Εμμονή με το ευρωνόμισμα

Οι περισσότεροι σοβαροί οικονομολόγοι και ειδικοί πολιτικοί επιστήμονες δεν μπορούν να κατανοήσουν τη πείσμονα εμμονή του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα για την παραμονή της στη ζώνη του ενιαίου νομίσματος. Οι υπάρχουσες μικρές εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Γιατί στ’ αλήθεια έχει δημιουργηθεί αυτή η επιθυμία στους περισσότερους Έλληνες να χρησιμοποιούν ένα νόμισμα που δεν τους ανήκει, που δεν είναι δικό τους; Ένα νομισματικό σύστημα που δεν το σχεδίασαν οι ίδιοι για να προωθήσουν την εθνική τους οικονομία αλλά διαφορετικά κέντρα ευρωπαϊκών συμφερόντων προς διευθέτηση των διαφορών τους; Κέντρα κυρίως γαλλικά και γερμανικά.

Γιατί αμελλητί και αβλεπί το πολιτικό σύστημα μετά το 1996 δέχθηκε να λάβει μέτρα προσαρμογής της οικονομίας για να ενταχθεί στον ευρωπαϊκό μηχανισμό ισοτιμιών που ως επί το πλείστον ήταν συγκυριακά, εικονικά και επείσακτα; Τι πραγματικά προσδοκούσε και τα έπραξε όλα αυτά;

Απειλή επικίνδυνης απομόνωσης

Η συσσώρευση επικίνδυνων καταστάσεων που μετατρέπονται σε ογκώδη και ανυπέρβλητα γεγονότα, αναδεικνύουν την παρούσα περίοδο στην πιο απειλητική και εκρηκτική από την εποχή της μεταπολίτευσης. Για πενήντα σχεδόν χρόνια η Ελλάδα γνώρισε μια ειρηνική, δημοκρατική (πλην της χουντικής ) και ευημερούσα ιστορική περίοδο απαράμιλλη για την νεοελληνική της ιστορία. Αυτή η περίοδος όμως δείχνει δυστυχώς να έχει τελειώσει.

Μία νέα περίοδος με τεράστιες διακυμάνσεις και ισχυρή μεταβλητότητα έχει ήδη κάνει την εμφάνιση της σαρώνοντας κάθε προσδοκία γρήγορης ομαλοποίησης.

Η βαθιά κρίση παραγωγής, η ανικανότητα της Ε. Ένωσης, ο διαμελισμός του κοινωνικού ιστού, η δημοσιονομική καταστροφή, η εξαφάνιση του πιστωτικού συστήματος, και φυσικά το μεταναστευτικό / προσφυγικό ζήτημα, είναι τα μεγάλα θέματα που η σημερινή κυβέρνηση δεν είναι σε καμία θέση να αντιμετωπίσει. Αλλά θα έλεγα πως και η υπάρχουσα γενιά των πολιτικών μας δεν μπορεί και δεν ξέρει να αντιμετωπίσει. Εκείνοι οι πολιτικοί της μεταπολεμικής περιόδου αλλά και οι τελευταίοι της χουντικής εποχής που διέθεταν μία κάποια εμπειρία ως προς την αντιμετώπιση έκρυθμων καταστάσεων έχουν παροπλιστεί ή αδρανοποιηθεί για ποικίλους λόγους και οριστικά.

                          ΤΟΥΡΚΙΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΡΩΣΙΑΣ

Το καθημερινό «πρόσωπο» της Κωνσταντινούπολης είναι πολύβουο και πολυπληθές. Πολύχρωμα στοιχεία κινούνται ανοργάνωτα σε κάθε κατεύθυνση και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις καθαρά, ιδίως αν κοιτάς από ψηλά, αν αυτά είναι άνθρωποι, αυτοκίνητα, πλοία, βάρκες, τροχήλατες άμαξες ή καλυμμένες μουσουλμάνες γυναίκες. Στις μεγάλες κλειστές αγορές, οι οσμές από μπαχάρια, έτοιμα φαγητά και ανθρώπινα σώματα αναμειγνύονται με φωνές μικρεμπόρων που κραυγάζουν για την πραμάτεια τους, μεγαφώνων ανατολίτικης μουσικής και τουριστών που προσπαθούν να συνεννοηθούν. Παραποιημένα δυτικότροπα και ανατολίτικα στοιχεία αναμειγνύονται σε μία προσπάθεια δημιουργίας μιας νέας πολιτιστικής εκδοχής. Τα ραπίσματα των αισθήσεων που προκαλούν όλα αυτά γίνονται διαρκές χάδι όταν τα μάτια σου ανυψώνονται και αντικρίζουν τα χρώματα του Βοσπόρου και τους κυματισμούς του Μαρμαρά.

