Ευρετήριο Άρθρου
Το Πακιστάν και η Δύση
Το Πακιστάν και η Δύση
Το Πακιστάν και η Δύση
Το Πακιστάν και η Δύση
Όλες οι Σελίδες

 

Η συνταγή Ahmad για την αντίσταση στην υποταγή των ΗΠΑ είναι παρόμοια με συνταγές άλλων ισλαμιστικών ομάδων: Η μουσουλμανική Ummah (η παγκόσμια κοινότητα των πιστών) πρέπει να καθαρίσει τις τάξεις της και να γίνει μια ομοιογενής κοινότητα που θα δυνηθεί να κινητοποιηθεί κατά της Αμερικανικής-σιωνιστικής-ινδουιστής συνομωσίας. Ο Ahmad τονίζει επίσης τον ειδικό ρόλο του Πακιστάν στην παρούσα ισλαμική αναγέννηση. Καθώς είναι η μόνη μουσουλμανική χώρα με πυρηνικό δυναμικό, το Πακιστάν πρέπει να επεκτείνει τη συνεργασία του με το Ιράν, την Κίνα, καθώς και άλλα έθνη που επιθυμούν να αντιταχθούν στην ηγεμονία των ΗΠΑ. Στην πραγματικότητα ο Ahmad συμβουλεύει τους ισλαμιστές να ανατρέψουν το λάθος που έκαναν κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, όταν συντάχθηκαν με τη Δύση εναντίον ενός άθεου κομμουνισμό στο Αφγανιστάν. Η αλαζονεία και η θριαμβολογία των «Αμερικανών ιμπεριαλιστών» απαιτεί το κλείσιμο των τάξεων μεταξύ όλων των πολεμίων τους. Κατά ειρωνικό τρόπο, τα επιχειρήματα Ahmad για μια προτεινόμενη συμμαχία μεταξύ του Ισλαμικού κόσμου και της Κίνας συμπορεύονται με τις προβλέψεις του Huntington σχετικά με τη σύγκρουση των πολιτισμών, στη διατριβή του αναφορικά με μια ενδεχόμενη «Σινο-ισλαμική συμμαχία» εναντίον της Δύσης.

Οι Deobandis

Σε αντίθεση με τη Jamaat-e-Islami, οι ομάδες Deobandi της Νότιας Ασίας δεν έχουν ως αφετηρία ένα πολιτικό κίνημα. Η κίνηση παίρνει το όνομά της από ένα
παραδοσιακό μεντρεσέ που ιδρύθηκε το 1867 στη βόρεια ινδική πόλη Deoband. Ο ιδρυτής της σχολής, Maulana Qasim Nanotvi, ενδιαφερόταν για το πεπρωμένο των μουσουλμάνων της Ινδίας, που αφορούσε την υιοθέτηση και την αποδοχή μιας δυτικότροπης συμπεριφοράς. Ο μεντρεσές, ως εκ τούτου, σηματοδότησε την αρχή ενός κινήματος εμμονής σε ένα παραδοσιακό θρησκευτικό τρόπο ζωής. Οι Deobandis ερμηνεύουν την πτώση των ισλαμικών κοινωνιών από την άποψη ότι έχουν παρασυρθεί από τον ανήθικο και υλιστικό μανδύα του εκδυτικισμού. Σύμφωνα με αυτούς, οι μουσουλμάνοι έχουν χάσει τις ευλογίες του Αλλάχ, επειδή έχουν αποκλίνει από την αρχική διδασκαλία του Προφήτη Μωάμεθ και τους αγνούς

τρόπους των πρώτων οπαδών του.

