Η ΣΤΑΧΤΗ ΤΩΝ ΠΟΥΡΩΝ

Εκτύπωση
Αξιολόγηση Χρήστη: / 0
ΧείριστοΆριστο 


 

     Η ΣΤΑΧΤΗ ΤΩΝ ΠΟΥΡΩΝ

 

Πρωί Δευτέρας, δηλαδή κατά τις δέκα και βάλε, σκάει μύτη ο Υπουργός στο γραφείο του.

Χαμογελαστός, έμπλεος πεποίθησης, σίγουρος, σκορπάει αφειδώς καλημέρες και πειράγματα, δεξιά και αριστερά. Κοστούμι μπλε σκούρο ως συνήθως, καλοπληρωμένο, περιποιημένο μαλί, γυαλισμένο παπούτσι, γραβάτα ασορτί. Διαβαίνει τον προθάλαμο, το θάλαμο, μετά το γραφείο της ιδιαιτέρας του και μπαίνει στο γραφείο του. Όλα στη θέση τους όπως τ’ άφησε τη προηγούμενη ημέρα, άθικτα κι’ απείραχτα. Πριν προλάβει να καθίσει στη παχιά πολυθρόνα του, εισβάλει η ιδιαίτερα του, ο διευθυντής του γραφείου του, ο καφές και τα γαλλικά κρουασάν βουτύρου. Έχουμε και λέμε: τι ωραία που είναι η ζωή, επιτέλους οι κόποι μου δικαιώνονται σκέπτεται, ενώ οι συνεργάτες του απαγγέλουν τις εκκρεμότητες της ημέρας. Από τη μακρινή επαρχιακή πόλη που δικηγορούσε βρέθηκε στη πρωτεύουσα και ό,τι άκουγε και διάβαζε ως στέκια της «καλής αθηναϊκής κοινωνίας» βρίσκονται τώρα στα πόδια του. Επιτέλους κατάφερε να βρεθεί στη πλάτη του κύματος, μετά από σκληρή κομματική δουλειά, είναι αλήθεια, από συνεστιάσεις που οργάνωνε στη περιφέρεια του, από φαγοπότι πολιτικών αντιπάλων στις ταβέρνες με τους συντρόφους, και από σκληρή «κριτική»,  για τα συμφέροντα του λαού, στα λάθη της ηγεσίας. Έτσι όπως πήγε, τελικά ήρθε η αναγνώριση της αξίας του και να τελικά τώρα που μπορεί να παίρνει αποφάσεις για το πανελλήνιο. Αυτή είναι πορεία επιτυχίας και δεν μπορεί παρά φίλοι και κομματικοί αντίπαλοι να τον θεωρούν ηγέτη.

Ως αναγνωρισμένος πολιτικός δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο παρά να χαράξει μια στρατηγική, να φροντίσει το πολιτικό του προφίλ, ίματζ, το λένε εδώ στην Αθήνα, και να στήσει ένα καλό μηχανισμό εξυπηρέτησης των πελατών του / ψηφοφόρων.