Δεν υπάρχουν ιστορικά μνημεία παρά μόνο ιστορικές μνήμες που αναβλύζουν από τις μεγαλειώδεις βυζαντινές εκκλησίες και κυρίως από την Αγιά Σοφιά. Στα στενά σοκάκια του Πέραν και της Γενουάτικης συνοικίας περιφέρονται φαντάσματα που ακόμα συναλλάσσονται με εμπορεύματα και μεταξωτά υφάδια καθώς και οπλισμένοι έφιπποι ιππότες που σπαθίζουν τον αέρα τραγουδώντας “τη υπερμάχω”, περιπαίζοντας τη μοίρα ειρωνικά, αρνούμενοι να της παραδοθούν.

Δεκαπέντε εκατομμύρια ανθρώπινα όντα, χωρίς τους ξένους τουρίστες και τους “λοιπούς εξ' ανατολών”, περιφέρονται στο έδαφος και τις θάλασσες της Πόλης, συνδεδεμένα με τα κτίσματα και τα κάθε είδους καράβια, δίχως να είναι ξεκάθαρο αν τα πρώτα είναι σημαντικότερα για την πολιτική εξουσία από τα δεύτερα. Όλα ένα απρόσωπο άθροισμα που προκαλεί μάλλον την αδιαφορία της Ιστορίας, αλλά το ύψιστο ενδιαφέρον των μικρών συμφερόντων.

Στο βόρειο άκρο του κάθετου γεωπολιτικού άξονα απλώνεται νωχελικά η Μόσχα. Εξίσου μεγάλη ιστορικά, θαμπή, ψυχρή και κουρασμένη από τις τελευταίες ιλλιγγειώδεις αλλαγές που την συνάρπασαν ανυπομονεί να μπει και πάλι στη τροχιά της μεγάλης ιστορίας. Ανοιχτόχρωμα πρόσωπα, υψιτενείς φιγούρες, λεπτά χαρακτηριστικά, το “ξανθό γένος” βρίσκεται στην αντίπερα όχθη του γεννετικού ιδιώματος από τους τουρκογενείς και τουρκομάνους ανατολίτες.

Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΑΝΤΟΣ

Πως δημιουργείται ένα πολιτικό γεγονός; Τι ακριβώς είναι αυτό που αναπαριστά; Έχει αυτοτελή σημασία ή είναι συνέπεια πολλών άλλων παραγόντων; Είναι χρήσιμο να απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα για να γίνει εφικτή η κατανόηση και η αποφυγή της αρνητικής πραγματικότητας.

Από την κλασική αρχαιότητα έως και σήμερα ο στοχασμός πολλών διανοητών προσέγγισε με μεγάλη σχολαστικότητα το θέμα της πολιτικής πράξης και των διαφόρων γεγονότων που αυτή δημιουργεί. Ως πολιτική πράξη θα λέγαμε ότι νοείται η δραστηριότητα πολλών ή λίγων ανθρώπων ή και ενός προσώπου ακόμα, η οποία δύναται να παράξει συνέπειες, θετικές ή αρνητικές, για μεγάλα ή μικρά τμήματα της κοινωνίας. Η δραστηριότητα ή συμπεριφορά όμως αυτού του είδους παρ' ό,τι εκφράζεται δημόσια δεν μπορεί να έχει χαρακτήρα αφηρημένο και αόριστο, γενικό και απροσδιόριστο. Λαμβάνει υπόσταση και αντλεί ουσία μόνο όταν αποκρυσταλλώνεται σε καταληπτά και ευδιάκριτα γεγονότα. Όταν δηλαδή δημιουργεί συνείδηση προσφυγής ή αποφυγής.

Τα πολιτικά γεγονότα έχουν να προσάγουν συνέπειες για το κοινωνικό ανθρώπινο περιβάλλον και υπ' αυτήν την έννοια και η παραγωγή θεωρίας ή γνώσης συνιστά ένα πολιτικό γεγονός.