Και βέβαια, βρισκόμαστε ακόμη στα αρχικά στάδια της παγκοσμιοποιήσεως. Στο εσωτερικό πολλών οικονομιών η διείσδυση της νέας εποχής αντιμετωπίζει σημαντικές δυσκολίες. Η ταχεία ανάπτυξη στις μεγάλες οικονομίες όπως η Κίνα και η Ινδία λαμβάνει χώρα κυρίως στις αναπτυγμένες παραθαλάσσιες περιοχές αυτών των χωρών, ενώ στην ενδοχώρα τους ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού επωφελείται ελάχιστα μέχρι σήμερα από τις ευκαιρίες που προσφέρει η ανάπτυξη. Επίσης, οι διάφορες αναχρονιστικές νοοτροπίες που αναπτύχθηκαν σε πολλές χώρες στη σύγχρονη μεταπολεμική περίοδο, εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να θέτουν εμπόδια στις προσπάθειες αυτών των χωρών να ξεφύγουν από τη μιζέρια και να αναγνωρίσουν τις μεγάλες ευκαιρίες που τους προσφέρει ο νέος κόσμος. Νοοτροπίες αυτής της λογικής είναι, π.χ., οι ακόλουθες: α) Το να εξακολουθούμε να αναμένουμε τα πάντα (απασχόληση, εκπαίδευση, υγεία, σύνταξη, συγκοινωνίες, καθαριότητα, διασκέδαση, αποζημίωση και προφύλαξη από τις πλημμύρες, τις πυρκαϊές και τους σεισμούς, καθαρές παραλίες και καταπράσινα πάρκα, κ.ά.) από το κράτος, πιστεύοντας μάλιστα ότι αυτά μας παρέχονται «δωρεάν» ενώ τα πληρώνουμε με το παραπάνω. β) Το να επιδιώκουμε οτιδήποτε, όχι επειδή το δικαιούμαστε και το αξίζουμε ή επειδή πληρώνουμε για αυτό, αλλά επειδή έχουμε τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση που μπορεί να μας το εξασφαλίσει. γ) Το να επιδιώκουμε την εξίσωση του μισθού μας με εκείνον του πλούσιου γείτονα ή με εκείνον των ανεπτυγμένων κρατών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (ΕΕ), αδιαφορώντας για το ότι οι διαφορές στους μισθούς δεν είναι αυθαίρετες αλλά ενσωματώνουν διαφορές στην αξιολόγηση και την παραγωγικότητα των εργαζομένων, καθώς και στην παραγωγική δυναμικότητα των οικονομιών σε χρήσιμα προϊόντα και υπηρεσίες. Όμως, παρά τον λανθάνοντα κρατισμό και τις αγκυλώσεις που εξακολουθούν να υπάρχουν, τίποτε δεν μπορεί τώρα να αντιστρέψει το γεγονός ότι εκατοντάδες εκατομμύρια κόσμου στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, που ζούσαν στην ανέχεια και στην πείνα πριν από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, σήμερα απολαμβάνουν σημαντικά αυξημένα αγαθά και εισοδήματα στα πλαίσια του ενιαίου κόσμου.

Γενικά, οι εξελίξεις «κλειδιά» της εποχής μας που εξαφανίζουν τις αποστάσεις και τα πάσης φύσεως εμπόδια στο παγκόσμιο εμπόριο αγαθών και υπηρεσιών και συμβάλλουν στην παγκοσμιοποίηση είναι οι ακόλουθες:

