humanact.gr

Η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑΣ ή Η ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ - Η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑΣ ή Η ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

E-mail Εκτύπωση PDF
Αξιολόγηση Χρήστη: / 0
ΧείριστοΆριστο 
Ευρετήριο Άρθρου
Η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑΣ ή Η ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ
Η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑΣ ή Η ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ
Η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑΣ ή Η ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ
Όλες οι Σελίδες

Οι πεποιθήσεις που δημιουργήθηκαν από την ιστορική πορεία μετατράπηκαν σε άυλη δύναμη που έδραζε με αντιφατικό τρόπο μέσα στους θεσμούς, τους κρατικούς μηχανισμούς ελέγχου και στη κοινωνική συνείδηση. Η ελληνική κοινωνία ήταν πάντα διχασμένη και αντινομική ανάμεσα στους ευνοημένους που βρίσκονταν μέσα στον κύκλο των κρατικών συμφερόντων και στους «κακότυχους» που ήταν εκτός του κύκλου. Και η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε μέχρι τη πτώση της χούντας οπόταν και άρχισε μια νέα φάση. Οι νικήτριες τάξεις του εμφυλίου πολέμου, που απέκλεισαν δια νόμου τους ηττημένους από τη νομή των κρατικών συμφερόντων, αναγκάστηκαν να αποδεχθούν το τέλος της εποχής τους. Οι αποκλεισμένοι έως τότε εφόρμησαν μαζικά και κατέλαβαν τις κρατικές υπηρεσίες. Αλλά το τραγικό στην ιστορία, είναι ότι ενώ αυτό το γεγονός της αποκατάστασης της εθνικής ενότητας, θα έπρεπε να είχε σταματήσει έγκαιρα, συνεχίστηκε μέχρι τώρα με αποτέλεσμα ολόκληρη η ελληνική κοινωνία να έχει κρατικοποιηθεί. Η κυρίαρχη επιδίωξη των μικρομεσαίων στρωμάτων ήταν να βιοπορευθούν μέσω της απασχόλησης στις κρατικές υπηρεσίες ενώ των ανώτερων να συστήσουν υπεργολαβικές εταιρίες κρατικών προμηθειών. Αυτός ο τύπος κρατικής συγκρότησης δεν έχει το όμοιο του πουθενά αλλού. Δεν αφορά μόνο στις δομές, στους θεσμούς και σ’ ό,τι αποκαλείται «τεχνικές αρθρώσεις» της κοινωνίας, αλλά παγιώθηκε και στη κοινωνική συνείδηση, στις συμπεριφορές, στη κουλτούρα ακόμα και στα πολιτιστικά δρώμενα. Το κράτος όμως όσο γινόταν καταφύγιο ευημερίας άλλο τόσο μετατρέπονταν και σε αντικείμενο μίσους γιατί με τις επιλεκτικές μεροληψίες του διέψευδε τις αρχικές προσδοκίες και αυτών που βρισκόταν εντός του κύκλου του και αυτών που ήθελαν να μπουν εντός. Τα φαινόμενα της φοροδιαφυγής, της διαφθοράς και του σφετερισμού, έτσι μόνο μπορούν να εξηγηθούν, δηλαδή ως εκδικητικές πράξεις όλων απέναντι στον μεροληπτικό και αντικοινωνικό ρόλο της ανώτερης πολιτικής και κρατικής ελίτ.

 Όσο και αν ήθελαν οι πολιτικοί να ικανοποιήσουν για λόγους ίδιας αναπαραγωγής, κάθε λογική ή παράλογη, λαϊκή επιθυμία, διευρύνοντας τα κρατικά όρια, η μειωμένη ευφυΐα τους, ή η αδιαφορία τους, δεν τους επέτρεψε να δουν ότι αυτό ήταν αδύνατον. Και σ’ αυτό μεγάλο ρόλο έπαιξε και ο τρόπος διάρθρωσης της διεθνούς οικονομίας, αυτό που αποκάλεσα «εξωτερικές περιστάσεις». Η εύκολη προσφυγή στις διεθνείς αγορές λόγω της μεγάλης εκεί συσσώρευσης που πραγματώθηκε μετά τη κατάργηση του διπολισμού, κλπ, δημιούργησε τη ψευδαίσθηση πως η εποχή της κατανάλωσης χωρίς παραγωγή, δεν θα είχε τέλος.

Σε ολόκληρη αυτή τη διαδρομή των τελευταίων είκοσι πέντε χρόνων, κανένας από τους επίσημους θεσμούς εξουσίας και τις νομενκλατούρες τους (τύπος, πανεπιστήμια, δικαιοσύνη, κλπ) δεν έδειξε σημάδια ανησυχίας. Αντίθετα διαμορφώθηκαν νέοι τύποι ελίτ που δεν είχαν άλλο παρά να φροντίσουν για την αύξηση του μεριδίου τους στο εθνικό εισόδημα.

Αυτό το περίεργο ιστορικά σύμπλεγμα συμφερόντων δεν μπορεί να υπαχθεί αναλυτικά στη παραδοσιακή τυπολογία των κοινωνικών τάξεων και των ανταγωνισμών τους. Η εισοδηματική πολυσθένεια και ο κρατικός καταναγκασμός, αλλοίωσαν, διαστρέβλωσαν και ακύρωσαν και τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς και την ανεξαρτησία των θεσμών και τις δημοκρατικές διαδικασίες και την αξιολογική κοινωνική ιεραρχία. Ποτέ δεν καταγράφηκαν ως θεμελιώδη στοιχεία στη νεώτερη ιστορία μας βέβαια, εκτός από πολύ μικρές περιόδους, αλλά θα περίμενε κανείς, πως τουλάχιστον θα υπήρχαν θεωρητικές και πολιτικές επεξεργασίες ορισμένων πνευματικών κύκλων ή ομάδων διανοουμένων. Πως ειδικά έντυπα ή μέσα ενημέρωσης θα πρόσφεραν το εναλλακτικό της ποιοτικής ανάλυσης στην υποκουλτούρα της μαζικής αποχαύνωσης.

