ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΟΓΙΑ …

Και άλλοτε στην ελληνική ιστορία οι καταστάσεις ήταν τραγικές αλλά πάντα υπήρχε μια πειστική αιτιοκρατική ερμηνεία. Μπορούσαν να εξηγηθούν με βάση λογικούς όρους έστω και αρνητικούς. Στη σημερινή περίπτωση, στην περίπτωση δηλαδή κατά την οποία οι Έλληνες έχουμε περιπέσει στη δύνη αντιφατικών επιδιώξεων εν γνώσει μας, τα πράγματα γίνονται ανεξήγητα. Ζητάμε πράγματα που είναι εσωτερικώς αντιφατικά και αμοιβαίως αποκλειόμενα. Καταστρατηγούμε τις βασικές αρχές της τυπικής λογικής για παράδειγμα όταν επιδιώκουμε την παραμονή μας σε μία οικονομική και νομισματική περιοχή όχι με τους κανόνες που εκεί έχουν θεσπιστεί στο παρελθόν και μάλιστα με τη σύμφωνη γνώμη μας αλλά με νέους κανόνες που βολεύουν το δικό μας παρών. Ζητάμε να δεχθούν οι ευρωπαίοι εταίροι 35 ετών και που αριθμούν 18 κράτη / μέλη να υποκύψουν στις αιτιάσεις μας που είναι αφ’ ενός η αλλαγή της οικονομικής πολιτικής της ενιαίας ζώνης και αφ’ εταίρου να προχωρήσουν στη χρηματοδότηση μας με δεκάδες δις ευρώ! Ταυτόχρονα όμως απαιτούμε και τη διαγραφή προηγούμενων χρεών που θεωρούνται βάρος στην πορεία προς την ανάπτυξη την οποία όμως δεν έχουμε προσδιορίσει ακόμα και δεν διαθέτουμε τα μέσα για να την πετύχουμε. Ουσιαστικά εκείνο που τους λέμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε είναι πως και τα νέα δάνεια που ζητάμε να μας χορηγήσετε τώρα, θα απαιτήσουμε να μας τα “κουρέψετε” και αυτά αργότερα.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κάλεσε τους Έλληνες να πουν όχι στις πρώτες προτάσεις των ευρωπαϊκών θεσμών, το λεγόμενο Γιούνκερ πακέτο, και αφού πήρε το όχι αυτό, πήγε η ίδια στη διαπραγμάτευση και όχι μόνο τις αποδέχθηκε αυτούσια (τις προτάσεις) αλλά πρόσθεσε και άλλες σκληρότερες περιχαρώς. Θα μπορούσε κάποιος να το αναλύσει με λογικούς όρους πολιτικής πειθούς αυτό το τρικ; Θα μπορούσε να το εντάξει σε ένα πλαίσιο κατάλληλης συμπεριφοράς διασφάλισης εμπιστοσύνης; Ασφαλώς όχι. Τότε τι ακριβώς θα λέγαμε ότι συνέβη στο συλλογικό μυαλό της κυβέρνησης;

Πρώτα απ’ όλα δεν υπάρχει συλλογικό μυαλό στην κυβέρνηση. Υπάρχουν πολλά συλλογικά μυαλά και επίσης ατομικά μυαλά. Ο κάθε ένας υπουργός κάνει ό,τι αυτός νομίζει για σωστό, απουσία ενιαίου κυβερνητικού προγράμματος.

Με άλλα λόγια υπάρχουν αρκετοί μικροί κύκλοι εξουσίας, υπάλληλοι και επάλληλοι εντός του κόμματος αυτού οι οποίοι θεωρούν τους εαυτούς τους ίσους αν όχι καλύτερους με (από) τους άλλους. Κατά συνέπεια ο πρωθυπουργός δεν είναι κάτι παραπάνω από τον Λαφαζάνη ή την Κωνσταντοπούλου. Για άλλους και από τον Λεωτσάκο ακόμα. Ουσιαστικά ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται πολύ μακριά από το να θεωρείται ένα κανονικό κοινοβουλευτικό κόμμα. Συνιστά μάλλον μία ομοσπονδία πολιτικών ομάδων με ενοποιητικό και συγκλίνον συμφέρον την κατάληψη και διατήρηση εξουσίας.

Η αλλοπρόσαλη κατάσταση που διάγει η χώρα είναι οπωσδήποτε ένα σύμπτωμα ιδιάζουσας ιστορικής και μεταβατικής περιόδου. Στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους, θα μπορούσε να πει κανείς, ότι ανάλογη περίοδος έχει παρατηρηθεί άλλες δύο φορές. Η πρώτη ήταν αυτή της δεκαετίας του 1860 κατά την οποία άλλαξε το βασιλικό πολίτευμα με την έξωση του Όθωνα και η δεύτερη ήταν η πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα όπου εξεδηλώθηκαν οι συνέπειες της τρικουπικής χρεοκοπίας και η ανάδειξη νέων πολιτικών δυνάμεων και προσωπικοτήτων με κυρίαρχη εκείνη του Ελ. Βενιζέλου.