Η παράδοση Deoband ήταν εξαιρετικά εχθρική προς τη βρετανική κυριαρχία και δεσμεύεται στην κατά γράμμα και αυστηρή ερμηνεία του Ισλάμ. Αντί της διοργάνωσης για πολιτική δράση, οι Deobandis αρχικά επικεντρώθηκαν στην ίδρυση μεντρεσέδων. Κατά τη διάρκεια του αγώνα για ανεξαρτησία από τη βρετανική κυριαρχία, οι Deobandis ήταν κατανεμημένοι μεταξύ εκείνων που υποστήριξαν το Εθνικό Κογκρέσο του Γκάντι λόγω της εχθρότητας τους προς στους βρετανούς και

αυτών που υποστήριζαν τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου Πακιστάν.

Μετά τη δημιουργία του Πακιστάν, οι Deobandis επέκτειναν τον έλεγχο τους στο παραδοσιακό θρησκευτικό σύστημα εκπαίδευσης και υποστήριξαν ότι η πρώτη υποχρέωση ενός μουσουλμάνου είναι προς τη θρησκεία του, και μετά στη χώρα της οποίας είναι πολίτης ή κάτοικος. Με την πάροδο του χρόνου, οι Deobandis του Πακιστάν επέμεναν ότι οι μουσουλμάνοι πρέπει να αναγνωρίζουν μόνο τα θρησκευτικά σύνορα της Ummah (δηλαδή της αδελφότητας) και όχι τα εθνικά σύνορα. Το τζιχάντ ήταν πάντα στο επίκεντρο της σκέψης των Deobandi και Deobandi μελετητές ενέπνευσαν και συμμετείχαν σε μαχητικές εκστρατείες κατά της βρετανικής κυριαρχίας στο τέλος του δέκατου ένατου και στις αρχές του εικοστού. Τα τελευταία χρόνια, Deobandi κληρικοί (ουλεμάδες) διατύπωσαν το τζιχάντ ως ιερό δικαίωμα και υποχρέωση, και ενθάρρυναν τους οπαδούς τους να οδεύσουν σε οποιαδήποτε χώρα να διεξάγουν τζιχάντ για την προστασία του μουσουλμάνων της χώρας αυτής.

Οι Deobandis απέκτησαν σημαντική δύναμη κατά τη διάρκεια του αντί-σοβιετικού αφγανικού τζιχάντ, ειδικά επειδή ο στρατηγός Ziaul Haq ενθάρρυνε την ίδρυση μεντρεσέδων για τους Αφγανούς πρόσφυγες, καθώς και Πακιστανούς. Οι περισσότεροι από τους νέους μεντρεσέδες ακολούθησαν το πρότυπο Deoband και είχαν εκπαιδευτικούς Deobandi. Η επιρροή του κινήματος κορυφώθηκε όταν οι ταλιμπάν, οι ίδιοι οι μαθητές των μεντρεσέδων Deobandi στο Πακιστάν, ανέλαβαν την εξουσία στο Αφγανιστάν. Η αφγανική τζιχάντ έφερε τέλος στην προηγούμενη απομόνωση των οπαδών της παράδοσης Deobandi, συνδέοντας τους με τα παγκόσμια ισλαμικά κινήματα. Ομάδες όπως η Harkatul-Jihas-al-Islami (Κίνημα για το Ισλαμικό Τζιχάντ), που γεννήθηκαν κατά τη διάρκεια της πολέμου του Αφγανιστάν για να βοηθήσουν τη στρατολόγηση και τα ιδεολογικά κίνητρα των Αφγανών προσφύγων χωρικών δημιούργησαν μιαν ευρύτερη παρουσία στο Πακιστάν, και αργότερα στο Κασμίρ. Μόλις το τζιχάντ επεκτάθηκε στο Κασμίρ, αρκετές μαχητικές ομάδες Deobandi εμφανίστηκαν στη σκηνή με την αρχική βοήθεια των πακιστανικών υπηρεσιών πληροφοριών.