Οι μεγάλες εκκρεμότητες της ημέρας που άκουγε να του ανακοινώνονται, αφορούσαν τα αιτήματα των τοπικών  συνεργατών, που τον στήριζαν στην επαρχία του, τις μεταθέσεις και τις προσλήψεις που έπρεπε να κάνει για να βελτιώσει το βιοτικό τους επίπεδο, δυο τρία ραντεβού με μεγαλοσχήμονες κρατικούς επιχειρηματίες που ζήτησαν να τον δουν, μία σύσκεψη με υπηρεσιακούς παράγοντες για κάποια επουσιώδη θέματα, όπως προώθηση επιδομάτων και υπερωριών, μία ανούσια συμμετοχή σε επιτροπή της βουλής, και ευτυχώς σήμερα δεν είχε καμία από εκείνες τις βαρετές κομματικές συνεδριάσεις που ήταν υποχρεωμένος να ακούει τα παράπονα και αιτήματα των συντρόφων του. Και μετά ήταν ελεύθερος να ανηφορίσει προς το GB Corner, ή το Dacapo, με τους άλλους της παρέας για να συνεχίσουν τη πολιτική δράση με λυμένες γραβάτες. Με τι άλλο θα έπρεπε να ασχοληθεί; Η χώρα είχε σηκώσει τον "αυτόματο πιλότο", μιας και οι ευρωπαίοι εταίροι / κουτόφραγκοι, τη δέχθηκαν έστω και με μικρή καθυστέρηση στο ενιαίο νόμισμα, που την οδηγεί ακάθεκτα προς την ευημερία. Τι δηλαδή έπρεπε να πάρει στα σοβαρά, τις επίμονες αιτιάσεις ενός αντιπαθητικού νεαρού συμβούλου του, που του φόρεσαν κομματικό καπέλο, για κάποιες διαρθρωτικές προσαρμογές που έπρεπε επειγόντως να γίνουν για τη βελτίωση της ελληνικής ανταγωνιστικότητας, για τη μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων που διόγκωναν το χρέος, για τον αναπτυξιακό σχεδιασμό που όφειλε να εκπονήσει η κυβέρνηση ή για την αντιμετώπιση των περιφερειακών και εισοδηματικών ανισοτήτων που έπρεπε να σμικρύνουν. Ο άνθρωπος αυτός δεν ήξερε τι του γινόταν. Όλα αυτά θα έπαιρναν χρόνο, θα είχαν πολιτικό (κομματικό) κόστος, θα έχαναν τις εκλογές και τις θέσεις τους, θα έβαζαν φρένο στη καλοπέραση και τη κατανάλωση του ψηφοφόρου. Δεν μπορούσε να αντιληφθεί τη βλακεία του ο ίδιος και θα έπρεπε αυτός, κοτζάμ υπουργός, να ανοίξει και διάλογο μαζί του. Ε όχι! Του κτυπούσε συγκαταβατικά τον ώμο, του έλεγε πως έχει απόλυτο δίκιο, όπως άλλωστε έκανε πάντα με όλους, του χαμογελούσε καλόκαρδα και του έδειχνε, τις ελαφρώς κυρτές, πλάτες του. Άνοιγε βιαστικά το βήμα του παρακάτω και με φακέλους στη μασχάλη,  όπως του συνέστησαν οι πως τους λένε «image makers», χώθηκε στην άνεση του υπουργικού. Είχε ανάγκη ο χριστιανός από ανθρώπους που δέχονταν τη καταξίωση του, που δέχονταν την ανωτερότητα του, την αξιοσύνη του, την ευγλωττία του, τη καπατσοσύνη του. Όχι από κάτι τέτοιους που αν και ήταν του ίδιου κόμματος, φέρονταν και μιλούσαν σαν να ήρθαν από άλλο πλανήτη.

 Μέσα στο πολυτελές υπουργικό άρχισε να αναπνέει αχόρταγα το φρέσκο αέρα της κολακείας και της υπεροχής. Ο σοφέρ του φερόταν σαν να ήταν ο μεγάλος δούκας της Βουργουνδίας, ο διευθυντής του πολιτικού του γραφείου είχε κιόλας υπογραμμίσει τα κείμενα των εφημερίδων που σχολίαζαν τα του υπουργείου του ενώ  οι αστυνομικοί της ασφαλείας του πάντα σε πλήρη ετοιμότητα για κάθε ενδεχόμενο. Άναψε το πούρο που του προσφέρθηκε και εισπνέοντας τον πυκνό αρωματικό καπνό αναρωτήθηκε ποιος άλλος από τη γενιά του στη περιφέρεια του έφθασε τόσο ψηλά. Κανείς. Κανείς δεν κατέλαβε μια θέση από την οποία μπορούσε να σώσει την Ελλάδα από τους κινδυνολόγους και τις Κασσάνδρες που δεν έβλεπαν τα επιτεύγματα που είχε κιόλας καταγράψει η κυβέρνηση του σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.

Κρατικές εταιρίες και οργανισμοί ελέγχου παντού, αποκατάσταση των ψηφοφόρων ολοκληρωτική, έλεγχο της παρασιτικής πλουτοκρατίας, επιδοτήσεις των αγροτών σε κάθε επίπεδο και προϊόν, πλούσια τηλεοπτική κουλτούρα στο λαό, ουσιαστικοποίηση του συνδικαλισμού και τόσα άλλα πολλά και σπουδαία και τελικά ένταξη της Ελλάδας στο κλειστό κλάμπ των ισχυρών της Ευρώπης. Καλά όλα τ’ άλλα, αλλά το ότι η Ελλάδα, λόγω του ευρώ, έγινε ισάξια με τη Γερμανία και Γαλλία δεν το βλέπουν. Έχει λύσει όλα τα μελλοντικά της προβλήματα και μάλιστα έχει καταφέρει έτσι ισχυρή όπως έγινε, να οχυρωθεί έναντι των κερδοσκόπων, να βάλει και τη διχοτομημένη Κύπρο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κάτι που δεν το πίστευαν ούτε και οι ίδιοι οι Κύπριοι. Πως αλλιώς θα έπρεπε να κυβερνήσουμε δηλαδή, αναρωτιόταν.

