά. Και αυτό όμως πληρώνεται με τον τραγικό Εθνικό διχασμό που κατέστρεψε τον κοινωνικό ιστό. Ο μεσοπόλεμος θέτει κάποιες γραμμές εκκίνησης της βιομηχανικής οικονομίας αλλά οι προσπάθειες διακόπτονται βίαια από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και τον οδυνηρό εμφύλιο που ακολούθησε. Η περίοδος 1952 -1972 χαρακτηρίζεται από πολλούς αναλυτές ως «χρυσή περίοδος αναπτύξεως» αλλά στο πολιτικό επίπεδο βρίθει ασταθών και επιβλαβών για τη χώρα γεγονότων που αύξησαν το συγκρουσιακό και διχαστικό δυναμικό ανάμεσα στους Έλληνες. Η κατάλυση της δημοκρατίας με την χούντα των συνταγματαρχών είναι κορυφαία στιγμή για την πολιτική ιστορία της χώρας και η εκδίωξη της απ’ την εξουσία συντελέστηκε με οδυνηρό τρόπο για πολλούς Έλληνες και για την Κύπρο επίσης. Ακολουθεί μία περίοδος τριάντα πέντε και πλέον ετών κατά την οποία η Ελλάδα παρά την πολιτική αντέγκλιση που πολλές φορές υπήρξε οξύτατη απόλαυσε ένα ικανοποιητικό επίπεδο ευημερίας. Ουσιαστικά πρόκειται για το πρώτο χρονικό διάστημα μετά την Ανεξαρτησία, όπου η χώρα διήλθε σχετικά ήρεμη πολιτική περίοδο εντός δημοκρατικών πλαισίων και κάποιας οικονομικής κινητικότητας.

ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ 

Αναζητούμε κατεύθυνση αλλά δεν έχουμε πυξίδα. Με αντικρουόμενα συναισθήματα δεν γίνεται πολιτική. Πολύ περισσότερο,  με αντικρουόμενες ιδέες δεν κυβερνιέται αυτή η χώρα.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει να απογοητεύει οικτρά. Η παρέλευση δύο μηνών χωρίς να διαφανεί με σαφήνεια  ο προσανατολισμός της πολιτικής της αρχίζει να υπονομεύει τις αρχικές προσδοκίες. Ο λαός στο όνομα του οποίου διατείνεται ότι δρα αυτή η κυβέρνηση αγωνιά γιατί δεν θέλει να πιστέψει ότι αυτή δεν διαθέτει ούτε γενικό ούτε ειδικό πρόγραμμα και ότι αυτοσχεδιάζει. Ότι αυτοσχεδιάζει με τις τύχες του. 

ΜΕΤΑΞΥ ΦΘΟΡΑΣ ΚΑΙ ΑΦΘΑΡΣΙΑΣ

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ

Οι Έλληνες νιώσαμε είναι αλήθεια ένα ρίγος εθνικής αξιοπρέπειας να μας διαπερνά μετά τις αρνήσεις της νέας κυβέρνησης να δεχθεί τα χονδροειδή τελεσίγραφα των ευρωπαίων εταίρων. Ήταν αυτό που επανέφερε την ορθολογικότητα στην θέση της γιατί ήδη είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε πως η πραγματικότητα στην Ελλάδα της κρίσης, δεν προσέφερε εναλλακτικές εκδοχές, και πως κοινωνική πραγματικότητα ξαφνικά μετατράπηκε σε μονολιθική ολοκληρωτικότητα χωρίς διαφοροποιήσεις και ποικιλλία εκδοχών.

Η νέα κυβέρνηση της αριστεράς κατάφερε να επιστρέψει στον Έλληνα την απωλεσθείσα αξιοπρέπεια του και να προσφέρει απαντήσεις που τον απενοχοποιούν και ως άτομο και ως σύνολο, τουλάχιστον για τα διαπραχθέντα εγκλήματα ολίγων που επέφεραν την οικονομική κρίση. Επέτυχε να επαναφέρει στην συλλογική μνήμη, η νέα κυβέρνηση, την αυταπόδεικτη αλήθεια αιώνων, ότι υπάρχουν δηλαδή μεγαλύτερες αξίες στο κόσμο όπως εθνική αξιοπρέπεια, ελευθερία στις επιλογές, κοινωνική δικαιοσύνη, αλληλεγγύη των πολιτών, από τις αξίες που αντιπροσωπεύει και εξυπηρετεί η κατοχή χρήματος. Ένα συλογικό πρότυπο βίου εντός του οποίου αναπτύσσεται το άτομο ορθολογικά και το οποίο στρέφεται ενάντια στο νοσηρό ατομικισμό και στον παθολογικό εγωϊσμό που καταστρέφει το συλλογικό. Προβάλλει δηλαδή τον προσδιορισμό του συλλογικού υποκειμένου έναντι του προσδιορισμού του ατομικού υποκειμένου. Συγκρούεται ουσιαστικά με την πεμτουσία του νεοφιλοελευθερισμού και αυτού που κάποτε διατυπώθηκε από την κυρία Θάτσερ ως διαρκές αξίωμα: «όσο και αν προσπαθώ δεν βλέπω γύρω μου καμμία κοινωνία παρά μόνο ανθρώπους».

               ΥΠΕΡ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ

                           ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΠΑΡΑΓΟΝΤΩΝ

 Βλέποντας και ακούγοντας όλους αυτούς που «εκφράζονται» πολιτικά από τις τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα, κλπ., ανακαλύπτεις πόσο επιφανειακά και ρηχά είναι τα «επιχειρήματα» τους και θα πρόσθετα πόσο αντιεπιστημονικά.

Είτε ακουσίως είτε εκουσίως δεν έχουν εντοπιστεί ούτε και εκφωνηθεί τα πραγματικά αίτια της σημερινής κατάστασης στην Ελλάδα ωσάν να μην υπάρχουν ιστορικά δεδομένα. Ωσάν να μην υπάρχει ιστορική «αίσθηση» στην ανάλυση σε μία χώρα που το σημαντικότερο πλεονέκτημα που διαθέτει είναι η ιστορικότητα.

Έχουμε ισχυρισθεί πολλές φορές από τις σελίδες αυτού του ιστότοπου ότι ο  θεμέλιος λίθος που παράγει όλα τα φαινόμενα της παρούσας κρίσης αλλά και όλων των υπολοίπων και όσων ακόμα θα έρθουν είναι η αντιπαραγωγική κατανομή α) των οικονομικών παραγόντων ή συντελεστών, β) του ελληνικού πληθυσμού και γ) των θεσμών πολιτικής εξουσίας.