Εκτός από την Harkatul-Jihas-al-Islami, γνωστές οργανώσεις Deobandi περιλαμβάνουν την Harkat ul-Ansar (Κινήματα των Οπαδών της Πίστης), η οποία άλλαξε τον τίτλο της σε Harkat ul-Μujahideen (Κίνημα Ιερών Πολεμιστών) αφότου κηρύχθηκε τρομοκρατική οργάνωση από τις Ηνωμένες Πολιτείες για τη συμμετοχή της στην απαγωγή δυτικών τουριστών στο Κασμίρ. Ο ιδρυτής της Harkat ul-Ansar και Harkat- ul-Μujahideen, Fazlur Rehman Khalil, ήταν ένας από τους υπογράφοντες της φετβά[iv] του Οσάμα μπιν Λάντεν να κηρύξει τον πόλεμο εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Khalil συνεργάστηκε στενά με τις πακιστανικές μυστικές πληροφορίες, και μέχρι πρόσφατα, συνέχισε να οδηγεί τις ομάδες τζιχάντ μετά την αλλαγή ονόματος αφού η προηγούμενη ονομασία εμφανίστηκε στον κατάλογο των παγκόσμιων τρομοκρατικών οργανώσεων. Ανακοίνωσε «συνταξιοδότησή» του τον Ιανουάριο του 2005, και παρέδωσε τη σκυτάλη της ηγεσίας σε λιγότερο γνωστούς οπαδούς.

H Harkat ul-Μujahideen είχε εμπλακεί σε αεροπειρατείες ενός αεροσκάφους της Indian Airlines το 1999 και εξασφάλισε την απελευθέρωση ενός από τους κύριους ιδεολόγους της οργάνωσης του Maulana Mashoud Azhar από ινδική φυλακή. Μετά την απελευθέρωσή του o Azhar σχημάτισε την οργάνωση Jaish-e-Muhammad (Στρατός του Μωάμεθ), η οποία εμπλέκεται στη δολοφονία του δημοσιογράφου της Wall Street Journal, Daniel Pearl και επιθέσεις αυτοκτονίας υψηλού προφίλ στη νομοθετική συνέλευση του Κασμίρ και στο ινδικό κοινοβούλιο το 2001- λίγες ημέρες μετά τις επιθέσεις της 9^ης Σεπτεμβρίου στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Jaish-e-Muhammad συμμετείχε σε διάφορες επιθέσεις σε εκκλησίες στο Πακιστάν καθώς και σε απόπειρες δολοφονίας κατά του στρατιωτικού ηγέτη του Πακιστάν, στρατηγού Pervez Musharraf.

Η ιδεολογία των διαφόρων ομάδων Deobandi γα το τζιχάντ εξηγείται, μεταξύ άλλων, σε τρία βιβλία του Mashoud Azhar: Ma'arka (Ο Αγώνας), Faza'il Jihad (Η αρετή του τζιχάντ) και Tuhfa-e-Saadat (Το Χάρισμα της Αρετής) το Faza'il Jihad είναι μετάφραση του Azhar ενός έργου του δέκατου τρίτου αιώνα, ενός κλασικού κείμενου για το τζιχάντ από τον Ibn Nahhas. Το βιβλίο αποδίδει με ρομαντικό τρόπο το τζιχάντ με ένα κάπως αισθησιακό τρόπο σχετικά με τα οφέλη που αναμένουν τον Mujahid (πολεμιστή του Ισλάμ) σε μιαν άλλη ζωή. Το γεγονός ότι διαφορετικές εκδόσεις του βιβλίου του Ibn Nahhas έχουν βρεθεί σε κυκλοφορία μεταξύ ομάδων του τζιχάντ, από το ισλαμικό κίνημα του Ουζμπεκιστάν έως το κίνημα Jemaah Islamiyah στην Ινδονησία, φαίνεται να δείχνουν ότι αυτό είναι το ευνοημένο κείμενο της αλ-Κάιντα που συνδέεται με τζιχαντικές κινήσεις.