Και τώρα το ερώτημα που τίθεται είναι ποιος μπορεί, να αντιταχθεί με αξιώσεις επιτυχίας, στο αντιφατικό αυτό κοινωνιστικό μόρφωμα που οικοδομήθηκε μέσα στις  δεκαετίες; Να αναδιατάξει τις σχέσεις των κοινωνικών ομάδων με το κράτος,  τις σχέσεις των κρατικών ομάδων με το πολιτικό σύστημα και γιατί όχι τις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους; Είναι έργο ενός ανθρώπου, έστω και αν αυτός είναι πρωθυπουργός, μιας κυβέρνησης ή ενός κόμματος, όσο ευφυείς και ηθικά ακέραιοι και αν είναι, ή είναι έργο όλων ημών των Ελλήνων συλλογικά και ατομικά;

Αλλά για να δράσουν δυναμικά οι Έλληνες χρειάζονται επεξεργασμένο εθνικό σχέδιο εξόδου από τη πολιορκία, πυξίδα προσανατολισμού και πρακτικές αποδείξεις ηγετικών συμπεριφορών. Οι πρόχειρες και αποσπασματικές υποδείξεις για καθυστερήσεις ή βιασύνες, για ανικανότητα ή προχειρότητα, σε μια κυβέρνηση όπου οι καταναγκασμοί προς ελευθερίες επιλογών είναι n/0, ανανεώνουν και ανακυκλώνουν τον φαύλο κύκλο της επιδείνωσης.  Και τούτο είναι που προκαλεί θυμηδία. Από τη μια πλευρά έχουμε ένα κυβερνητικό σχήμα που συμπεριφέρεται πολλές φορές αδέξια, σαν χαμηλόβαθμη υπηρεσία της τρόϊκας και από την άλλη έχουμε μια αρμάθα «ειδικών φωστήρων» που εμφανίζονται να γνωρίζουν κάθε λεπτομέρεια του σχεδίου αντιμετώπισης της ελληνικής αλλά και ευρωπαϊκής κρίσης και τον τρόπο εξόδου απ’ αυτήν. Δεν συζητάω για την αντιπολίτευση, η οποία ανιαρά και μονότονα χειρονομεί και επαναλαμβάνει τσιτάτα κλισέ πότε για να εντυπωσιάσει το «αμαθές πόπολο» και πότε για να απειλήσει κυβέρνηση και τρόϊκα.

Αυτό που χρειάζεται αυτή την ώρα είναι ένα είδος συσπείρωσης των πιο δυναμικών και παραγωγικών ομάδων του πληθυσμού οι οποίες θα αποτιμήσουν ρεαλιστικά τη πραγματικότητα, απομονώνοντας τις καταστροφικές αποτιμήσεις και τους παραλυτικούς εφησυχασμούς. Δεύτερον χρειάζεται μια νέα προσέγγιση της στρατηγικής για την επίλυση του χρέους με τους πιστωτές, στο φως της ευρύτερης διάστασης που έλαβε η κρίση στην ευρωζώνη. Τρίτον ένα πλαίσιο παραγωγικής αναδιάρθρωσης του οικονομικού μηχανισμού με έμφαση στα γνωστά συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας αλλά κυρίως στην ενεργοποίηση του αργούντος περιφερειακού και τοπικού δυναμικού. Στη βάση αυτού του πλαισίου θα επιχειρηθούν και οι αναδιαρθρώσεις στη δημόσια διοίκηση, στους θεσμούς, στην αγορά εργασίας και στο μισθολογικό σύστημα.

Αν υπάρξουν αυτά θα αποδειχθεί αμέσως, τουλάχιστον στο επιστημονικό / εμπειρικό επίπεδο, το πλαίσιο της χρησιμότητας της ευρωζώνης και τα όρια της. Θα αποκαλυφθούν και τα αναγκαία όρια του κρατικού μηχανισμού, το είδος της εκπαίδευσης, των εμπορικών σχέσεων, κλπ, όλα ως συναρτήσεις του παραγωγικού προσανατολισμού του οικονομικού χώρου και της νέας πολιτισμικής ταυτότητας του Έλληνα. Είμαι βέβαιος πως η σχετική τεχνογνωσία υπάρχει σε ελληνικούς φορείς και πρόσωπα για την εκπόνηση του πλαισίου / μοντέλου παραγωγικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης, το οποίο στη πρώτη φάση θα φέρει, αναπόφευκτα, συρρίκνωση αλλά στη δεύτερη φάση επέκταση και ανάπτυξη.

Εκείνο για το οποίο δεν είμαι βέβαιος είναι  αν είναι δυνατή η προσαρμογή της πολιτιστικής τάξης στα νέα δεδομένα. Αλλά γι’ αυτό το θέμα το κλειδί βρίσκεται στα χέρια της λαϊκής ετυμηγορίας.

 

Κουρματζής Θανάσης  



Dedicated Cloud Hosting for your business with Joomla ready to go. Launch your online home with CloudAccess.net.