Τώρα που το καπάκι έχει εκτιναχθεί ψηλά, έχουν διαχυθεί όλες οι δυσοσμίες που κάλυπτε. Κυρίως το κράτος που δημιουργήθηκε δεν έχει καμία σχέση με εκείνο το Κράτος που υπακούει και εξυπηρετεί την έννοια της εναρμόνισης των αντιτιθέμενων κοινωνικών και ταξικών συμφερόντων. Αντίθετα έχει πάρει ένα ρόλο συντεχνιακού δεσποτισμού που κάθε αρμός του, δηλαδή κάθε βαθμίδα του, είναι γραμμική προέκταση των συμφερόντων των κυρίαρχων οικονομικών ομάδων που έχουν δημιουργηθεί μέσα στην ιστορία. Η σχετική αυτονομία της πολιτικής του από τα οικονομικά συμφέροντα που θα του προσέδιδε την ικανότητα της ηθικής και δίκαιης ρύθμισης, με την έννοια της διατήρησης της κοινωνικής συνοχής και της ανάπτυξης, των μηχανισμών κατανομής των πόρων, ποτέ δεν κατάφερε να γίνει πράξη.

Αντίθετα τα κυρίαρχα συμφέροντα των επιχειρηματιών του κλάδου των κατασκευών, για παράδειγμα, έχουν την εκτελεστική τους επιτροπή δηλαδή το Υπ. Δημοσίων Έργων, που τα προωθεί, ή των επιχειρηματιών της βιομηχανίας, το Υπ. Βιομηχανίας ή Ανάπτυξης ή όπως αλλιώς, κλπ.

Εκείνο που πρέπει να γίνει συνείδηση είναι ότι ενώ η ελληνική κοινωνία είναι ασφαλώς διαφοροποιημένη, σύγχρονη και λειτουργική, ως προς τις ιδέες, τις συμπεριφορές και τις επιδιώξεις, το Κράτος παραμένει εσωτερικά αδιαφοροποίητο για δεκαετίες και άμεσα εκτελεστικό ως προς τις δράσεις του. Ο τρόπος που είναι συγκροτημένο είναι μη λογικός με την έννοια της απόδοσης στη κοινωνία των μέσων που έχει ανάγκη για την επίτευξη των στόχων της. Ένα απλό παράδειγμα είναι το εξής: η εφαρμογή των διατάξεων του Κώδικα οδικής κυκλοφορίας υπάγεται στις αρμοδιότητες της αστυνομίας, (τροχαία). Η παράβαση του, σε συνήθεις μορφές, ασφαλώς επισύρει οικονομικές ποινές που επιβάλλονται από τις κατώτερες κλίμακες της υπηρεσίας. Ο παραβάτης όμως μπορεί να υποσκελίσει τις κλίμακες αυτές και να προσεγγίσει εύκολα τον ίδιο τον αρχηγό ο οποίος πρόθυμα αφού έλαβε ή όχι το νεύμα από έναν υπουργό, ακυρώνει τον κατώτερο υπάλληλο του και διαγράφει την οικονομική ποινή. Εδώ ταυτόχρονα παρατηρούμε ότι υπουργός, αρχηγός της αστυνομίας και τροχονόμος έχουν απεκδυθεί εθελούσια τους ρόλους και τις αρμοδιότητες, που τους προσδίδονται από τους νόμους και αυτόϋποβιβάζονται σε επίπεδα με περιεχόμενο που συγκρούεται με εκείνο για τη πραγμάτωση του οποίου έχουν οριστεί. Αν θεωρήσουμε ότι η αυτοακύρωση των θεσμικών ρόλων εξυπηρετεί έναν όποιο σκοπό, τότε σίγουρα αυτός βρίσκεται έξω από τα ορισμένα πλαίσια των κρατικών λειτουργιών τα οποία τυπικώς προβάλλονται και ως όρια φύλαξης της έννομης τάξης, τα υπερβαίνει και στο τέλος τα μετατρέπει σε μέσα που εξυπηρετούν όχι τη κοινωνική συλλογικότητα αλλά τη προσωπική στόχευση του κρατικού αξιωματούχου, υπουργού, αρχηγού, κλπ. Έτσι το κράτος καταργεί το ίδιο την διακριτή λειτουργία του και μετατρέπεται σε ένα ογκώδες εργαλείο που κινείται όχι στη βάση του έννομου συνταγματικά περιεχομένου του αλλά στη βάση των προσωπικών θελήσεων των εκάστοτε πολιτικών αξιωματούχων του. Στις πτυχές του μοντέλου αυτού δεν υπάρχουν λειτουργικές διαφοροποιήσεις που εξασφαλίζουν την σχετική αυτονομία, την ανεξαρτησία των θεσμών και την αμεροληψία των δράσεων έναντι της κοινωνίας των πολιτών. Η κοινωνία έχει ταυτιστεί με το κράτος και το κράτος με τη κοινωνία, αμφότερα τα οποία υπόκεινται στη κυρίαρχη βούληση του κομματικού προϊσταμένου.

Στο εσωτερικό αυτού του αναλυτικού πλαισίου, εξυφάνθηκε και ο οικονομικός ρόλος του κράτους. Η επιχειρηματική του δραστηριότητα εκτυλίχθηκε σε δύο κατευθύνσεις. Η πρώτη ήταν να αναλάβει την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων μονοπωλιακά με αποτολέσματα πραγματικά τραγικά και η δεύτερη ήταν να δημιουργήσει ένα κύκλο συνεργαζόμενων ιδιωτικών εταιριών πλήρως εξαρτημένων από τις ανάγκες προμηθειών του με αμοιβαίες σχέσεις αλληλεξάρτησης. Ουσιαστικά δημιουργήθηκε μια συγχωνευμένη σχέση πολιτικών και επιχειρηματιών όπου οι μεν στηρίζονταν στους δε. Η κατανομή πόρων που επιβάλλονταν μέσω του κρατικού προϋπολογισμού απέβλεπε στη χρηματοδότηση των κρατικοιδιωτικών επιχειρήσεων μέσω της φορολόγησης της μισθωτής εργασίας ενώ άφηνε το “προνόμιο” της φορολογικής ασυλίας ή φοροδιαφυγής να το νέμονται οι κρατικοί και κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες.