Με τις σκέψεις αυτές ο Κ. Π., έφθασε στην “Ομόνοια”. Του έλλειπαν όμως αριθμητικά δεδομένα για την έκταση που καλύπτουν αυτές οι υγιείς δραστηριότητες και ορισμένα μοντέλα πρόβλεψης για τους πιθανούς δρόμους εξέλιξης τους, για τον διεθνή ανταγωνισμό που θα κλειθούν να αντιμετωπίσουν για τις νέες ειδικότητες που είναι αναγκαίες και τα παρόμοια. Αυτός ήταν άλλωσε ο λόγος που αποφάσισε να παρευρεθεί στην εκδήλωση μ' αυτούς τους “ειδικούς”. Αλλά δυστυχώς η απογοήτευση του κορυφώθηκε ένεκα της ασυναστησίας και της αγνωσίας που συνάντησε στην “προγραματισμένη εκδήλωση”.

Όλα τα δεδομένα που κρατούσε στα χέρια του ήταν εύθραυστα. Άρχισε να αναρωτιέται αν η πραγματικότητα που βιώνει είναι μία ανεξάρτητη από τον ίδιο οντότητα ή είναι μία νοητική κατασκευή, μια επινόηση, μια μανιέρα της φαντασίας. Ίσως ήταν ένας απ' αυτούς που έβλεπε σκιές εκεί που υπήρχαν μόνο φώτα και απ' αυτούς που έθεταν αδιέξοδα στις μεγάλες λεοφώρους.

Κατεβαίνοντας στον “υπόγειο” μπήκε σε βαγόνι προς την άνοδο. Στα βόρεια προάστια η κατάσταση ήταν διαφορετική από εκείνη που επικρατούσε στο κέντρο της πόλης ή στα υποβαθισμένα απόκεντρα. Μέχρι να φτάσει στη Κιφισιά μέτρησε περί τους είκοσι επαίτες, ζητιάνους, και διάφορους παλιάτσους, οι περισσότεροι αλλοδαποί, που άπλωναν το χέρι προς τους επιβάτες.

Ακόμα και βρέφη χρησιμοποιούνται από τους “γονείς” για λίγα λεπτά του ευρώ που πιθανόν να αποσπούσαν από τους περισσότερο εύπιστους.

Καθώς παρατηρούσε τα πρόσωπα των επιβατών διαπίστωνε το μεγάλο βάθος μελαγχολίας που τα κάλυπτε και τη σκληρότητα της απαισιοδοξίας που τα κέρωνε. Οι άνθρωποι δεν είχαν άδικο. Η προοπτική ήταν απλώς μια έννοια χωρίς ορατές πιθανότητες πραγμάτωσης. Και όμως οι δυνατότητες αυτής της χώρας είναι τεράστιες και ανανεώσιμες. Οι γενιές ωστόσο που μπορούν να τις αξιοποιήσουν βρίσκονται παροπλισμένες. Οι ικανότεροι νέοι / νέες έχουν μεταναστεύσει στις ευρωπαϊκές χώρες ενισχύοντας το φαινόμενο της “διαροής εγκεφάλων” και οι παλιότερες γενιές που διαθέτουν δεξιότητες έχουν συνταξιοδοτηθεί ή πορεύονται προς τα εκεί.

Αυτοί που αγωνίζονται για την αντιμετώπιση της κρίσης είναι ανεπαρκείς και κακώς εκπαιδευμένοι που προτάσσουν την προσωπική διάσωση. Έτσι συμπεριφορές προ της κρίσης επανεμφανίζονται και τώρα όπως η φοροδιαφυγή, το λεγόμενο “φακελάκι”, η διαφθορά, το λαθρεμπόριο, κλπ.

Αυτοί που βρίσκονται στη κορυφή της οικονομικής κλίμακας αδιαφορούν για τη κοινωνική κατάσταση αποφεύγοντας επενδύσεις γιατί πιστεύουν πως οι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί τελικά θα διασώσουν την ελληνική οικονομία, αυτοί που βρίσκονταν στη μέση βλέπουν να καταποντίζονται σε όλο και χαμηλότερες θέσεις ενώ αυτοί που βρίσκονται στον πάτο γίνονται διαρκώς περισσότεροι. Η ίδια η κοινωνία έχει τεμαχιστεί σε πολλά κομμάτια και έχει χάσει την συνοχή που θα της επέτρεπε να αποδώσει συλλογικά αποτελέσματα.

Η υγρασία στην Κιφισιά ήταν πιο έντονη αλλά η γλύκα της φθινοπωρινής νύχτας την μετρίαζε. Τα μαγαζιά ήταν λαμπερά και οι άνθρωποι εκεί χαρούμενοι, έψαχναν αιτίες να δηλώσουν την υλική τους ανωτερότητα. Τα καφέ και τα μπαρ, τα εστιατόρια και τα ταχυφαγάδικα σχεδόν γεμάτα από νεαρόκοσμο / γόνους, που αγνοούσαν επιδεικτικά τις συνέπειες της κρίσης.

Βλέποντας η κυβέρνηση αυτή τη κατάσταση δήλωνε πως η κρίση έχει αρχίσει να υποχωρεί και πως γρήγορα η ανάπτυξη θα δώσει έκχυμους καρπούς. Κατήγγειλε δε τους άλλους της αντιπολίτευσης που δεν έβλεπαν αυτές τις εξελίξεις με τρόπο πολεμικής έξαρσης η οποία φυσικά αντιπολίτευση ανταπέδιδε ασύμετρα. Και έτσι το βάθος του φαύλου κύκλου γινόταν ολοένα και μεγαλύτερο.

Κρατώντας με το ένα χέρι το τιμόνι και με το άλλο το κεφάλι ο Κ.Π., συλλογίζονταν

πως ο δρόμος για την “κανονικοποίηση” αυτής της χώρας είναι πολύ μακρύς.

Θ/R