α) Οι εκτεταμένες μεταρρυθμίσεις στην λειτουργία των οικονομιών που έλαβαν χώρα στο Ην. Βασίλειο από το 1979 και στις ΗΠΑ στη δεκαετία του 1980 που σηματοδότησαν την έναρξη της νέας εποχής των αποκρατικοποιήσεων και του δραστικού περιορισμού της παρεμβατικότητας της οικονομικής πολιτικής, με ουσιαστική ενίσχυση των μηχανισμών της αγοράς. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές επεκτάθηκαν ταχέως σε όλες τις ανεπτυγμένες και αναπτυσσόμενες οικονομίες και συνέβαλαν στην έξοδό τους από το φάσμα του στασιμοπληθωρισμού, στο οποίο είχαν οδηγηθεί με το σύστημα των κεντρικά ελεγχόμενων οικονομιών που εφήρμοζαν στην προηγούμενη μεταπολεμική περίοδο. Οδήγησαν δε στην εντυπωσιακή αναπτυξιακή πορεία της παγκόσμιας οικονομίας στις δεκαετίες του 1990 και του 2000. Ορόσημο, βέβαια, αποτελεί και η μετατροπή των κεντρικά κατευθυνόμενων σοσιαλιστικών οικονομιών σε οικονομίες αγοράς και το άνοιγμά τους στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, με έναρξη αυτής της διαδικασίας το 1989, με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Η διαδικασία της παγκοσμιοποιήσεως επιταχύνθηκε στη δεκαετία του 1990, με τη σταδιακή εξυγίανση και ενσωμάτωση στην παγκόσμια οικονομία των πρώην σοσιαλιστικών χωρών και με την ουσιαστική απελευθέρωση του διεθνούς εμπορίου αγαθών και υπηρεσιών σε όλες τις περιοχές του κόσμου. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 άρχισε το άνοιγμα της Ινδίας και άλλων αναδυόμενων αγορών στον παγκόσμιο ανταγωνισμό με απελευθέρωση των οικονομιών αυτών των χωρών από τον εκτεταμένο κρατικό παρεμβατισμό, ενώ από 1.1.2001 πραγματοποιήθηκε η ένταξη της Κίνας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ).

β) Η επικέντρωση της μακροοικονομικής πολιτικής στην εξασφάλιση της νομισματικής και συναλλαγματικής σταθερότητας, με ταυτόχρονη πλήρη απελευθέρωση των διεθνών ροών κεφαλαίων, ανάπτυξη των παγκόσμιων αγορών χρήματος, συναλλάγματος και ομολόγων και ενίσχυση της τάσεως ενοποιήσεως των κεφαλαιαγορών σε παγκόσμιο επίπεδο. Στα ανωτέρω συνέβαλε η εκρηκτική ανάπτυξη και σύγκλιση των τεχνολογιών των τηλεπικοινωνιών και της πληροφορικής που με τη σειρά τους συνέβαλαν στη δημιουργία και ανάπτυξη του διαδικτύου και των διατραπεζικών συστημάτων πληρωμών και διαπραγματεύσεως ομολόγων και μετοχών με παγκόσμια εμβέλεια, που αποτελούν σήμερα τους βασικούς μηχανισμούς λειτουργίας των παγκόσμιων αγορών και του ενιαίου κόσμου.

γ) Η ταχεία ανάπτυξη της μικρο και νανοτεχνολογίας, της ψηφιακής τεχνολογίας, των μικρο-επεξεργαστών και των ηλεκτρονικών υπολογιστών (Η/Υ), των τηλεπικοινωνιακών εταιριών αναπτύξεως δορυφορικών συνδέσεων και δικτύων οπτικών ινών τόσο στην κάθε χώρα όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Δημιουργήθηκε έτσι η υποδομή για την ανάπτυξη των εταιριών του διαδικτύου (dot.com) και των τεχνολογιών του γρήγορου Internet (κυρίως του ADSL) που παρέχουν σήμερα εξαιρετικά μεγάλες ταχύτητες λήψεως και μεταβιβάσεως δεδομένων, με αποκορύφωμα την ταχεία ανάπτυξη στην τρέχουσα περίοδο των ευρυζωνικών συνδέσεων μέσω δικτύων οπτικών ινών που φθάνουν μέχρι την κατοικία του χρήστη (συνδέσεις fiber to the home ή, FTTH). Η ταχεία αύξηση των ηλεκτρονικών διασυνδέσεων μεταξύ χωρών, επιχειρήσεων και ατόμων συνέβαλε στην ανάπτυξη των παγκόσμιων αγορών αγαθών και υπηρεσιών, χρήματος, συναλλάγματος, ομολόγων και μετοχών και αποτελεί το βασικό μηχανισμό ενοποιήσεως των αγορών και των ίδιων των κοινωνιών σε παγκόσμιο επίπεδο.

Στις ανωτέρω νέες συνθήκες λειτουργίας της παγκόσμιας οικονομίας:

