ΥΠΕΡ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ

                           ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΠΑΡΑΓΟΝΤΩΝ

 Βλέποντας και ακούγοντας όλους αυτούς που «εκφράζονται» πολιτικά από τις τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα, κλπ., ανακαλύπτεις πόσο επιφανειακά και ρηχά είναι τα «επιχειρήματα» τους και θα πρόσθετα πόσο αντιεπιστημονικά.

Είτε ακουσίως είτε εκουσίως δεν έχουν εντοπιστεί ούτε και εκφωνηθεί τα πραγματικά αίτια της σημερινής κατάστασης στην Ελλάδα ωσάν να μην υπάρχουν ιστορικά δεδομένα. Ωσάν να μην υπάρχει ιστορική «αίσθηση» στην ανάλυση σε μία χώρα που το σημαντικότερο πλεονέκτημα που διαθέτει είναι η ιστορικότητα.

Έχουμε ισχυρισθεί πολλές φορές από τις σελίδες αυτού του ιστότοπου ότι ο  θεμέλιος λίθος που παράγει όλα τα φαινόμενα της παρούσας κρίσης αλλά και όλων των υπολοίπων και όσων ακόμα θα έρθουν είναι η αντιπαραγωγική κατανομή α) των οικονομικών παραγόντων ή συντελεστών, β) του ελληνικού πληθυσμού και γ) των θεσμών πολιτικής εξουσίας.

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΟΥ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥ

Όσοι γνωρίζουν τη θεωρία παιγνίων θα ξέρουν ότι το «δίλημμα του φυλακισμένου» εντάσσεται στο «διαπραγματευτικό πρόβλημα» ανάμεσα σε ασταθώς ισορροπούντες παράγοντες. Σχετίζεται με το ζήτημα της εμπιστοσύνης ανάμεσα στους δρώντες και θεωρεί ότι όταν ο ένας υπόδικος εμπιστεύεται τον άλλον υπόδικο και δεν ομολογούν αμφότεροι εγκληματική πράξη στις αρχές, οι ποινές που τους καταλογίζονται είναι πολύ μικρότερες από εκείνες που θα εισέπρατταν αν ο ένας «κάρφωνε» τον άλλον.

Το βασικό νόημα που εξέρχεται από αυτό το pattern είναι ότι οι διαπραγματεύσεις που οδηγούν σε σύγκρουση διαλύουν όχι μόνο την ισορροπία Nash ανάμεσα στους άμεσους διαπραγματευτές αλλά και στο ευρύτερο περιβάλλον εντός του οποίου αυτοί είναι τοποθετημένοι.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά ο υπουργός οικονομικών γνωρίζει πολύ καλά αυτό το αξίωμα. Οι διαπραγματεύσεις που διεξάγει με τους Ευρωπαίους εταίρους ενέχουν υψηλό κίνδυνο ακριβώς γιατί ο παράγων εμπιστοσύνη έχει σχεδόν εξαλειφθεί.

                           Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Οι επιλογές του ελληνικού λαού ήταν απόλυτα σαφείς και αναμενόμενες. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κίνημα της ευρωπαϊκής αριστεράς κατήγαγε αναμφισβήτητη νίκη αλλά όχι αυτοδυναμία.

Δεν θα εξετάσουμε εδώ τον τρόπο που σχηματίστηκε η νέα κυβέρνηση ούτε τις αναγκαιότητες που επέβαλλαν την συγκεκριμένη δικομματική συνεργασία. Εκείνο που ενδιαφέρει είναι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς αμφιβολία η κυβέρνηση του είναι ό,τι καλύτερο έχει να προσφέρει ο χώρος αυτός. Άνθρωποι έξω από το σύστημα της πολιτικής ακινησίας, με συγκρότηση ευθύνης και συγκρότηση ιδεών. Ωστόσο χωρίς εμπειρία διακυβέρνησης και ίσως χωρίς πλήρη αντικειμενική γνώση των ευρωπαϊκών και διεθνών ισορροπιών. Αντικειμενική γνώση με την έννοια της απώθησης της υποκειμενικής ερμηνείας των πραγμάτων και της ιδεολογικής φορτήσεως.

Η κυβέρνηση είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από θεσμική άποψη από ό,τι είναι το κόμμα. Τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι. Δυστυχώς όμως όπως απέδειξε η εμπειρία του ΠΑΣΟΚ, τα δύο αυτά θεσμικά υποκείμενα ταυτίστηκαν πλήρως ή μάλλον το κρατικό σύστημα απορρόφησε το κομματικό. Το κόμμα οφείλει να ενσωματώνει τα ιδεολογικά στοιχεία στη δράση του ενώ η κυβέρνηση αποκλειστικά τα πολιτικά δηλαδή τις αρχές του κριτικού ρεαλισμού.

Η βαριά ελαφρότητα των εκλογών

Ωραία! "Ήρθε η ώρα του λαού"! "Και τώρα θα μιλήσει ο λαός". "Ο λόγος στους πολίτες, η εξουσία στο λαό"! Καθιερωμένες διαπιστώσεις την ώρα των εκλογών. Δεν αντιλέγουμε.

Ο λαός θα αποφασίσει για τον κυβερνήτη του και το πρόγραμμα που του προσφέρει. Αρκεί αυτό (το πρόγραμμα) να είναι συμβατό με την πραγματικότητα και να υποδεικνύει λύσεις. Τά προγράμματα όμως που μας σερβιρίστηκαν περισσότερο μοιάζουν με συρραφές προτάσεων και «σπασμένων» ιδεών παρά με συνεκτικά και ολοκληρωμένα πολιτικά σύνολα δράσεων, και διατείνονται εντούτοις ότι είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Απουσιάζει επιπλέον η ακτινογραφία των προβλημάτων και κυρίως η ταξινόμηση τους καθώς και η ιεράρχιση κατά μείζονα τάξη. Αντιθέτως για άλλη μία φορά η πολιτική αντιπαράθεση έλαβε τη μορφή των διαζεύξεων, των απόλυτων εναλλακτικών, των αντίθετων κόσμων και άλλα του είδους γλαφυρά.