Διεθνείς εξελίξεις και Ελλάδα
Όχι μόνο στην Έλλάδα αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο συμβαίνουν γεγονότα που μπορούν να αναπτύξουν διαδικασίες μεγάλης κλίμακας. Θα έλεγα ακόμα και ιστορικών γεωπολιτικών μετατοπίσεων.
Το επίκεντρο των εξελίξεων είναι και αυτή τη φορά η Μέση Ανατολή. Ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία ανακαθορίζει σχέσεις που δεν εντοπίζονται μόνο στο πεδίο του ισλαμισμού αλλά και αυτών των μειζόνων διεθνών δυνάμεων. Ο ισλαμικός κόσμος και πάλι είναι διχασμένος. Με αιχμηρή και ανθεκτική λόγχη το ISIS αναπτύσσονται συγκρούσεις στο εσωτερικό του που έτσι ή αλλιώς διαμορφώνουν σημαντικές συνέπειες στο διεθνές πεδίο.
Ένα δεύτερο επίκεντρο γεωπολιτικής αστάθειας μετά την Συρία αποτελεί η Τουρκία. Είναι άμεσα συνδεδεμένη με τις ανακατατάξεις στο Ισλάμ και προσπαθεί ταυτόχρονα να διατηρηθεί στο πάνελ των περιφερειακών δυνάμεων.
Δεν είναι όμως εύκολο γιατί για τους διεθνείς παρατηρητές η χώρα αυτή είναι ήδη τεμαχισμένη. Σε πολλές περιπτώσεις έχει φανεί πως τα μέρη της τουρκικής κοινωνίας έχουν υπερβεί τους οικονομικούς και ταξικούς προσδιορισμούς και τίθενται αυτοτελώς πλέον με όρους θρησκευτικούς, ιδεολογικούς και εθνοτικούς. Παραδοσιακοί ισλαμιστές, δυτικότροποι εκσυγχρονιστές και εθνοτικές μειονότητες με ισχυρότερη αυτή των Κούρδων αυτονομιστών δεν διαθέτουν πια ούτε καν γλωσσικούς τρόπους επικοινωνίας.
Οι βίαιες εκκαθαρίσεις του Ερτογάν και οι επαναλαμβανόμενες πιρουέτες στη διεθνή πολιτική σκηνή, αντί να εξομαλύνουν τις έκρυθμες εσωτερικές καταστάσεις τις οξύνουν στο έπακρο.
Η δημόσια διοίκηση του κράτους εξασθενεί και αποδυναμώνεται δοθέντος ότι το ικανότερο δυναμικό της ήταν άνθρωποι του δυτικότροπου μοντερνισμού ενώ οι αντικαταστάτες προέρχονται ή θα προέλθουν από τα λαϊκά και λιγότερο μορφωμένα και εκπαιδευμένα στρώματα. Ιδιαίτερα αισθητό είναι το μειωτικό αποτέλεσμα στο στρατό και στις δυνάμεις ασφαλείας. Οι καλύτεροι αξωματικοί και μάχιμοι άνδρες στο τουρκικό στάτευμα ήταν αυτοί που σήμερα εξωστρακίζονται και θανατώνονται όπως οι κούρδοι. Κάτι παρόμοιο έπραξε και ο Αμπντελχαμίντ ο Β΄ στις αρχές του 19ου αιώνα. Πράγματι οι εξελίξεις αυτές μας γυρίζουν πολλά χρόνια πίσω. Όταν το σώμα των γενιτσάρων έχασε τα προνόμια της αποκλειστικότητας κατά τον 18ο αιώνα και όταν άρχισαν να ανέρχονται στις κλίμακες της στρατιωτικής ιεραρχίας και οι τούρκοι μουσουλμάνοι, κατά την Οθωμανική αυτοκρατορία, τότε άρχισε ουσιαστικά και η μεγάλη και μακρά πτώση της. Ο Αμπντελχαμίντ ο Β΄ στις αρχές του 19ου αιώνα (1804) ουσιαστικά κατάργησε το σώμα των γενιτσάρων πάνω στο οποίο στηρίχτηκε η επέκταση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και δημιούργησε το Νέο Σώμα. Αυτό ήταν ένα στρατιωτικό σώμα που αποτελούνταν από μουσουλμάνους πολίτες μειωμένης όμως στρατιωτικής αποτελεσματικότητας. Τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών, και αν συνεχισθούν οι σημερινές πιέσεις που δέχεται το τουρκικό κράτος, τότε είναι βέβαιο πως η χώρα αυτή, αργά ή γρήγορα, θα έχει την τύχη της Συρίας όχι τόσο ως προς τις αιματηρές συγκρούσεις αλλά ως προς τον τεμαχισμό της.