humanact.gr

E-mail Εκτύπωση PDF

     Η ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΜΗΧΑΝΙΣΜΩΝ

 

Το κράτος ως έννοια και ως πραγματικότητα τόσο στη θεωρία της αριστεράς όσο και σ’ αυτήν της δεξιάς αποτελεί κομβικό σημείο γύρω από το οποίο έχουν σχηματιστεί όλες οι πολιτικές διαχείρισης και επιβολής της εξουσίας. Ιδιαίτερα για τη θεωρία της αριστεράς το κράτος θα πρέπει να συνιστά το βασικό εργαλείο όχι μόνο άσκησης της εξουσίας αλλά και ελέγχου της αντίπαλης ή των αντίπαλων τάξεων. Με λίγα λόγια το κράτος υποκαθιστά το κόμμα απορροφώντας το εν μέρει ή εν όλω και πλέον βρίσκεται κάτω από τη βούληση της κυβερνητικής ομάδας που έχει το πολιτικό πρόσταγμα. Επιπρόσθετα για την αριστερά το κράτος αποτελεί και πηγή εξουσίας τα προϊόντα της οποίας υποχρεούται να ελέγχει γιατί διαφορετικά δεν θα μπορεί να ελέγχει και την ίδια την κοινωνία.

Μια άλλη θεωρητική θέση με την οποία η αριστερά έχει ανατραφεί είναι η θέση που κατέχει η μικροαστική και μεσοαστική «τάξη» στην κοινωνική διάταξη. Ποτέ για την αριστερά οι βαθμίδες αυτές δεν αποτέλεσαν στηρίγματα πολιτικής οικοδόμησης θέσεων ούτε υπήρξαν και κοινωνικοοικονομικά ωφέλιμες. Στο ενδιάμεσο των δύο μεγάλων πόλων της κεφαλαιοκρατικής και της εργατικής τάξης αυτές οι δύο ερμαφρόδιτες κατηγορίες θα έπρεπε, κατά μία άλλη σκληρηνοπυρηνική θέση, να εξουδετερεθούν.

Αυτές οι θέσεις φετίχ κυριαρχούν στη πολιτική σφαίρα των λιγότερο αναπτυγμένων χωρών του εταιρικού καπιταλισμού γιατί στις αναπτυγμένες η διασπορά της εξουσίας και η ουδετερότητα του κράτους είναι θέσεις και πρακτικές που έχουν εφαρμοσθεί πριν από πολλά χρόνια και πάντως αμέσως μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης, της λατινικής Αμερικής, η Κίνα, η Ινδία, η Τουρκία, η Ρωσία, κλπ, έχουν ταυτίσει το κράτος με το κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία εμποδίζοντας να αναπτυχθεί οποιαδήποτε άλλη μορφή δύναμης. Γι’ αυτές τις χώρες όπου η οικονομική δομή δεν είναι ανεξάρτητη και αυτοτελής αλλά ουσιαστικά εξαρτημένη και ετεροκαθοριζόμενη από το εξωτερικό και κυρίως από τις αναπτυγμένες χώρες, η ακαμψία και η πολιτική μεροληψία των κρατικών μηχανισμών αποτελεί την πηγή της διαφθοράς, της διαπλοκής και της έλλειψης δημόσιας διαφάνειας.  Οι παθογένειες αυτές κατά ένα μεγάλο μέρος δεν οφείλονται στην αρπακτική νοοτροπία των πολιτικών αξωματούχων αλλά στον δομικό τρόπο που είναι κτισμένο το κράτος δηλαδή στην ταύτιση του με το επιλεγέν κόμμα που το θεωρεί ως λάφηρο ένεκα μιας συμπτωματικής εκλογικής του νίκης. Η εξυπηρέτηση των κομματικών ημετέρων, των φίλων, των προσκείμενων, κλπ, της έλλειψης θεσμικής ανεξαρτησίας, της διάκρισης των εξουσιών, της εκλογής των ηγεσιών των μηχανισμών ασφαλείας και της απονομής δικαιοσύνης, και τόσων άλλων άκαμπτων κομματικών πολιτικών αποτελούν τις κατάλληλες προϋποθέσεις που παράγουν ένα αναποτελεσματικό και επικίνδυνο κρατικό μηχανισμό γιατί προφανώς η στελέχωση του δεν είναι αντικειμενική και αξιοκρατική αλλά υπόκειται όπως είπα στις αρχές της μεροληψίας και της εύνοιας.

Είναι τόσο γελοίο και παράλογο για τις περιφερειακές και στερημένες οξύνειας, χώρες,  όπως η Ελλάδα, η κυβέρνηση της οποίας έχει παραδώσει αμαχητί ολόκληρη τη δημόσια περιουσία έναντι πινακίου φακής σε αλλοδαπά συμφέροντα να εφαρμόζει μία κλειστή και ωφελιμιστική εσωτερική πολιτική όχι για όλους του Έλληνες με διαφανή κριτήρια αξιοκρατίας και ικανοτήτων αλλά μόνο για τους προσκείμενους , να ασκούν οι χώρες αυτές κλειστές και δεσποτικές δημόσιες πολιτικές. Στο τέλος «της ημέρας» οι πολιτικές αυτές στρέφονται με σφοδρότητα εναντίον τους και τους καταστρέφουν πολιτικά, (βλέπε αυτό που έγινε και αυτό που θα γίνει στην Ελλάδα) ενώ τους αφανίζουν και προσωπικά.

