ΠΩΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ
Οι σύγχρονες κοινωνίες συγκεντρώνουν όλο και περισσότερο διαφορετικά και ετερόκλητα στοιχεία που έχουν τη δύναμη να τις μετατρέπουν σε ασταθείς, ευμετάβλητες και τελικά ανισόρροπες. Ένα από τα κυριότερα είναι εγκατεστημένο στο πεδίο της οικονομίας και των σχετικών άπειρων δραστηριοτήτων της. Λόγω του μεγέθους και του μεγάλου αριθμού των συμμετασχόντων είναι δύσκολο να προβλεφθούν οι συνέπειες των αποφάσεων τους με την εφαρμογή μιας προληπτικής πολιτικής. Με τον τρόπο αυτό ξεσπούν κρίσεις που σε πρώτη φάση δημιουργούν σε ένα τμήμα του κοινωνικού συνόλου καταστροφές αλλά και οι εκ των υστέρων πολιτικές αποκατάστασης φέρουν πάλι καταστροφικά αποτελέσματα σε ένα επί πλέον μέρος της κοινωνίας ή και οριζόντια στο σύνολο. Σαφώς αναφέρομαι στις δυτικές κοινωνίες που η πορεία τους προς την ωρίμανση αντί να εξομαλύνει τις αντιθετικές δυνάμεις που εσωτερικεύουν, τις οξύνει λόγω της αύξησης της πολυειδούς πολυπλοκότητας.
Οι οικονομικές κρίσεις ίσως είναι αμετάκλητα επιζήμιες για πολλούς αλλά για κάποιους και για το ίδιο το σύστημα αποτελούν αποτελεσματική βαλβίδα ασφαλείας. Η ιστορία έχει καταφανώς αποδείξει πως μέσω των κρίσεων στην οικονομία και τελικά και στην πολιτική σφαίρα ο καπιταλισμός έχει εφεύρει τον καταλληλότερο τρόπο για να αντιμετωπίσει τον κακό εαυτό του. Θυσιάζει τα ασθενέστερα μέρη του για να αναπτυχθούν τα υγιέστερα. Το κόστος σε πόρους, σε ανθρώπινο και πάγιο κεφάλαιο στη μία πλευρά είναι αυτομάτως κέρδος στην άλλη. Βραχυπρόθεσμα θα μπορούσαμε να πούμε πως το κόστος σε ένα μέρος της κοινωνίας είναι μεγαλύτερο από το κέρδος που καταγράφει το άλλο μέρος. Στη περίπτωση αυτή ένα ολοκληρωμένο κοινωνικό κράτος πρόνοιας οφείλει να οικοδομεί ένα δίκτυο ασφαλείας για τους πληττόμενους ώστε να περιορίζει και να μειώνει τις ζημίες διασφαλίζοντας τις βάσεις της κοινωνικής συνοχής. Αυτή η παλινδρομική κίνηση στην κοινωνική εξέλιξη, εμπρός – πίσω και ξανά νέος κύκλος αφαιρεί από την ανθρώπινη πρόοδο τον πυρήνα της αναπτυξιακής διαδικασίας. Ένα άλλο οικονομικοκοινωνικό σύστημα, θεωρητικό ακόμα αν όχι φανταστικό, χωρίς τις αγκυλωτικές ανασχέσεις του ισχύοντος, θα μπορούσε να είχε αντιμετωπίσει θετικά τα μεγάλα προβλήματα της ανθρωπότητας δεδομένου του επιστημονικού και τεχνολογικού σημερινού επιπέδου.
Ο εξυγιαντικός αυτός τρόπος δηλαδή ο τρόπος της πρόκλησης κρίσεων, έρχεται από το βαθύ παρελθόν. Από τις αρχές ακόμα της νεωτερικής περιόδου.