ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΑΣΙΜΟΥ ΒΗΜΑΤΙΣΜΟΥ

Η Ελλάδα δεν φαίνεται να ανησυχεί των πραγμάτων εχόντων κακώς. Τουλάχιστον αυτό είναι το φαίνεσθαι, η εικόνα της επιφανείας. Το ελληνικό καλοκαίρι έχει μία δύναμη ραστώνης που απωθεί τα προβλήματα στο βάθος της σκηνής ενώ φέρνει μπροστά καταστάσεις ανεμελιάς και λήθης. Πόσο όμως μπορεί να κρατήσει αυτό; Ακόμα ένα ίσως και δύο μήνες… και είναι και πολύ.

Με την αρχή της νέας σεζόν θα προβάλλουν αμείλικτα τα προβλήματα στην πληρότητα τους που για πολλούς μπορεί να θεωρούνται και προβλήματα οικονομικής επιβίωσης. Το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων πολιτών βρίσκεται σε κατάσταση οικονομικής ένδειας, υπέρ δανεισμού και καταναλωτικής συρρίκνωσης. Πρόσφατα στοιχεία ομολογούν ότι ακόμα και τα βασικά αγαθά διατροφής εκλείπουν από πολλά ελληνικά τραπέζια. Οσαύτως και η οικονομική κατάσταση του κράτους βρίσκεται σε δεινή κατάσταση. Τα έσοδα είναι συνεχώς μειούμενα, ενώ οι ανάγκες δημόσιων πληρωμών συνεχώς αυξανόμενες. Καμμία σημασία δεν έχει το γεγονός ότι καταγράφεται λογιστικό πλεόνασμα. Αν το κράτος εξυπηρετούσε όλες του τις υποχρεώσεις προς τρίτους ένα τεράστιο έλλειμμα θα κατέτρωγε κάθε πόρο και ικμάδα της ελληνικής κοινωνίας. Απ’ αυτή την άποψη καλώς κάνει και δεν πληρώνει το κράτος έως ότου ρυθμισθεί μία μεγάλη και γενναία μείωση των δαπανών εξυπηρετήσεως του δημοσίου χρέους. Αυτό όμως δεν είναι βέβαιο και αν δεν συμβεί τότε καθίσταται μοιραία και καταστροφική η σύγκρουση με τους φιλτάτους «εταίρους».

                                   Εμμονή με το ευρωνόμισμα

Οι περισσότεροι σοβαροί οικονομολόγοι και ειδικοί πολιτικοί επιστήμονες δεν μπορούν να κατανοήσουν τη πείσμονα εμμονή του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα για την παραμονή της στη ζώνη του ενιαίου νομίσματος. Οι υπάρχουσες μικρές εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Γιατί στ’ αλήθεια έχει δημιουργηθεί αυτή η επιθυμία στους περισσότερους Έλληνες να χρησιμοποιούν ένα νόμισμα που δεν τους ανήκει, που δεν είναι δικό τους; Ένα νομισματικό σύστημα που δεν το σχεδίασαν οι ίδιοι για να προωθήσουν την εθνική τους οικονομία αλλά διαφορετικά κέντρα ευρωπαϊκών συμφερόντων προς διευθέτηση των διαφορών τους; Κέντρα κυρίως γαλλικά και γερμανικά.

Γιατί αμελλητί και αβλεπί το πολιτικό σύστημα μετά το 1996 δέχθηκε να λάβει μέτρα προσαρμογής της οικονομίας για να ενταχθεί στον ευρωπαϊκό μηχανισμό ισοτιμιών που ως επί το πλείστον ήταν συγκυριακά, εικονικά και επείσακτα; Τι πραγματικά προσδοκούσε και τα έπραξε όλα αυτά;

Απειλή επικίνδυνης απομόνωσης

Η συσσώρευση επικίνδυνων καταστάσεων που μετατρέπονται σε ογκώδη και ανυπέρβλητα γεγονότα, αναδεικνύουν την παρούσα περίοδο στην πιο απειλητική και εκρηκτική από την εποχή της μεταπολίτευσης. Για πενήντα σχεδόν χρόνια η Ελλάδα γνώρισε μια ειρηνική, δημοκρατική (πλην της χουντικής ) και ευημερούσα ιστορική περίοδο απαράμιλλη για την νεοελληνική της ιστορία. Αυτή η περίοδος όμως δείχνει δυστυχώς να έχει τελειώσει.

Μία νέα περίοδος με τεράστιες διακυμάνσεις και ισχυρή μεταβλητότητα έχει ήδη κάνει την εμφάνιση της σαρώνοντας κάθε προσδοκία γρήγορης ομαλοποίησης.