Κατά τον ίδιο τρόπο οι κρατικοί μηχανισμοί στη χώρα μας είναι σαθρά και αναποτελεσματικά οικοδομημένοι.  Η αναξιοκρατία, η έλλειψη πείρας, ο κομματικός ωφελιμισμός και άλλες καρκινικές πολιτικά παθογένειες συνιστούν τη βάση μιας προχωρημένης μη λειτουργικότητας η οποία βρίσκεται πίσω από όλες τις μεγάλες καταστροφές των τελευταίων περιόδων. Πλημύρες, πυρκαγιές, ατυχήματα, καταστροφή του οικιστικού ιστού στο κέντρο της Αθήνας από ναρκομανείς, ναρκέμπορους, ψευτοαναρχικούς, λαθρέμπορους αλλοδαπούς, κλπ, ανάγονται όλες στην ανυπαρξία των κρατικών και πολιτικών μηχανισμών, στην εσωστρέφεια και στην γραφειοκρατική κορπορατιβιστική τους δομή. Η δομή εξουσίας είναι κλειστή. Πολύ κλειστή. Και αυτό συνιστά την πηγή του φανατισμού και της ακραίας πολιτικής αντέγκλησης. Ενώ αν η πολιτική δομή εξουσίας ήταν ανοικτή και διαδραστική τότε θα εξέλειπαν και οι λόγοι που εκτρέφουν τον υπέρμετρο φανατισμό.

Οπωσδήποτε θα πρέπει να γίνει ωφέλιμα αντιληπτό ότι ενώ η πολιτική σφαίρα εξουσίας είναι κλειστή τώρα αλλά και πριν το 2012,  οι πρωτοβάθμιες κοινωνικές διαδικασίες είναι ανοικτές και οι ανάλογες ομάδες δημιουργούν διαδραστικά αποτελέσματα. Η θεμελιώδης αυτή αντίθεση βρίσκεται πίσω από την αποκοπή της πολιτικής ελίτ από τα μέρη της κοινωνίας, αποκοπή που τείνει να πάρει τη μορφή χάσματος. Η πολιτική σφαίρα ή το λεγόμενο πολιτικό σύστημα υποφέρει από έλλειψη συνειδησιακής νομιμοποίησης. Κάθε πολιτική απόφαση που λαμβάνει, όποτε την λαμβάνει, βρίσκει αντίθετη την πλειοψηφία των πολιτών.

Όμοια και η καταστροφή στην Κινέτα και το Μάτι. Οι ηγεσίες των αρμόδιων κρατικών μηχανισμών καθώς και η τοπική αυτοδιοίκηση απέδειξαν περίτρανα ότι δεν είναι ικανές να αναμετρηθούν με τα προβλήματα που προέρχονται είτε από τα φυσικά είτε από τα  κοινωνικά φαινόμενα γιατί απλώς η επιλογή τους δεν στηρίχτηκε στις αρχές της αξιοκρατίας και της επάρκειας αλλά στην αρχή του ημέτερου ωφελιμισμού. Και σ’ αυτή τη περίπτωση των καταστροφών όπως και στη Μάνδρα λίγο πριν, η αδεξιότητα και η ανικανότητα να ανταποκριθούν στα καθήκοντα τους είχε πολύ υψηλό τίμημα. Δεκάδες άνθρωποι πλήρωσαν με τη ζωή τους την κρατική ανευθυνότητα και τον κομματικό ωφελιμισμό. Συμπολίτες μας όλων των ηλικιών, φυσικοί και υλικοί πόροι που απεικονίζουν ανθρώπινο πολυετές έργο μέσα σε εξοργιστικά λίγο χρόνο έχουν εξαφανισθεί.

Όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις δημόσιων πολιτικών, όπως η φορολογία, έχει αποδειχθεί ότι η κρατική ανικανότητα στην πρόληψη και καταστολή έχει πλήξει σοβαρά την κοινωνική εξέλιξη και την οικονομική ανάπτυξη. Δεν είναι εύκολη η αναστροφή αυτής της κατάστασης. Και γίνεται ακόμα δυσκολότερη όταν ο κάθε κομματικός φορέας αποπειράται να δώσει τη λύση από μόνος του. Δεν χρειάζεται αλλά απαιτείται συνεργασία και ομοθυμία των πολιτικών δυνάμεων, συλλογικός προγραμματισμός και αξιόμαχη στελέχωση του κράτους για να τελειώνει επί τέλους αυτή η αντικοινωνική συμπεριφορά της κομματικής εγωπάθειας.

 

Κουρματζής Θάνος

Dedicated Cloud Hosting for your business with Joomla ready to go. Launch your online home with CloudAccess.net.