Η διεθνής εμπειρία αλλά και η οικονομική θεωρία, μας βεβαιώνουν πως παρά τη σπανιότητα αυτών των φαινομένων είναι διαθέσιμο ένα εργαλείο με τη χρήση του οποίου μπορεί να αντιμετωπιστεί η κατάσταση. Το εργαλείο αυτό είναι οι συναλλαγματικές ισοτιμίες. Όταν μια ανοικτή οικονομία κατατρύχεται από τέτοιου είδους ασύμμετρες διαταραχές, η κυβέρνηση της χώρας μπορεί να χρησιμοποιήσει την ονομαστική αξία του νομίσματος της για να πυροδοτήσει ένα μηχανισμό που μπορεί να σπάσει τον φαύλο κύκλο της υπανάπτυξης. Να υποτιμήσει ή ανατιμήσει το νόμισμα της επηρεάζοντας θετικά τις σχέσεις επιπέδου τιμών, ισοζυγίου πληρωμών και εισοδήματος. Η ελληνική κυβέρνηση όμως δεν διαθέτει αυτό το δικαίωμα. Η ένταξη της Ελλάδας στην ενιαία νομισματική ευρωπαϊκή περιοχή, το ακύρωσε. Τι απομένει επομένως; Η παράδοση άνευ όρων; Όχι βέβαια. Απομένει ένα ακόμα εργαλείο οικονομικής πολιτικής, όπως υποδεικνύεται, το οποίο καλείται πραγματική εσωτερική ισοτιμία. Το ελληνικό ευρώ θα πρέπει να υποτιμηθεί σε σχέση με τα ανταγωνιστικά, μέσω μιας σταδιακής προσέγγισης κατώτερου επίπεδου τιμών, (διολίσθηση), ή μιας ακαριαίας εφ’ άπαξ διαδικασίας, (υποτίμηση). Και οι δύο διαδικασίες ωθούν την οικονομία να εισέλθει σε περίοδο ύφεσης βραχυχρόνια κατά την οποία τόσο οι αγορές όσο και οι αποδόσεις θα αυξήσουν τις διακυμάνσεις τους. Μεγάλος αριθμός επιχειρήσεων και εργαζομένων θα βρεθούν εκτός αγοράς αυξάνοντας το αποθεματικό «κεφάλαιο» της οικονομίας. Καθώς το αργούν κεφάλαιο και η εργασία θα αυξάνονται θα πέφτουν και οι τιμές τους. Στη δεύτερη φάση οι πολλές αυτές ευκαιρίες θα αξιοποιηθούν από τις επιχειρήσεις που κατάφεραν να κρατηθούν στην αγορά αλλά και από αυτές που ισχυροποιήθηκαν και θα οδηγήσουν την οικονομία στην αφετηρία της ανάκαμψης. Αυτός είναι ένας τρόπος, ένα κλασικό υπόδειγμα, που αντιμετωπίζει τις μορφές παραδοσιακής κρίσης. Είναι όμως κατάλληλος και για την αντιμετώπιση της ελληνικής περίπτωσης; Η απάντηση είναι πως μάλλον δεν είναι γιατί η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει κυκλική κρίση μακροοικονομικών διαταραχών αλλά κρίση παραγωγικής διάρθρωσης. Αυτό σημαίνει πως και αν ακόμα επανέλθει η μακροοικονομική ισορροπία και οι δείκτες της οικονομίας είναι καλύτεροι και από αυτούς της προ κρίσης περιόδου, δεν θα έχουμε επιτύχει τίποτα περισσότερο από μια αναβολή εμφάνισης νέας κρίσης. Και τούτο γιατί αν οι παραγωγικές διαρθρώσεις της οικονομίας μείνουν αμετάβλητες τότε ο οποιοσδήποτε έλεγχος των υπερβολικών εκτροπών τους απλώς θα είναι πρόσκαιρος.

Οι διαρθρωτικές διαταραχές ή ανωμαλίες δεν είναι δυστυχώς μόνο οικονομικές. Αν ήταν τέτοιες θα ήταν σχετικά εύκολο να αντιμετωπιστούν με τη χρήση των παρά πάνω οικονομικών πολιτικών. Είναι και διαταραχές πολιτικού, θεσμικού και κοινωνικού χαρακτήρα. Οι αγορές είναι υποτελείς των κρατικών παρεμβατικών ρυθμίσεων και το κράτος όντας εξαρτώμενο από τις σκοπιμότητες της αναπαραγωγής του υπονομεύει και την ελευθερία των αγορών και την απόδοση της κοινωνίας των πολιτών. Κατάφερε με τον τρόπο αυτό να αυτονομηθεί από τη κοινωνική διαστρωμάτωση, αποτελώντας το ίδιο ιδιαίτερη και ιδιόμορφη κοινωνική σφαίρα. Και επειδή το ίδιο δεν παράγει προσόδους, μέσα από ένα ξεχωριστό θεσμικό δίκτυο, απορροφά συνεχώς οικονομικές αξίες που παράγονται από τη κοινωνική διάταξη. Αυτή η οικονομική απολυταρχικότητα του κράτους δεν είναι ασφαλώς σημερινό φαινόμενο αλλά ανάγεται στο πολύ μακρινό παρελθόν.