Το κινητό τηλέφωνο χτυπούσε σε όλη τη διαδρομή αλλά ο συνεργάτης του απαντούσε πως ο υπουργός δεν μπορεί να του μιλήσει γιατί είναι απασχολημένος με τον πρωθυπουργό και πως είναι ενήμερος για την υπόθεση του την οποία και βλέπει θετικά. Όταν όμως στην άλλη άκρη ακούστηκε  βραχνή φωνή ερωτικού πάθους που ανήκε στη  Τζένη, ο υπουργός άρπαξε τη μικρή συσκευή και άρχισε να μιλά σαν μαθητής Λυκείου της Γκράβας. Η στάχτη του πούρου μεγάλωνε όσο αυτός ήταν απορροφημένος στην ερωτική συνομιλία, πέφτοντας στο κατάλευκο παραγεμισμένο πουκάμισο και από εκεί στο μπλε ατσασλάκωτο παντελόνι. Ο διευθυντής δίπλα του έντρομος την τίναξε με μια κίνηση, ενώ ο υπουργός συνέχισε να μιλά, αδιάφορος για το συμβάν.

Στη γωνία Σταδίου και Αμερικής, το υπουργικό ανέκοψε ταχύτητα γιατί μια ομάδα μερικών δεκάδων ανθρώπων με πλακάτ και πανώ διαμαρτύρονταν γιατί είχαν απολυθεί από πολυεθνική βιομηχανία της Πάτρας. Μα δεν καταλαβαίνουν επιτέλους ανέκραξε ο υπουργός πως η Ελλάδα τώρα αναβαθμίζεται και πως πάει να γίνει παγκόσμιο χρηματοοικονομικό κέντρο, ιδιαίτερα των Βαλκανίων, τι κι’ αν είναι τώρα οι βαλκάνιοι φτωχοί, και πως δεν χρειάζονται πλέον οι βιομηχανίες οι οποίες εκτός των άλλων μολύνουν και το περιβάλλον. Και αν αυτοί απολύονται θα πάρουν επιδόματα ανεργίας και επιδόματα επιμόρφωσης, γιατί λεφτά έχουμε, και θα βρουν αλλού δουλειά. Μα είναι τόσο αδαείς ή κλείνουν σκοπίμως τους δρόμους; Οι απεργοί τον ανεγνώρισαν και άρχισαν να του φωνάζουν διάφορα, όταν αυτός άνοιξε το παράθυρο και χαιρετώντας τους είπε πως έχουν απόλυτο δίκιο και πως θα κάνει ό,τι μπορεί προς τον συνάδελφο του υπουργό εργασίας για να μη χάσουν τις θέσεις τους. Μάλιστα αυτή τη φιλεργατική πράξη θα την έκανε αμέσως τώρα που θα έφτανε στο γραφείο του, υποσχέθηκε.

Στη αρχή της  Μητροπόλεως, ομάδες φοιτητών διαμαρτύρονταν για την εν εξελίξει 15η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που εισήγαγε σφίξιμο των λουριών. Αυτή τη φορά τα έβαλε με εκείνον τον μωροφιλόδοξο υπουργό Παιδείας, ο οποίος ήθελε να αφήσει κι’ αυτός κάτι πίσω του γιατί πως αλλιώς θα έμπαινε στη κούρσα της διαδοχής! Μα είναι δυνατόν να ταλαιπωρεί τη νεολαία μας, που τόσα πλήρωσε σε φροντιστήρια και ιδιαίτερα για να μπει στα πανεπιστήμια και αντί να δρέψει τους καρπούς των εφηβικών αγώνων της, καταπιέζεται και πάλι από τις ιδιοτροπίες ενός τυχαίου εκάστου. Α δεν πάει άλλο, θα πρέπει να συνεννοηθεί με τους άλλους του υπουργικού συμβουλίου για να δουν πως θα  φράξουν αυτόν τον φιλόδοξο αριβίστα.

Όταν έφτασε στη πλατεία οι άλλοι της παρέας αξιωματούχοι κι’ αυτοί της κυβέρνησης, ήταν κιόλας εκεί και απολάμβαναν τη ζωή ανέμελα και χαρούμενα. Ο υπουργός για τις κοινωνικές μέριμνες των φτωχών, ο υπουργός για τη προστασία της ιδιωτικής περιουσίας, ο άλλος για τις αγροτικές επιδοτήσεις και ο έτερος για τη φύλαξη των συνόρων. Ορισμένοι εκδότες αθηναϊκών εφημερίδων και κάποιοι επίδοξοι επιχειρηματίες συμπλήρωναν την ομάδα που ήταν μέρος της ελίτ της χώρας που αγωνίζονταν για την ανάπτυξη του χρηματοοικονομικού κέντρου. Σταθερούς συμμάχους στη μεγαλειώδη αυτή προσπάθεια είχαν άλλωστε την ασφάλεια του ισχυρού ευρώ, τους επικοινωνιολόγους που φρόντιζαν να  δείχνουν αυτό που δεν είναι και τον αυτόματο πιλότο που ενεργοποίησε ήδη η Ε. Ένωση. Σωριάστηκε στη πολυθρόνα, μετά τα πρώτα πειράγματα, άναψε ένα από τα πούρα του και επιδόθηκε κι’ αυτός στον αγώνα για την ευημερία του λαού.

Θάνος Κουρματζής