Η οικονομική απολυταρχία του κράτους εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως. Με τον ορισμό των περιθωρίων κέρδους πολλών κατηγοριών επαγγελμάτων όχι από τις δυνάμεις της αγοράς, αλλά από το ίδιο. Όπως οι βυζαντινές και οθωμανικές συντεχνίες. Οι δημόσιες επιχειρήσεις δεν εργάζονται με κριτήρια κοινωνικής ωφέλειας και κοινωνικού κόστους αλλά με κριτήρια διατήρησης και αυτοαναπαραγωγής. Η δημόσια απασχόληση που επεκτείνει συνεχώς δεν υπονοείται ως μέριμνα για την εξασφάλιση εργασίας των πολιτών αλλά ως ενίσχυση του γραφειοκρατικού στρώματος και της διαπραγματευτικής του θέσης έναντι των άλλων κοινωνικών ομάδων, στρωμάτων και τάξεων.

Με τον τρόπο αυτό το κράτος παγιδεύει παραγωγικούς και ανθρώπινους πόρους η απελευθέρωση των οποίων είναι βέβαιο πως θα πολλαπλασίαζε το δυνητικό αναπτυξιακό δυναμικό της χώρας.

Το συμπέρασμα όλων αυτών είναι πως η ανάπτυξη που αιτούμεθα, συνδέεται άμεσα και πρώτα από όλα, με την εκδημοκρατικοποίηση της οικονομικής απολυταρχικότητας του κράτους. Αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί αλλιώς παρά μόνο με τη μείωση του μεγέθους του και τον ανακαθορισμό του ρόλου του.

Ασφαλώς δεν εννοώ ούτε την αποδόμηση του ούτε την απορρύθμιση του. Δηλαδή την εκμηδένιση του. Εννοώ τον επανασχεδιασμό του ρόλου του ο οποίος οφείλει να συνίσταται στη χάραξη ορθολογικών πλαισίων εντός των οποίων οι ορθολογικοί κοινωνικοί εταίροι θα ανευρίσκουν τα βέλτιστα σημεία ισορροπίας των σχέσεων τους.

Για την Ελλάδα αυτό είναι το θεμελιώδες νόημα της ανάπτυξης της κοινωνίας, των ατόμων και οικονομίας.

Στο πλαίσιο των διαρθρωτικών αλλαγών, δηλαδή της ελαχιστοποίησης του αναχρονισμού, δεσπόζουσα σημασία κατέχει επίσης η πολιτική της περιφερειακής ανάπτυξης, της τοπικής εξειδίκευσης και της αποκέντρωσης. Ένα χρόνιο αίτημα που κινδυνεύει να χάσει κάθε ικμάδα νοήματος. Το φορτίο που φέρουν όμως αυτές οι έννοιες είναι η οικονομική σύνδεση των περιφερειών μεταξύ τους και όχι μόνο με το κέντρο και η ανάπτυξη του διαπεριφερειακού εσωτερικού και ευρωπαϊκού εμπορίου. Υπάρχουν τεράστιες ποσότητες αναξιοποίητων ανθρώπινων και φυσικών πόρων, δυνατοτήτων και ευκαιριών, που έχουν παραμεληθεί ή υποτιμηθεί από ένα δύσμορφο μοντέλο που τρομοκρατεί με το τεράστιο κεφάλι του και το ατροφικό σώμα.