Η από πεντεατίας συνεχιζόμενη κρίση εμφανίζει πολλές πτυχές από τις οποίες θα μπορούσα να πω ότι η οικονομική τοιαύτη είναι η ελαφρότερη. Ελαφρότερη με την έννοια ότι θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί ευκολότερα αν συνέτρεχαν οι κατάλληλες πολιτικές προϋποθέσεις. Δυστυχώς η “πολιτική σφαίρα” επέδειξε συμπεριφορά πολύ κάτω της απαιτουμένης με αποτέλεσμα η κρίση να φθάσει ως τον υποδόρειο ιστό της κοινωνίας. Το πρώτο θύμα υπήρξε η καταστροφή των συλλογικοτήτων και οι αξίες που αυτές αντιπροσώπευαν. Προετάχθη η ατομική ανεύρεση λύσης από τους Έλληνες και τους πολιτικούς τους η οποία συμπεριφορά βάθυνε χάσματα και παγίωσε κοινωνικούς διαχωρισμούς. Αποσύρθηκαν και εξάχθηκαν κεφάλαια, επιδιώχθηκαν και επετεύχθηκαν προθυπουργικές και υπουργικές καριέρες, κατοχυρώθηκαν άνομες συμπεριφορές, “έσπασαν” κοινωνικοί δεσμοί, “έπεσαν” καθιερωμένες αξίες και αποδομήθηκαν έως και οικογενειακές σχέσεις. Όσο περισσότερο στένευε η οικονομική βάση της χώρας τόσο αυξάνονταν οι διαλυτικές δυνάμεις εντός της κοινωνίας, των θεσμών και του κράτους.

Η πολιτική ομοσπονδία του ΣΥΡΙΖΑ, αντανακλαστικά και αυθόρμητα φερόμενη και όχι από πολτική εφυία ή ανάλογο σχεδιασμό, πρότεινε στους έλληνες ψηφοφόρους την αποκατάσταση της νομισματικής τους βάσης. Το μεγαλύτερο μέρος απ' αυτούς είτε για λόγους απολίτικης ευπιστίας είτε για λόγους αγανάκτησης προς τους προηγούμενους κυβερνητικούς υπεύθυνους, είτε για λόγους απαράδεκτης άγνοιας, τον υπερψήφισαν και τον ανέξειξαν στην κυβέρνηση.

Από τότε η Ελλάδα εφαρμόζει στην πράξη το κίνημα του Σουρεαλισμού στην πολιτική, του Μπρετόν, και του φωβισμού του Ματίς, με δόσεις πρώϊμου μπουχαρινισμού και νοσταλγικού μεταλενινισμού.

Τίποτα και καμμία επιλογή δεν έχουν προσανατολισμό. Άτακτοι υπολογισμοί και αμοιβαίως αποκλειόμενοι στόχοι. Η κυβέρνηση δείχνει τώρα, μετά από ένα εξάμηνο αναζήτησης σε σκοτεινό δωμάτιο, να αναπροσανατολίζεται αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται έξω από τα όρια της ορατής και “πεισματάρας” πραγματικότητας, κάπου εκεί, στα σύνορα του επιθυμητού και του πολιτικού ονειρωξισμού. Στο μεταξύ η Ελλάδα βρίσκεται στα γόνατα, ανήμπορη να διαχειριστεί τα πλούσια οικονομικά, ιστορικά και πολιτισμικά δεδομένα της, και οι Έλληνες που είναι σε θέση να παράγουν αξίες και προϊόντα να βρίσκονται σε απελπισία και απόγνωση. Πολλά δισεκατομμύρια το κόστος της αλλόκοτης αυτής πορείας τα οποία ζητούμε τώρα να μας τα χορηγήσει το “εγκληματικό” νομισματικό Ταμείο, οι “οικονομοικοί δολοφόνοι” των ευρωπαϊκών θεσμών και άλλα τέτοια σουρεαλιστικά νοούμενα.

Διεξάγεται εν τούτοις ένας “δημόσιος διάλογος” από τα ΜΜΕ. Μια εικοσάδα συγκεκριμένων ανθρώπων από διάφορα κόμματα περιέρχονται από το ένα κανάλι στο άλλο με εμπειρική και τυχοδιωκτική επιχειρηματολογία προσπανθώντας να περιχαρακώσουν τα κοματικά τους ακροατήρια. Μάταια όμως γιατί η πραγματικότητα που βιώνουμε οι Έλληνες αντανακλά τόσο σοφά και αδιαμεσολάβητα νοήματα που ο “λόγος” των κομματικών φωστήρων μοιάζει βουητό απερχόμενου στροβίλου.