ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ …
Για περισσότερο από σαράντα χρόνια η Τουρκία έχει βάλει στο στόχαστρο την Ελλάδα και διεκδικεί απ’ αυτήν την μείωση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων. Δεν είναι επινόηση του Ερτογάν να επεκτείνει την τουρκική επικράτεια σε βάρος της Ελλάδος αλλά όλων των ηγέτιδων δυνάμεων της Τουρκίας είτε αυτές είναι κεμαλικής είτε ισλαμικής εμπνεύσεως. Απλώς ο τωρινός πρόεδρος συνεχίζει την παράδοση και το κάνει με ένα δικό του τρόπο περισσότερο επιθετικό και αλαζονικό. Με την αμφισβήτηση των ελληνικών δικαιωμάτων ταυτόχρονα αμφισβητεί και τις διεθνείς συνθήκες από τις οποίες προέκυψαν αυτά αλλά και το διεθνές νομικό πλαίσιο. Οι συνθήκες δεν είναι τίποτα άλλο παρά η νομική επικύρωση των πολιτικών συσχετισμών της εποχής εκείνης που συνάπτονται.
Από τη πρώτη ματιά γίνεται φανερό πως η τουρκική ηγεσία σκέπτεται πως οι συσχετισμοί και η ισορροπία δυνάμεων που κυριαρχούσαν μετά το πρώτο παγκόσμιο πόλεμο έχουν ασφαλώς αλλάξει και πως η Τουρκία δεν είναι πια η αδύναμη και καχεκτική χώρα που ήταν στα χέρια των μειζόνων δυνάμεων μετά την κατάρρευση της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Αυτό φυσικά είναι λάθος. Η ισορροπία των δυνάμεων και οι πολιτικοί συσχετισμοί όχι μόνο παραμένων κάτω από την κυριαρχία των μειζόνων ευρωπαϊκών δυνάμεων αλλά έχουν μάλιστα αυτές καταφέρει να ισχυροποιήσουν τις θέσεις τους. Εκείνο που έχει αλλάξει μόνο είναι ότι, μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η Γερμανία έχει ανακτήσει δυνάμεις αλλά και έχει ενσωματωθεί πλήρως στις ευρωπαϊκές οικονομικές και πολιτικές δομές από τις οποίες και αντλεί δύναμη. Θα πρέπει εδώ να υπογραμμισθεί ότι και στους δύο πολέμους, τον μεγάλο και τον δεύτερο, η Τουρκία είχε καταστραφεί στον πρώτο και παρέμεινε ουδέτερη τυπικά στον τελευταίο.