Πιο σύγχρονη λογοτεχνία των Deobandi για το τζιχάντ ανιχνεύει το ιστορικό των μουσουλμανικών παραπόνων. Σύμφωνα με την άποψη αυτή ο κόσμος, όπως διαμορφώθηκε κατά τους τελευταίους δύο αιώνες είναι δυσμενής για τους μουσουλμάνους. Η Παλαιστίνη έχει καταληφθεί από τους Σιωνιστές, το Κασμίρ από την Ινδία, η Τσετσενία έχει καταβροχθιστεί από τη Ρωσία, καθώς και τα Μουσουλμανικά σουλτανάτα στις νότιες Φιλιππίνες έχουν υποταχθεί στους καθολικούς της Μανίλα. Η μάχη, σε κάθε περίπτωση, ανεξάρτητα από τα πολιτικά ζητήματα, είναι ένας αγώνας των μουσουλμάνων κατά των μη μουσουλμάνων. Το μειονέκτημα των μουσουλμάνων προέρχεται από την έλλειψη αποτελεσματικής

στρατιωτικής δύναμης. «Κάθε μουσουλμάνος πρέπει απλά στραφεί στο Θεό» είναι η θεραπεία για αυτή την ανισορροπία, σύμφωνα με Maulana Masood Azhar, στον πρόλογο του τρίτου βιβλίου του, «το Δώρο της Αρετής». Η βασική επιχειρηματολογία κάθε ενός από τα βιβλία του Azhar, φαίνεται να είναι ότι το πουριτανικό Ισλάμ αντιμετωπίζει εξαφάνιση στα χέρια μιας ανερχόμενης κοσμικής κουλτούρας, ακριβώς όπως η νεοσύστατη θρησκεία του Ισλάμ αμφισβητήθηκε από τους άπιστους στις πρώτες ημέρες της κατά τον έβδομο αιώνα μ.Χ. Το βιβλίο Αγώνας είναι γραμμένο ως μια πρόσκληση νεαρών μουσουλμάνων να ενταχθούν στην Jaish-e-Mohammad, πλήρες ενθαρρυντικών ανεκδότων από την πρώιμη ιστορία του Ισλάμ. Ο Προφήτης Μωάμεθ αναγκάστηκε να πολεμήσει αυτούς που προσπάθησαν να εξαλείψουν το Ισλάμ, όπως και οι πρώτοι ακόλουθοι του. Για να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους, οι Deobandi τζιχαντιστές υποστηρίζουν ότι οι μουσουλμάνοι πρέπει να πολεμούν με παρόμοιο τρόπο. Το επιχείρημα της Azhar για πόλεμο με την Ινδία στο Κασμίρ έχει τις ρίζες του στα ίδια θεολογικά επιχειρήματα που ο Οσάμα Μπιν Λάντεν ανέφερε στις δηλώσεις του για τον πόλεμο εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών. Η παρουσία του ινδικού στρατού στο Κασμίρ παραβιάζει την κυριαρχία των μουσουλμάνων στο έδαφος τους υποστηρίζει ο Azhar. O Μπιν Λάντεν αγανακτεί με τις Ηνωμένες Πολιτείες, επειδή τα στρατεύματά τους μολύνουν την ιερό γη της Σαουδικής Αραβίας. Ο Azhar εκφράζει το σεβασμό του για τον Μπιν Λάντεν, εν μέρει από κοινές πεποιθήσεις και εν μέρει επειδή ο Μπιν Λάντεν έχει χρηματοδοτήσει με δικό του κληρονομημένο πλούτο το τζιχάντ. Για τον Azhar, ο αγώνας για την κυριαρχία είναι επίσης ένας υπαρξιακός αγώνας για τους μουσουλμάνους. "Υποταγή και δουλεία ζημιώνουν την πίστη και τη θρησκεία μας», γράφει στον Αγώνα. Κατά την άποψή του, το Ισλάμ κινδυνεύει να αποσαρθρωθεί ως ένα σύστημα πεποιθήσεων αν δεν είναι πολιτικά ανερχόμενο. «Η μείωση των μουσουλμάνων» ένας από τους συντρόφους του υποστηρίζει, «ξεκίνησε με την εξασθένιση του πνεύματος του

τζιχάντ και των θυσιών».