Τα άτομα ως εργαζόμενοι (εξειδικευμένοι ή ανειδίκευτοι, διοικητικά στελέχη ή κατώτερο προσωπικό, δημόσιοι ή ιδιωτικοί υπάλληλοι, πολιτικοί μηχανικοί ή απλοί οικοδόμοι, ιατροί ή νοσηλευτικό προσωπικό, δημοσιογράφοι ή σχολιαστές, δάσκαλοι ή καθηγητές πανεπιστημίου) ή ως καταναλωτές, ευρίσκονται όλο και περισσότερο στο επίκεντρο της συνεργασίας και του ανταγωνισμού. Οι κοινωνίες που επωφελούνται από τις ευκαιρίες που προσφέρονται στον σημερινό κόσμο είναι εκείνες των οποίων οι πολίτες – εργαζόμενοι έχουν ως κύριο στόχο τη δημιουργία αξίας, δηλαδή να παράγουν-προσφέρουν προϊόντα (αγαθά και υπηρεσίες) που είναι χρήσιμα ώστε τα χρηματοοικονομικά οφέλη από αυτή τη δραστηριότητα να έρχονται ως φυσικό αποτέλεσμα των προσπαθειών τους. Αντίθετα, οι κοινωνίες που μένουν πίσω είναι εκείνες στις οποίες οι εργαζόμενοι, παρακινούμενοι από τα ισχύοντα συνδικαλιστικά και πολιτικά συστήματα, φαίνεται να επιδιώκουν πρωτίστως την εξασφάλιση μιας θέσεως εργασίας στην οποία να ισχύει η μονιμότητα της απασχολήσεως ανεξαρτήτως αναγκαιότητας (αξιολογήσεως, αποδόσεως), και στη συνέχεια τη μεγιστοποίηση των αυξήσεων των αποδοχών τους ανεξαρτήτως της αξίας που δημιουργούν. Για παράδειγμα, πως μπορεί να δικαιολογηθεί η αύξηση κατά 26 χιλ. άτομα, στα 503 χιλ. άτομα, του προσωπικού του ελληνικού Δημοσίου στην περίοδο Ιουλίου 2005-Ιουνίου 2007, δηλαδή σε μία περίοδο που υποτίθεται ότι το Δημόσιο αφενός συρρικνώνεται και αφετέρου μηχανοργανώνεται με γρήγορο ρυθμό;

Οι επιχειρήσεις από την πλευρά τους διαθέτουν σήμερα αυξημένες δυνατότητες για να αποφασίσουν τον τόπο εγκαταστάσεως των παραγωγικών δραστηριοτήτων τους, λαμβάνοντας υπόψη τη διαθεσιμότητα και το κόστος των συντελεστών της παραγωγής και ιδιαίτερα της εργασίας (εξειδικευμένης και ανειδίκευτης), αλλά και της φορολογικής επιβαρύνσεώς τους σε κάθε περιοχή, ανεξαρτήτως του τόπου εγκαταστάσεως της κεντρικής διοικήσεως της επιχειρήσεως. Οι κοινωνίες που επωφελούνται από τις ευκαιρίες αναπτύξεως στον σημερινό ενιαίο κόσμο είναι εκείνες που κατανοούν την σπουδαιότητα της δημιουργίας ενός οικονομικού περιβάλλοντος κατάλληλου για την προσέλκυση επενδύσεων από εγχώριες και ξένες επιχειρήσεις ιδιαίτερα στους τομείς που η κάθε χώρα κατέχει ουσιαστικά συγκριτικά πλεονεκτήματα. Αντιθέτως, οι κοινωνίες που βλέπουν τις παραγωγικές επιχειρήσεις να τις εγκαταλείπουν και την ανεργία (και μάλιστα τη μακροχρόνια ανεργία και την ανεργία των νέων) να αυξάνεται επικίνδυνα, είναι εκείνες που θεωρούν ότι μπορούν να συνεχίσουν να λειτουργούν στον νέο κόσμο: α) με ανύπαρκτη ελαστικότητα στην αγορά εργασίας τους και με αυξήσεις μισθών πολύ υψηλότερες από τις αντίστοιχες αυξήσεις στις ανταγωνίστριες χώρες και μάλιστα σε περιόδους μεγάλης ανατιμήσεως του εγχώριου νομίσματος, β) με ένα μεγάλο αριθμό επαγγελματικών τάξεων που εξακολουθούν να λειτουργούν ως κλειστά επαγγέλματα, προστατευμένα από τον ανταγωνισμό, παρά τον έντονο ανταγωνισμό που αντιμετωπίζουν ήδη οι κλάδοι της οικονομίας που παράγουν διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα, και γ) με Σύστημα Κοινωνικών Ασφαλίσεων, όπου το κράτος, μέσω πολυάριθμων επιμέρους Ταμείων, αναλαμβάνει δυσβάστακτες συνταξιοδοτικές υποχρεώσεις για τα επόμενα έτη (που προκύπτουν από την εφαρμογή εξωπραγματικών παραμέτρων προσδιορισμού των εισφορών και παροχών του συστήματος και την ταχεία γήρανση του πληθυσμού), χωρίς ουσιαστικές συνταξιοδοτικές αποταμιεύσεις.