Ωστόσο δεν έχει σχηματιστεί ακόμα μία τάση στην κοινή γνώμη για τον τρόπο με τον οποίο θα αποδοθούν οι ευθύνες της πρόσφατης καταστροφής. Και κυρίως για το ποιος θα είναι ο φορέας που θα τις αποδώσει δεδομένου του γεγονότος ότι οι προηγούμενοι κυβερνώντες είναι εξίσου ανυπόληπτοι με τους παρόντες.

Σε πολλές πλευρές επωάζονται νέα πολιτικά υποκείμενα. Οι δρώντες είναι υπεύθυνοι πολίτες που αγωνιούν για το μέλλον της Έλλάδας. Αυτό όμως δεν φτάνει, δεν είναι αρκετό ούτε ικανό. Μιλούν για αξίες ή ιδέες όπως η οικονομική ελευθερία, η μη παρεμβατικότητα του κράτους, η για εξουδετέρωση της διαπλοκής και άλλες. Αλλά αυτά είναι μόνο φράσεις, λέξεις, λόγος έστω και πολιτικός. Ποιος έχει συμφέρον να εφαρμοσθούν όλα αυτά; Ποιος θα ωφεληθεί; Γιατί η ελληνική κοινωνία είναι ήδη αγκυστρωμένη και “γαλακτίζεται” από την ισχύουσα κατάσταση την οποία θέλουν οι μεταρρυθμιστές να αποδομήσουν. Τρέφεται από τον κρατικό κορβανά και το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρει να κάνει κάτι άλλο ανεξάρτητο και ανταγωνιστικό μακριά από την κρατική προστασία. Αυτοί που το μπορούν δυστυχώς είναι οι λίγοι και αυτοί που θα το μπορούσαν έχουν επιλέξει να φύγουν από την χώρα αναζητώντας καλύτερες ευκαιρίες στο εξωτερικό.

Το κοινωνικό υποκείμενο που θα ωφεληθεί από τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις δεν έχει διαμορφώσει ακόμα την ολοκλήρωση του. Οι μικρές επιχειρήσεις νέων ανθρώπων, οι επιστήμονες ελεύθεροι επαγγελματίες, οι μεγάλες εξαγωγικές επιχειρήσεις, βρίσκονται βέβαια σε δυναμικό στάδιο και συνιστούν την προοπτική της χώρας αλλά η γραφειοκρατική μπότα αφ' ενός και το ευνοιοκρατικό τραπεζικό σύστημα αφ' εταίρου, δημιοργούν τις περισσότερες φορές συνθήκες χρηματοοικονομικής ασφυξίας.

Άρα ποιο είναι το συμπέρασμα; Το συμπέρασμα είναι ότι δεν μπορούν να βιασθούν οι εξελίξεις ούτε οι κοινωνικές αλλαγές που θα στηρίξουν τις πολιτικές ανάλογες. Δυστυχώς θα πρέπει να διανυθεί ολόκληρη η πορεία της καταστροφής. Θα πρέπει η κρίση να εξουδετερώσει το ισχύον σύστημα της μεροληψίας και της ευνοιοκρατίας, της διφθοράς και της υπεβολικής οικονομικής φούσκας, να αποδομήσει το δημοσιουπαλληλικό τομέα και τον επιδοματικό αγροτικό, ώστε να εμφανισθούν οι δρόμοι της ανταγωνιστικής οικονομικής ελευθερίας μέσα όμως σε πλαίσια δίκαιων και αμερόληπτων κανόνων για όλους. Ήδη με την “πολιτική” του ΣΥΡΙΖΑ και το κλείσιμο των τραπεζών η κρίση βάθυνε το επίπεδο. Περισσότεροι άνθρωποι απελευθερώνονται και δημιουργούν την επωφελή συνείδηση ότι ο κρατισμός θα πρέπει να σπάσει σε κομμάτια και να εξαφανιστεί αφήνοντας χώρο για ελεύθερη δράση. Ότι η επιβίωση της χώρας δεν έρχεται με μεταβιβάσεις εισοδημάτων αλλά με την παραγωγή αξιών και υπεραξιών δίκαια κατανεμημένων. Ότι η ανάπτυξη δεν είναι θέμα που σχετίζεται με την υπερβολή της κατανάλωσης ανώφελων προϊόντων αλλά με την αλλαγή τρόπων διαβίωσης, περισσότερο παραγωγικών, ποιο αλληλέγγυων, ποιο κοινωνικών. Ότι η Ελλάδα δεν ταυτίζεται με την Αττική και ότι οι ευκαιρίες ανάπτυξης βρίσκονται στην περιφέρεια κατά πληθύν και αναξιοποίητες. Ότι οι πολιτικοί δεν είναι το υποκατάστατο της τάξης των ευγενών, των λόρδων και των μανδαρίνων που ζουν έξω από την κοινωνική τύρβη υπό την προστασία ειδικών νόμων αλλά υπηρέτες ενός λαού που μάχεται καθημερινά για την αντιμετώπιση της κρίσης.

Μετά από πέντε χρόνια πρωτοφανούς ανικανότητας και πολιτικού παραλογισμού, έχουμε φθάσει πλέον κοντά στο κατώτερο σημείο της πολιτικής καμπύλης σχήματος U. Τα θύματα αυτής της τροχιάς είναι περισσότερα από το ήμισυ του πληθυσμού. Με την έναρξη της ανόδου από το βάθος της U θα αρχίσουν να αποκαθίστανται και οι προκληθείσες κοινωνικές ζημιές, υπό την προϋπόθεση όμως ότι η τότε κυβέρνηση θα διέπεται από το πνεύμα και την ηθική της κοινωνικής δικαιοσύνης και της κρατικής αμεροληψίας.

Θ / Κ.