Οι Wahhabis ή Ahle-Hadith

Η πιο σημαντική ομάδα τζιχάντ της φιλοσοφίας Wahhabi είναι η Lashkar-e-
Taiba (Ο Στρατός των Αγνών) που ιδρύθηκε το 1989 από τον Hafiz Muhammad Saeed. Υποστηρίζεται με χρήματα της Σαουδικής Αραβίας και προστατεύεται από τις πακιστανικές μυστικές υπηρεσίες. Η Lashkar-e-Taiba έγινε η στρατιωτική πτέρυγα της Markaz al-Dawa Wal-Irshad (Κέντρο Πρόσκλησης για τη Δικαιοσύνη). Ο Saeed δημιούργησε μια μεγάλη πανεπιστημιούπολη και εγκαταστάσεις κατάρτισης στην Muridke, έξω από την πακιστανική μητρόπολη της Λαχώρης .Η Lashkar-e-Taiba έχει υιοθετήσει μια μαξιμαλιστική ατζέντα για το παγκόσμιο τζιχάντ αν και οι
δραστηριότητές της μέχρι σήμερα έχουν περιοριστεί στο Κασμίρ. Η ομάδα δικαιολογεί την ιδεολογία της επί της βάσης του στίχου του Κορανίου που λέει, «Είστε υποχρεωμένοι να μάχεστε έστω και αν είναι κάτι που δεν σας αρέσει»(2:216). Προβάλλοντας την εντολή αυτή η ομάδα ορίζει τις πολλές περιπτώσεις για τις οποίες

υπάρχει επιταγή διεξαγωγής τζιχάντ. Για παράδειγμα, ένα δημοσίευμα της Markaz al-Dawa Wal-Irshad με τίτλο Hum Jihaad Kyun Kar Hain rahe? (Γιατί ο ιερός πόλεμος;), δηλώνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ισραήλ και η Ινδία είναι υπαρξιακοί εχθροί του Ισλάμ. Παραθέτει οκτώ λόγους για τους οποίους είναι επιβεβλημένο το τζιχάντ:

1) Να εξαλείψει το κακό και να διευκολύνει τη μεταστροφή στο Ισλάμ και στην

πρακτική του.

2) Να διασφαλιστεί η υπεροχή του Ισλάμ.

3) Να αναγκάσει μη-μουσουλμάνους να πληρώνουν jizya (φόρος που πληρώνουν οι

μη- μουσουλμάνοι για προστασία από μουσουλμάνο άρχοντα).

4) Να βοηθήσει τους αδύναμους και ανίσχυρους.

5) Να εκδικηθεί το αίμα των μουσουλμάνων σκοτώθηκαν από άπιστους.

6) Να τιμωρήσει τους εχθρούς για την αθέτηση των υποσχέσεων και των συνθηκών

7) Να υπερασπισθεί ένα μουσουλμανικό κράτος και

8) Να απελευθερώσει μουσουλμανικά εδάφη υπό μη μουσουλμανικής κατοχής.

