ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΔΟΚΙΜΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ

Θα δεις και θα βιώσεις, τις αντιφάσεις, τις ασυμμετρίες και τις ρήξεις από μακριά και από κοντά, μέσα και έξω από τον εαυτό σου, έως ότου ανακαλύψεις πως η ελευθερία σου μοιάζει περισσότερο με χίμαιρα επιθυμίας παρά με εύληπτη πραγματικότητα.

Ο εξωτερικός κόσμος είναι γεμάτος απ’ αυτές οι οποίες εισέρχονται εντός σου και σε αλλοιώνουν αργά και προοδευτικά. Όμως θα μπορούσαμε να πούμε και το αντίθετο πως δηλαδή ο εαυτός σου είναι πλασμένος από αυτά τα χαρακτηριστικά των αντίπαλων συστατικών που μεταφέρονται στον εξωτερικό κόσμο. Ποια από τις δύο εκδοχές είναι η ισχύουσα; Ίσως όμως υπάρχει και μία τρίτη η οποία περιγράφεται από την σύνθεση των δύο και αποτελεί μία ενότητα κόσμου και υποκειμένου, αντικειμενικού και υποκειμενικού.

Οι φιλόσοφοι που προσπάθησαν και προσπαθούν να δώσουν απαντήσεις με αξιώσεις εγκυρότητας στα παραπάνω ερωτήματα έχουν συστήσει αντίπαλες ομάδες που αντί να φωτίσουν το πεδίο της ύπαρξης ή μάλλον το πεδίο της συνύπαρξης κόσμου και υποκειμένου το έχουν εμφανώς σκοτίσει. Εμπειριστές, μεταφυσικοί, ρεαλιστές, αγνωστικιστές, συνθετικοί και ωφελιμιστές, έχουν διογκώσει το φιλοσοφικό Κείμενο σε τέτοιο βαθμό που το τέλος του μοιάζει με αρχή και η αρχή με τέλος.

Από τον ορισμό των πραγμάτων, δεν θα μπορούσε να υπάρξει άλλη αρχή από αυτή που παραδέχεται πως ο άνθρωπος είναι αυτός που δημιουργεί και ωφελείται από τη φιλοσοφική σκέψη. Γιατί αν ήταν άλλως θα έπαυε να υπάρχει κάθε ενδιαφέρον γι’ αυτήν. Αν δεχθούμε αυτήν την αρχή τότε θα πρέπει να αποδώσουμε στον άνθρωπο ορισμένες ικανότητες σύλληψης και κατανόησης του κόσμου μέσα στον οποίο ο ίδιος διατελεί. Οι ικανότητες αυτές δίδονται apriori στο ανθρώπινο όν ή είναι παράγωγες από την εμπειρία; 

Η φιλοσοφία της ανάμνησης του Πλάτωνα μας υπόσχεται πως οι ικανότητες  συνοδεύουν τον άνθρωπο από το εξωκοσμικό βασίλειο των Ιδεών ενώ η επιστημολογία του Κάντ τροποποιεί λίγο τη πλατωνική πρόταση λέγοντας μας πως οι ικανότητες προέρχονται από τον κόσμο της υπερβατολογικής αισθητικής δηλαδή έξω από την εμπειρία και μας δίδονται apriori. Στη πρώτη περίπτωση ο άνθρωπος είναι μια αδιάλειπτη ροή μέσα στη μεταφυσική χρονικότητα ενώ στη δεύτερη περίπτωση είναι μια συμπυκνωμένη οντότητα, αποτέλεσμα ταυτόχρονα της χωροχρονικής εποπτείας και του Είναι δηλαδή της ουσίας του Κόσμου. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση όμως ο άνθρωπος υποκείμενο, το Είναι εδώ να, όπως θα πει ο Χάϊντεγγερ, είναι ανήμπορος να γνωρίσει τον κόσμο των πραγμάτων, δηλαδή να οντοποιηθεί μέσα του και καταφεύγει σε μορφές αναπαράστασης του, μοναδικό πεδίο άλλωστε στο οποίο εξαντλούνται οι ικανότητες του.