Η βαθιά κρίση παραγωγής, η ανικανότητα της Ε. Ένωσης, ο διαμελισμός του κοινωνικού ιστού, η δημοσιονομική καταστροφή, η εξαφάνιση του πιστωτικού συστήματος, και φυσικά το μεταναστευτικό / προσφυγικό ζήτημα, είναι τα μεγάλα θέματα που η σημερινή κυβέρνηση δεν είναι σε καμία θέση να αντιμετωπίσει. Αλλά θα έλεγα πως και η υπάρχουσα γενιά των πολιτικών μας δεν μπορεί και δεν ξέρει να αντιμετωπίσει. Εκείνοι οι πολιτικοί της μεταπολεμικής περιόδου αλλά και οι τελευταίοι της χουντικής εποχής που διέθεταν μία κάποια εμπειρία ως προς την αντιμετώπιση έκρυθμων καταστάσεων έχουν παροπλιστεί ή αδρανοποιηθεί για ποικίλους λόγους και οριστικά.

                          ΤΟΥΡΚΙΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΡΩΣΙΑΣ

Το καθημερινό «πρόσωπο» της Κωνσταντινούπολης είναι πολύβουο και πολυπληθές. Πολύχρωμα στοιχεία κινούνται ανοργάνωτα σε κάθε κατεύθυνση και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις καθαρά, ιδίως αν κοιτάς από ψηλά, αν αυτά είναι άνθρωποι, αυτοκίνητα, πλοία, βάρκες, τροχήλατες άμαξες ή καλυμμένες μουσουλμάνες γυναίκες. Στις μεγάλες κλειστές αγορές, οι οσμές από μπαχάρια, έτοιμα φαγητά και ανθρώπινα σώματα αναμειγνύονται με φωνές μικρεμπόρων που κραυγάζουν για την πραμάτεια τους, μεγαφώνων ανατολίτικης μουσικής και τουριστών που προσπαθούν να συνεννοηθούν. Παραποιημένα δυτικότροπα και ανατολίτικα στοιχεία αναμειγνύονται σε μία προσπάθεια δημιουργίας μιας νέας πολιτιστικής εκδοχής. Τα ραπίσματα των αισθήσεων που προκαλούν όλα αυτά γίνονται διαρκές χάδι όταν τα μάτια σου ανυψώνονται και αντικρίζουν τα χρώματα του Βοσπόρου και τους κυματισμούς του Μαρμαρά.

Δεν υπάρχουν ιστορικά μνημεία παρά μόνο ιστορικές μνήμες που αναβλύζουν από τις μεγαλειώδεις βυζαντινές εκκλησίες και κυρίως από την Αγιά Σοφιά. Στα στενά σοκάκια του Πέραν και της Γενουάτικης συνοικίας περιφέρονται φαντάσματα που ακόμα συναλλάσσονται με εμπορεύματα και μεταξωτά υφάδια καθώς και οπλισμένοι έφιπποι ιππότες που σπαθίζουν τον αέρα τραγουδώντας “τη υπερμάχω”, περιπαίζοντας τη μοίρα ειρωνικά, αρνούμενοι να της παραδοθούν.

Δεκαπέντε εκατομμύρια ανθρώπινα όντα, χωρίς τους ξένους τουρίστες και τους “λοιπούς εξ' ανατολών”, περιφέρονται στο έδαφος και τις θάλασσες της Πόλης, συνδεδεμένα με τα κτίσματα και τα κάθε είδους καράβια, δίχως να είναι ξεκάθαρο αν τα πρώτα είναι σημαντικότερα για την πολιτική εξουσία από τα δεύτερα. Όλα ένα απρόσωπο άθροισμα που προκαλεί μάλλον την αδιαφορία της Ιστορίας, αλλά το ύψιστο ενδιαφέρον των μικρών συμφερόντων.

Στο βόρειο άκρο του κάθετου γεωπολιτικού άξονα απλώνεται νωχελικά η Μόσχα. Εξίσου μεγάλη ιστορικά, θαμπή, ψυχρή και κουρασμένη από τις τελευταίες ιλλιγγειώδεις αλλαγές που την συνάρπασαν ανυπομονεί να μπει και πάλι στη τροχιά της μεγάλης ιστορίας. Ανοιχτόχρωμα πρόσωπα, υψιτενείς φιγούρες, λεπτά χαρακτηριστικά, το “ξανθό γένος” βρίσκεται στην αντίπερα όχθη του γεννετικού ιδιώματος από τους τουρκογενείς και τουρκομάνους ανατολίτες.