Ο κατάλογος από μόνος του αρκεί να δικαιολογήσει μιαν εικονική κατάσταση ενός μόνιμου τζιχάντ. "Έχουν όλα τα εμπόδια για την τήρηση της πίστης στον κόσμο, αφαιρεθεί;" ο ανώνυμος συγγραφέας ρωτάει ρητορικά, προσθέτοντας ότι οι μη- μουσουλμανική κυριαρχία του παγκοσμίου συστήματος καθιστά αναγκαίο το τζιχάντ. "Είναι η τρέχουσα παγκόσμια τάξη εκείνη των kafir (των απίστων) ή των μουσουλμάνων; Είναι το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, σύμφωνο προς τη βούληση του Αλλάχ, η οποία απαιτεί την απαγόρευση του τόκου και της τοκογλυφίας;» Το τζιχάντ περιγράφεται ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη διασφάλιση της υπεροχής του Ισλάμ και τη δημιουργία συνθηκών σύμφωνα με τις οποίες οι μη-μουσουλμάνοι θα πρέπει είτε να εξισλαμιστούν ή να καταβάλουν jizya. Επιπλέον, όλες οι μεγάλες δυνάμεις έχουν παραβιάσει τις δεσμεύσεις τους προς τους μουσουλμάνους κατά τον ένα ή άλλο τρόπο, γι αυτό πρέπει να τιμωρηθούν, συνεχίζει το επιχείρημα. «Είναι οι μουσουλμάνοι που υπέστησαν κακομεταχείριση σε όλο τον κόσμο; Δεν είναι οι αδύνατοι μουσουλμάνοι άνδρες, γυναίκες και παιδιά που κάνουν έκκληση για βοήθεια ενάντια στην καταπίεση από την Ινδία, το Κασμίρ, τις Φιλιππίνες, την Τσετσενία, τη Ρωσία, την Κίνα, τη Βοσνία και από πολλά άλλα μέρη του κόσμου; ...οι μουσουλμάνοι της Βιρμανίας είναι υπό επίθεση από Βουδιστές, οι οποίοι τους έχουν εκδιώξει από τα σπίτια τους ... Το Ισραήλ έχει διαπεράσει το

στιλέτο της ύπαρξής του στην καρδιά των Αράβων».

Το κίνημα Markaz / Lashkar / Jamaat ul-Dawa ερμηνεύει τα μουσουλμανικά εδάφη υπό μη-μουσουλμανική κατοχή υπό μια ευρύτερη έννοια. "Μουσουλμάνοι κυβέρνησαν Ανδαλουσία (Ισπανία) για τα 800 χρόνια, αλλά εξαλείφτηκαν μέχρι τον τελευταίο άνδρα. Οι Χριστιανοί τώρα κυβερνούν (την Ισπανία) και πρέπει να την

αρπάξουμε πάλι πίσω από αυτούς. Όλη η Ινδία, συμπεριλαμβανομένων των Κασμίρ, Hyderabad, Ασσάμ, Νεπάλ, τη Βιρμανία, Μπιχάρ και Junagadh ήταν μέρος της αυτοκρατορίας των μουσουλμάνων που χάθηκε γιατί οι μουσουλμάνοι παραιτήθηκαν του τζιχάντ. Η Παλαιστίνη είναι κατεχόμενη από τους Εβραίους. Η Ιερά Qibla-e-Awwal (Πρώτο Κέντρο Προσευχής) στην Ιερουσαλήμ είναι υπό εβραϊκό έλεγχο. Αρκετές χώρες, όπως η Βουλγαρία, η Ουγγαρία, η Κύπρος, η Σικελία, η Αιθιοπία, το ρωσικό και κινεζικό Τουρκεστάν ήταν μουσουλμανικά εδάφη και είναι καθήκον μας να τα πάρουμε πίσω από τους απίστους. Ακόμη και τμήματα της Γαλλίας φθάνοντας τα 90 χιλιόμετρα έξω από το Παρίσι και ορισμένα δάση και βουνά της Ελβετίας ήταν το σπίτι των μουσουλμάνων μουτζαχεντίν αλλά τώρα είναι υπό την κατοχή των απίστων».

Ορισμένα από τα επιχειρήματα και οι ισχυρισμοί μπορεί να φαίνονται ιστορικά ανακριβείς ή πρακτικά αδύνατοι, αλλά αυτό δε θα αποτρέψει μια στενά δεμένη τζιχαντική ομάδα από τη συγκέντρωση κεφαλαίων, την οργάνωση και στελέχωση μαχητών ή τρομοκρατών κατά την επιδίωξη ενός ευρέως οριζόμενου παγκόσμιου τζιχάντ με στόχο την αναβίωση και υπεροχή του Ισλάμ και την ενδεχόμενη

παγκόσμια κυριαρχία.

Πηγές:

 

• Institute of Conflict Management
• BBC News
• Carnegie Endowment Organization
• Council of Foreign Relations (U.S.A.)