ΑΝΑΠΤΥΞΗ ή ΛΙΤΟΤΗΤΑ

ΑΠΛΟΪΚΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΓΙΑ ΑΡΧΑΡΙΟΥΣ

Δεν είναι καθόλου εύκολο να σπάσεις τη συμβατική αντίληψη για ορισμένα θέματα, πολύ δε περισσότερο όταν πρόκειται για θέματα οικονομικής πολιτικής.

Για περισσότερα από δύο και μισό χρόνια έχει αποκαλυφθεί ότι η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε εσωτερική και εξωτερική αποσάρθρωση. Οι μηχανισμοί παραγωγής είναι δισκίνητοι και ελλειμματικοί, οι αγορές είναι άκαμπτες και ελεγχόμενες είτε από το κράτος είτε από τα ιδιωτικά καρτέλ, τα εμπορεύματα και οι υπηρεσίες που παράγονται είναι ακριβά για τις διεθενείς αγορές σε σχέση με τα ανταγωνιστικά τους, η πλειοψηφία των ισολογισμών των επιχειρήσεων είναι υπέρ μοχλευμένη, τα διοικητικά επιχειρησιακά συστήματα εμπειρικά και αναγχρονιστικά, οικογενειακού τύπου τα περισσότερα και οι δεξιότητες του ανθρώπινου δυναμικού μέτριας απόδοσης ή και χαμηλής όταν πρόκεται να εκτιμηθούν με κριτήρια απαιτήσεων που δεσμεύει η υψηλή τεχνολογία των δυναμικών διεθνώς κλάδων.

Η κατάσταση αυτή παρ' ότι παράγει ένα αδύναμο μακροπρόθεσμα ονομαστικό ΑΕΠ, με μειούμενη παραγωγικότητα, δεν αντιστοιχεί σε ένα φτωχό, όπως όφειλε, κρατικό προϋπολογισμό δαπανών, χαμηλό επίπεδο μισθών και τιμών, περιορισμένες μεταβιβαστικές πληρωμές, κλπ. Αντίθετα οι τιμές αυτών των μεγεθών είναι ασύμετρα υψηλότερες από τη παραγόμενη αξία των αποδόσεων.

Η κατάσταση αυτή στην ελληνική οικονομία επαναλαμβάνεται συνεχώς και αδιαλλύπτως για δεκαπέντε χρόνια με φυσικό αποτέλεσμα τον εκτροχιασμό και την έναρξη μακροπρόθεσμου κύκλου κρίσεως. Αιτιολογήθηκε δε από την εύκολη προσφυγή στο δανεισμό από τις διεθνείς αγορές λόγω του ισχυρού ευρώ που υιοθέτησε και λόγω της εγκληματικής ανικανότητας των πολιτικών να διαγνώσουν την κατάσταση και να λάβουν εγκαίρως τα προσήκοντα μέτρα πολιτικής για ενδογενή ανάπτυξη και ορθολογική διανομή του εθνικού προϊόντος.

Εδώ και πολλά χρόνια θα έπρεπε να είχαν φαρμοσθεί πολιτικές που θα κατόρθωναν την άρση αυτών των σύμμετρων διαταραχών και κυρίως μέτρα που θα όφειλαν να ενδυναμώσουν την παραγωγική ικανότητα του εργατικού δυναμικού, του στερεού βιομηχανικού και αγροτικού κεφαλαίου και την ικανότητα της δημόσιας, περιφερειακής και τοπικής διοίκησης. Δυστυχώς όχι μόνο δεν ελήφθησαν τα κατάλληλα μέτρα αλλά αντίθετα διαπράχθηκαν τα ακριβώς αντίθετα των επιβεβλημένων. Δηλαδή ένας παραδοσιακός υπουργός, με άγνοια των οικονομικών λειτουργιών, θεωρούνταν επιτυχημένος όταν κατάφερνε να δανεισθεί από τις αγορές το μεγαλύτερο δυνατό ποσό.

Και τώρα ενώ η κρίση βρίσκεται στο μεγάλο βάθος της αλλά όχι στο έσχατο, οι αιτίες που την παρήγαγαν δεν φαίνεται πως μπορεί να αντιμετωπιστούν. Είτε γιατί δεν υπάρχει η αναγκαία πολιτική επιλογή είτε γιατί δεν είναι γνωστοί οι τρόποι. Ένας από τους τρόπους που ακούγεται και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο, είναι η αναγκαιότητα της ανάπτυξης. Έτσι απλά, γυμνά και χυδαία. Ένας άλλος τρόπος που έχει ήδη εφαρμοστεί απροκάλυπτα και επιθετικά είναι η λεγόμενη λιτότητα δηλαδή η αυθαίρετη περικοπή των αμοιβών εργασίας και η περικοπή των συντάξεων.